به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ، عماد مطالبی کارشناس برنامه ریزی شهری در یادداشتی نوشت: بخش عمده ای از بودجه حمل و نقل در شهرها و کلانشهرها  برای زیرساختهای هزینه‌بر خودرویی سرمایه گذاری می شود که در نتیجه بخش بزرگی از جمعیت در شهرها را به یک عمر مالکیت پرهزینه خودرو محکوم می سازد و علاوه بر ناهنجاریهای زیست محیطی می تواند سبب اثرات سو اجتماعی و ایجاد مناطق برخوردار و کم برخوردار شود.
فقط از طریق یک رویکرد کل نگرتر به این سرمایه گذاری های حمل و نقل که شامل سیستم حمل و نقل همگانی سریع با فواصل زمانی کم قابل اطمینان است که شهرها و مناطق شهری می توانند به تعداد بیشتری از ساکنین خود اجازه دسترسی به تمام فرصت هایی که آنها نیاز دارند را بدهند.
مسکن ارزان قیمت، مشاغل باکیفت، آموزش، درمان، خرده فروشی ها و خدمات ضروری و در نتیجه امکان اینکه پتانسیل اقتصادی واقعی خود را بروز دهند و پیدا کنند.
با وجود همه زیرساخت های حمل و نقل همگانی تا وقتی سفر آغازین یا سفر پایانی در یک زنجیره سفر، پیاده یا دوچرخه صورت نگیرد معضل ترافیک و خودرومحوری حل نخواهد شد. باید سیستم حمل و نقل همگانی تندروی پیشرفته راتوسعه داد که علاوه بر ایجاد حس غرور، دسترسی عادلانه تمام اقشار را به خدمات شهری بهتر می نماید و همچنین از محل صرفه جویی ها و منابع مالی ذخیره شده مسیرهای ویژه دوچرخه را از مرفه ترین مناطق شهر تا فقیرترین محلات آن احداث کرد و مناطق حومه ای را با حمل و نقل همگانی و دوچرخه به مرکز شهر متصل نمود و فضاهای عمومی شهری، پارکها، کتابخانه و فضاهای آموزشی و فرهنگی و ورزشی را در سطح شهر که بعضی از آنها در فقیرترین محلات شهر میباشد را توسعه داد.
باید تاسیسات زیر بنایی برق و آب و خدمات بهداشتی زیرساختی را تا حومه ها و محلات حاشیه ای شهر، مناطق پیرامونی گسترش داد و از این طریق رفاه عمومی را بالاتر برد و در یک برنامه ریزی کوتاه مدت شهروندان شاهد اثرات مثبت با رویکرد زیست محیطی و اجتماعی باشند و شهری آبادتر و خدمات را عادلانه تر ایجاد کرد و یک پیوند بین عدالت اجتماعی و عدالت فضایی فراهم گردد.
شهروند مسٸول و مشارکت پذیر با این سیاست آمایشی کسی است که سوار دوچرخه می شود و به کتابخانه یا برای ورزش می رود و از این طریق ارزشهای جدیدی هم در جامعه ایجاد می نماید  و سبب می شود یک فرهنگ مبتنی بر تعاملات اجتماعی در شهرگسترش یابد و در یک کلام شهر زیست پذیر شود.