به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ، عدو سبب خیر شد. وقتی اماراتی‌ها ادعا کردند که جزیره ابوموسی جزو کشورشان است و چرا رئیس جمهور وقت ایران پایش را در آنجا گذاشته تازه خیلی‌ها یادشان آمد که ایران هم جزیره‌ای به این نام دارد که ساکنانش ایرانی هستند و در آخرین نقطه خلیج فارس زندگی می‌کنند و کمتر به آن توجهی شده است. خیلی‌ها وقتی نامش را در اینترنت جستجو می‌کردند جز یک تصویر مبهم از کل جزیره چیزی پیدا نمی‌کردند نه اطلاعاتی درباره آن داشتند نه عکس و تصویری.

از آن سال به بعد سعی شد این جزیره برای ایرانی‌ها بیشتر شناخته شود. وعده وعید بود که داده شد گفتند این جزیره باید به جزیره گردشگری و منطقه نمونه گردشگری تبدیل شود. هر ایرانی با آن عکس یادگاری بگیرد و آنقدر رفت و آمد به آن زیاد شود و سرمایه گذاری انجام گیرد که دیگر اماراتی‌ها چنین حرفی نزنند. تازه آن وقت بود که مسئولان دولتی یادشان آمد هیچ کاری برای معرفی این جزیره نکرده‌اند به همین دلیل چندین برنامه و همایش با موضوعات مختلف در آن برگزار شد و رفت و آمدها بیشتر شد تا نام ابوموسی جا پیدا کرد.

اما اتفاقات گردشگری که قرار بود برای آن بیفتد چه بود و به کجا رسید؟

یکی از وعده‌های داده شده در مورد این جزیره در سال ۷۰ اتفاق افتاد. در سفر هاشمی رفسنجانی، به این جزیره، رئیس جمهور وقت در اجتماع مردم از تبدیل شدن جزیره ابوموسی به یکی از مراکز بزرگ اقتصادی خلیج فارس خبر داد. اتفاقی که با گذشت سی سال هنوز نیفتاده است. اما زمانی این جزیره بیشتر در اذهان پیچید که اماراتی‌ها به سفر محمود احمدی نژاد به جزیره ابوموسی واکنش نشان دادند و گفتند که جزایر سه گانه تنب بزرگ و تنب کوچک و ابوموسی جزو شارجه امارات است!

بعد از آن هر کدام از مسئولان وعده‌هایی درباره رونق این جزیره ایرانی دادند. سال ۹۱ «سید حسن موسوی» معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور در سفر هیأت دولت به استان هرمزگان، از تصویب تبدیل جزیره ابوموسی به منطقه نمونه گردشگری خبر داد و گفت: سازمان میراث فرهنگی مشوق‌هایی را با هدف تسهیل سفر هم‌وطنان به این جزیره در نظر خواهد گرفت. همچنین با توافق هیأت دولت، زیرساخت‌های گردشگری بندر لنگه از محل اعتبارات منطقه آزاد تجاری کیش تکمیل خواهد شد. ضمن اینکه با سوبسیدهایی که برای سفر به جزیره ابوموسی لحاظ خواهد شد باید هر ایرانی عکس یادگاری در این جزیره داشته باشد.

عکس یادگاری هر ایرانی با جزیره

گرفتن عکس یادگاری و تبدیل این جزیره به منطقه گردشگری ایرانی جمله مهمی بود که می‌بایست اجرایی می‌شد اما برای آن چه کار کردند؟

گزارش میدانی خبرنگار مهر بعد از گذشت ۹ سال از جزیره ابوموسی حاکی است که در این جزیره اقامتگاهی با بهترین امکانات در اختیار مهمانان فرمانداری است. غیر از آن ساختمانی به عنوان مهمانسرا برای مهمانان جزیره در نظر گرفته شده است که گردشگران جزیره می‌توانند از آن استفاده کنند.

در کنار آن از تسهیلات گردشگری که آن زمان سازمان میراث فرهنگی قولش را داده بود، ساختمان‌هایی نیمه کاره باقی مانده که قرار بوده زمانی هتل باشد اما الان حدود ۶۰ درصد از آن تکمیل و بقیه رها شده است چون برای سرمایه گذار بخش خصوصی توجیه اقتصادی نداشت.

اما در همین جزیره کوچک ایرانی به همت یکی از اهالی جزیره به نام نادر حسین پور اقامتگاه بوم گردی ایجاد شده که دارای فضایی بکر و سرسبز است و اهالی جزیره می‌توانند در آنجا ساعاتی را روی تخت‌های سنتی آن بگذرانند و یا در دورانی که گردشگر بیشتر به این جزیره رفت و امد داشت، در آلاچیق‌هایی که به سبک کپر ساخته شده اقامت داشته باشند. حسین پور در کنار این کپرها، اقامتگاهی با کلیه امکانات تهیه کرده که به ظرفیت اقامتی جزیره اضافه کرده است.

