به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران، علی محمدعزیزی، بازرس مجمع عالی نمایندگان کارگران و رئیس مجمع کارگران استان ایلام طی یادداشتی درباره مشکلات معیشتی کارگران نوشت:  امروز آنچه کارگران را رنج می دهد فقط کم بودن حقوق نیست تبعیض است که ازاین تبعیض کارگران  رنج می برند.

برای حمایت از سفره های کوچک شده کارگران سیاست های کلی باید بگونه ای باشد که شکاف طبقاتی به شکلی شدید پیش نیاید، چیزی که امروز کارگران این شکاف را به خوبی و واضح حس و لمس می نمایند, اگر جامعه پنجاه درصدی کارگری به سمت فقر و فلاکت ریزش پیدا کند, دولت دیگر توان کمک به این قشر را نخواهد داشت، قشر تعیین کننده در تولید، صنعت، در سرما و گرما چه قشری است؟؟ کدام قشر به عنوان شریف ترین، نجیب ترین،، زحمتکش ترین قشر و سرباز تولید از آن یاد می شود؟؟بی شک کارگران هستند. 

اما ایا این شعارها دردی را درمان خواهد کرد؟ اگر خود این کارگر امیدی نداشته باشد باید به کجا پناه ببرد؟؟ کشور اگر بخواهد هرگونه رونق تولید و سرمایه گذاری داشته باشد, هرچیزی که آرزوی دیرینه مردم دراین حوزه باشد, با دستان پرتوان کارگران رقم خواهد خورد. دولت می خواهد با کارگران چه کند؟ چه برنامه ای برای کارگران دارد؟ جز اینکه خط فقر به خط فلاکت رسیده. جز اینکه امنیت و آرامش از کارگران گرفته شده است.  جز اینکه امید به نا امیدی تبدیل گشته است. آیا در جهت منزلت آنها رفع مشکلات اساسی مانند امنیت شغل و  ترس از بیکاری اقدامی صورت گرفته است.  از رهایی از نیازهای اولیه آنها دارد حرکت می کند یا درجهت تضعیف، ترساندن و تهدید، کارگری که فشار اقتصادی و سیاست های غلط شانه هایش را زیر بار مشکلات خم کرده,‌اگر از حق و حقوق تضییع شده خویش دفاع می کند, حق آن برخورد نا عادلانه و بازداشت و تنبیه نیست.

 کارگرانی که همیشه و همه جا پا در رکاب نظام بوده اند، اکنون به دلیل کاهش قدرت خرید شبانگاهان به خاطر عدم قدرت خرید وعدم تبادل هزینه با درآمد شرمسار به آغوش خانواده باز می گردند.

 قانون کار جمهوری اسلامی ایران یک قانون کهنه و قدیمی است که بسیاری از مواد آن قدیمی و بدون استفاده باقی مانده است, باید متناسب با شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و رشد جمعیت اصلاحاتی صورت پذیرد. همچنین نسبت به اصلاح ساختار تامین اجتماعی اقدام گردد و مجلس بعنوان قوه قانون گذار و نظارتی دولت را مجاب به پرداخت بدهی خود با سازمان تامین اجتماعی نماید که این رقم امروز در حدود سیصد هزار میلیارد می باشد، این در حالی است که این سازمان در بحرانی ترین وضعیت موجود و درآستانه ورشکستگی است، و این سهم صاحبان تامین اجتماعی یعنی کارگران و کارفرمایان و بازنشستگانی است که چشم امیدشان به این سازمان می باشد، و در پایان نگاه ویژه شورای عالی کار را به وضعیت اسفناک کارگران جلب می کنم، مزد 1400باید مزدی انسانی و در خور شان کارگران ایران باشد که بعد از گذر یک قرن جرعه آبی بکام تشنه آنان ریخته شود.