بنابراین برای افزایش فرزندآوری؛ سیاستگذاران باید شرایطی فراهم آورند که ازدواج جوانان در سنین مناسب صورت گیرد تا زوجین فرصت مناسب برای فرزندآوری داشته باشند. برای فرزندآوری بهتر هم؛ باید رفاه، اشتغال و توزیع عادلانه ثروت در جامعه افزایش یابد و برای زوج‌های جوان مشوق‌های اقتصادی درنظرگرفته شود.
در مجموع به نظر می‌رسد افزایش جمعیت بدون توجه به زیرساخت‌هایی مانند، رشد اقتصادی، پتانسیل بازار کار، و ... تبعات منفی در پی داشته باشد ضمن اینکه تغییرات اقتصادی اجتماعی خیلی سریع‌تر از برنامه‌های دولتی بر افراد جامعه که تمایل به تشکیل خانواده دارند یا وارد زندگی مشترک شده‌اند، تاثیر می‌گذارد. این در حالی است که نمی‌توان با برنامه‌ریزی‌های متمرکز این روند را تغییر داد، زیرا خانواده‌ها بسیار سریع‌تر از برنامه‌ریزان دولتی به شرایط واکنش نشان می‌دهند.
نتایج یک پژوهش انجام شده طی سالیان اخیر نشان می‌دهد که در طول دوره زمانی ۱۳۹۰-۱۳۶۵؛ تورم در این دوره به طور متوسط سالانه ۴۸/ ۱۹ درصد افزایش داشته است که موجب افزایش هزینه‌های خانواده‌ها در این سال‌های شده است.
در کنار این افزایش در هزینه‌های سرانه و هزینه فرصت والدین، بودجه سرانه سالانه به طور متوسط ۲ درصد افزایش داشته که این امر موجب شده است خانواده‌ها برای حفظ تعادل بودجه خود؛ از تعداد فرزندان خود بکاهند که نتیجه آن کاهش نرخ باروری در سال‌های گذشته بوده است.
در مجموع تحقیقات نشان می‌دهد که پارامتر‌های اقتصادی مورد بررسی بر نرخ باروری در جامعه تأثیرگذار هستند و می‌توان با کنترل این پارامترها، نرخ باروری را در جامعه به طور غیرمستقیم تحت نظر و کنترل داشت و متناسب با امکانات، منابع و شرایط جامعه، نرخ مناسب باروری را در جامعه حفظ کرد.
پژوهشگر: نرگس شامحمدی