عصر ایران: خبر تکان دهنده است، وحید وکیلی فر فیلمساز مستقل سینمای ایران در صفحه اینستاگرامش پستی منتشر کرد و نوشت: «اینجانب وحید وکیلی فر فیلمساز مستقل، چهل و سه ساله، گروه خون B منفی، به دلیل وضعیت معیشتی تصمیم گرفته‌ام یکی از کلیه‌های خود را بفروشم. لطفا قیمت پیشنهادی خود را به آدرس ایمیل زیر ارسال کنید.»

وحید وکیلی فر یکی از متفاوت‌ترین فیلمسازان مستقل سینمای ایران است که بیش از ۱۵ سال از ساخت اولین فیلم او می‌گذرد، او چهار فیلم سینمایی بلند در کارنامه دارد: «گِشِر»، «تابور»، «کی ۹» و «کرگدن ها خاورمیانه را فتح کردند».

نشریه معتبر سینمایی هالیوود ریپورتر درباره فیلم «گِشِر» نخستین ساخته بلند سینمایی «وحید وکیلی‌فر» نوشته است: «گِشِر» در واقع، یک پرتره انسانی‌ بی‌ادعاست که شرافت‌ را در ساده‌ترین شکلش به تصویر می‌کشد و فیلم اول بسیار امیدوار کننده‌ای از فیلمساز ایرانی‌ "وحید وکیلی‌ فر" است.»

در سایت تیوال در معرفی او به درستی آمده است: «وحید وکیلی فر یکی از قدرنادیده‌ترین فیلمسازان سینمای مستقل ایران است. فیلمسازی مطرود از مناسبات جریان غالب سینمای ایران. او چهار فیلم بلند سینمایی ساخته است که دو تای اول آن پیشتر به شکل محدود در سینمای هنر و تجربه اکران شده‌اند. هر چند هرگز به آنچه استحقاق‌اش را داشتند، لااقل از نظر اقبال عموم نرسیدند. دو فیلم آخر وکیلی‌فر هرگز اکران نشده‌اند. فیلمسازی که اولین فیلم علمی-تخیلی تاریخ سینمای ایران را نیز به نام خود ثبت کرده است.»

وکیلی فر فیلم‌هایی خاص ساخته است که هر کدام به نوعی به تنهایی و انزوا انسان معاصر می‌پردازد، درست است که او هیچ‌گاه به گیشه توجه نکرده و برای مخاطب عام فیلم نساخته است اما از طرف دیگر آثار او به غایت درجه نشان دهنده وضعیت بشری است. فضا سازی فیلم‌ها و داستان‌های انتخابی او واقعا فارغ از هر گونه سلیقه و ارزش گذاری مهر و امضا خاص او را دارد.

فیلم‌های او در بسیاری از جشنواره‌های جهانی به نمایش درآمده‌اند و جایزه گرفته‌اند، اتفاقا در هیاهوی جشنواره‌هایی که عادت کرده بودند یک نوع فیلم‌های منسوب به سینمای اجتماعی از ایران ببینند، همیشه فیلم‌های وحید وکیلی فر یک تعجب و سورپرایز بزرگ برای آنها به همراه داشت. برای مثال فیلم تابور که داستان قصه مردی تنها است در یک زندگی آخر الزمانی که هیچ انسان دیگری در اطراف او زنده نیست، واقعا یک نسخه پیچیده نشده از سینمای ایران بود.

حال این تنهایی و انزوا شخصیت فیلم‌هایی وحید وکیلی فر انگار به زندگی شخصی و حرف‌ای او راه پیدا کرده است که مجبور شده چنین تصمیمی بگیرد، این قضیه واقعا ناراحت کننده است.

وقتی که به سینمای امروز ایران و وضعیت آن نگاه می‌کنیم، تلویزیون و شبکه نمایش خانگی را می‌بینیم واقعا اولین نکته‌ای که به چشم می‌خورد این است که یک دایره محدود از هنرمندان هستند که در هر کدام از این حیطه‌ها فعالیت دارند هم به عنوان سازندگان و هم بازیگران و ... طبیعی است با توجه به محصولاتی هم که خلق می‌شود، تنهایی و استیصال افرادی با نگاه خاص چون وحید وکیلی فر بیشتر از پیش معلوم می‌شود.

باید به مسئولان و مدیران مربوطه هشدار داد که موقعیت این فیلمساز و بسیاری از هنرمندان دیگر که مثل او هستند را جدی بگیرند. قطعا این چنین تصمیمی و اعلام آن اصلا خوشایند هیچ کسی نیست و در واقع این زنگ خطر، یک وضعیت قرمز، هشدار و ... است که باید به آن توجه کرد.

متاسفانه انگار در وزارت ارشاد، سازمان سینمایی، حوزه هنری، تلویزیون، سکوهای نمایش خانگی و ... هیچ دپارتمان یا امکان فیلمسازی برای سینمای متفاوت و اندیشه هم وجود ندارد که یک فیلمساز از نظر معیشتی به چنین نقطه‌ای نرسد که از سر ناچاری اعلام کند که می‌خواهد برای بقا کلیه‌اش را بفروشد.

با یک نگاه ساده وقتی این همه فیلم و سریال و برنامه‌های مختلف تولید شده در انواع و اقسام سازمان‌ها و نهادهای تولید محصولات هنری می‌بینیم واقعا تاسف آور است که وحید وکیلی فر هیچ امکانی برای ادامه فعالیت نیابد.

در همه کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه جهان برای هنرمندانی چون وحید وکیلی فر که خارج از قواعد بازار فعالیت می کنند یارانه و حمایت وجود دارد.

اگر کسانی هم استدلال کنند و بگویند وکیلی فر فیلمسازی خاص است و فیلم‌هایش برای مخاطب خاص است و ... به آنها توصیه می‌کنم در ذهن خودتان مرور کنید که در چند سال اخیر در سینمای ایران، تلویزیون، سکوهای نمایش خانگی و ... تا چه اندازه محصولاتی تولید شده است که هیچ بیننده‌ای نداشته و اصلا نه کسی آنرا دیده و نه کسی آنرا به یاد دارد و هیچ ارزشی هم نداشته‌اند، اما سازندگان آنها به نان و نوا رسیدند.

فقط بیاد بیاورید چند فیلم، سریال، برنامه و ... تولید شد و میلیاردها، میلیارد تومان خرج شد اما به قول معروف نه این دنیا را دارند و نه آخرت.

وحید وکیلی فر به گواه آثار ارزشمند و خاصی که ساخته است واقعا حقش این نیست که به چنین تنگنایی برسد، هر کسی که در زمینه فرهنگ وهنر فعالیت می‌کند با یک بررسی ساده به درستی این گزاره گواه خواهد داد.

تمامی مدیران و مسئولان نهادهای مختلف مرتبط با عرصه فرهنگ و هنر، نسبت به موقعیت هولناک و ناخوشایند این فیلمساز و هنرمندان دیگری چون او مسئول هستند. لطفا چشمان و گوش‌هایتان را نبندید و خود را به کوچه علی چپ نزنید و این هشدار را جدی بگیرید.