در حال حاضر جزیره ابوموسی که تا مدتها تنها نقطه سبز کشور از لحاظ عدم شیوع ویروس کرونا، بود هنوز با رنگ سفید، امن ترین منطقه و جزیره ایران است. چرا که در آن هنوز با همین شرایط، رعایت پروتکل‌های بهداشتی بسیار سختگیرانه اجرا می‌شود.

اما مهمترین مشکل این جزیره که مانعی برای توسعه گردشگری آن بوده و هست، عدم امکان نقل و انتقال افراد به آن است. در حال حاضر چهار روز در هفته پرواز از بندرعباس به ابوموسی در رفت و آمد است که به رغم داشتن ۷۲ صندلی اما با نصف ظرفیت مسافر در پرواز است. این موضوع موجب شده تا حتی اهالی جزیره نیز نتوانند به راحتی از امکان پرواز مستقیم به بندرعباس برخوردار باشند مگر در موارد اضطراری و محدود.

بیشترین امکان رفت و آمد اهالی به سرزمین اصلی از طریق طی کردن مسافتی سه ساعته با شناورهایی است که مانند پرواز مستقیم به صورت رایگان در اختیار مسافران و اهالی قرار می‌گیرد اما این شناورها در مسیر بندرلنگه تا جزیره در تردد هستند نه بندرعباس.

تا پیش از شیوع ویروس کرونا این محدودیت در پرواز و شناورها وجود نداشت اما با این حال دریافت مجوز از فرمانداری برای سفر به جزیره ایرانی ابوموسی مانعی برای رفت و آمد هر گردشگر ایرانی به جزیره بود. با این وجود در سالهای اخیر اتفاق خوب، راه اندازی تورهای گردشگری از بندرلنگه به جزیره بود که توانست عده‌ای از علاقه مندان را با جزیره ابوموسی آشنا کند. اما در حال حاضر این تورها نیز مانند بسیاری از اتفاقات گردشگری دیگر در کشور متوقف شده است.

مشکلات رفت و آمد به جزیره

این جزیره هنوز نتوانسته قطب گردشگری باشد چه در آن زمان که کرونا نبود چه اکنون که کرونا اجازه رفت و آمد را به این جزیره نمی‌دهد. شاید همین ممنوعیت باعث شده تا جزیره در امان بماند اما یکی از دلایلی که هر گردشگری نمی‌توانست به این جزیره برود، تنها محدودیت ظرفیت نقل و انتقال نیست بلکه مجوزی است که باید برای رفتن به این جزیره نظامی گرفته شود.

با این وجود برای حل این مشکل هم راه حل‌هایی وجود داشت کافی بود با چند نفر از فعالان گردشگری در استان هرمزگان که امکان برگزاری تور گردشگری ابوموسی را داشتند، در ارتباط بود، تا آنها مشکل دریافت مجوز را حل کنند در آن صورت تورهای یک تا دو روزه به این جزیره بکر برگزار می‌شد.

مهدی دریانورد مدیرکل وقت میراث فرهنگی استان هرمزگان از زمینه سازی برای گردشگران خارجی نیز به این جزیره خبر داده بود اتفاقی که هیچ وقت نیفتاد. او گفته بود که با تبدیل این جزیره به منطقه نمونه گردشگری، بستر افزایش گردشگران داخلی و خارجی به این جزیره فراهم است. همچنین محور توسعه گردشگری در این منطقه بر پایه فناوری‌های نوین گردشگری است که در سیاست گذاری‌های توسعه این صنعت مدنظر خواهد بود!

اما در کنارش هنوز این جزیره نتوانسته در حوزه گردشگری دریایی فعالیتی داشته باشد که آن هم به دلیل مسائل نظامی و امنیتی است که این جزیره انتهایی در نقشه ایران را به لحاظ استراتژیک مهم قرار داده است. درحالیکه یکی از مهمترین ظرفیت‌های جزیره ابوموسی گردشگری دریایی و سواحل بکر آن است.

سرزمین ابوموسی مردمانی دارد که از نقاط مختلف جنوب کشور به آنجا رفته و زندگی می‌کنند جزیره‌ای که در آن از همه نوع اقوام و شهرها ساکن دارد. هر کدام با هنرهای خاص خودشان به عنوان مثال زنان جزیره ابوموسی که بیشتر بندری هستند، صنایع دستی جنوب کشور را به خوبی بلد هستند اما هنوز بازاری که آنها برای فروش محصولاتشان در خارج از جزیره دارند بسیار کوچک است این هم ظرفیت دیگری از جزیره است که کمتر به آن پرداخته شده است.