وی ادامه داد: خواسته ما این است که این نگاه را به نگاه فرهنگی تغییر بدهند تا اعتمادسازی انجام شود. بدون اعتمادسازی متقابل نه هنرمندان موسیقی می توانند بالنده باشند نه دولت می تواند از این فرصت برای پیشبرد اهداف فرهنگی اش از آن استفاده کند.

ارجمند اظهارداشت: و فراموش نکنیم که موسیقی فراگیرترین هنر در تمام جهان است و مصرفی نسبتا صد در صدری در تمام اقشار جامعه دارد. در صورت تداوم این روند بی اعتمادی بین هنرمندان و دولت ها و این گسستی که ایجاد شده می تواند به یک بحران بیانجامد و یک بحران که درمان آن دیرهنگام باشد و دیگر نتوان آن را درمان کرد.

این آهنگساز عنوان داشت: به نظرم تسهیل گری در کار هنرمندان و تهیه و تدارک زیرساخت ها مهم ترین کارهایی هستند که دولت ها باید انجام دهند. به هر حال عرصه موسیقی امروزه و درآمد و چرخه اقتصاد موسیقی از طریق کنسرت ها عموما تامین می شود و بخشی هم از طریق فروش در فضای مجازی صورت می گیرد.

وی افزود: ایجاد این فضای کپی رایت و رعایت کپی رایت و راهکارهای قانونی برای برخورد با ناقضین همین کپی رایت یکی از خواسته های هنرمندان است و همچنین ساخت سالن های استاندارد برای برگزاری کنسرت ها که بسیار از اهمیت بالایی برخوردار است و تقریبا در این زمینه دولت حداقل در این چهل سال بعد از انقلاب هیچ کاری انجام نداده و به نسبت رشد جمعیت و مصرف کالای فرهنگی موسیقی سالنی ساخته نشده است. تنها سالن استاندارد در ایران همان سالن تالار وحدت است که حدود پنجاه سال پیش ساخته شده  و این برای کشوری با هشتاد میلیون نفر جمعیت کافی نیست.

وی در پایان گفت: ضمن اینکه حمایت از موسیقی نواحی و موسیقی سنتی و موسیقی کلاسیک و اصولا موسیقی های جدی باید به صورت جدی در برنامه های هر دولتی قرار بگیرد. چراکه اینها آسیب پذیر هستند و بخشی از میراث فرهنگی، مادی و معنوی ما هستند و انتظاری که ما داریم توجه و حمایت خاص از این  گونه های موسیقی است.