مولف کتاب مشهور آسمان در مقدمه  آن وجه تسمیه‌اش را حدیثی از امام صادق (علیه السلام) ذکر می‌کند که حضرت فرموند: «مومن مورد ناسپاسی قرار می گیرد و این به خاطر آن است که کارهای معروف او به سمت آسمان صعود می کند و در میان مردم منتشر نمی شود؛ ولی کافر مشهور می شود، چرا که او کارش را برای مردم انجام داده است؛ پس عمل او در بین مردم منتشر می شود ولی به آسمان نمی رود.»

.

در برشی از کتاب  آمده: 

بخش زیبایى از حیات طیبه او به سفرهاى مشهد مقدس تعلق دارد. چرا که پایان ماه و اول ماه بعد خود را به مشهد مقدس مى‌رساند.

مى‌گفت: اگر جسم با دو روز حمام نرفتن بو مى‌گیرد، روح با یک نیت بد سیاه و کدر مى‌شود. به همین خاطر به امام رضا(ع) پناه مى‌برد. که در زیارت یکشنبه حضرت زهرا(ع) آمده است: «انا قد طهرنا بولایتهم»؛ ما با ولایت آنان تطهیر مى‌شویم.

مى‌گفت: زیارت امام رضا(ع) مثل حمام است. و با این نیاز به درگاه امام(ع) مى‌شتافت.

روزى یکى از مریدان مشهدى گفته بود: بیایید منزل ما خالى است. ایشان از آدرس خانه آن جوان پرسید و پاسخ شنید که مثلا: نخ ریسى! فرمود: دور است. من جایى دور و بر حرم مى‌خواهم. پرسیدند: چرا این‌قدر نزدیک؟ فرمود: آخر آلوده‌ها لب حوض مى‌نشینند!

آن قدر یقین به رافت و دست گشایش‌گر آقا داشت که وقتى گدایى در نزدیکى حرم امام رضا(ع) از او چیزى خواست، با آن همه دست و دل‌بازى محل نگذاشت و اعتنایى به او نکرد و وقتى اصرار فقیر را دید، فرمود: بى‌سلیقه‌اى! آدم در کنار دریا از یک پیت حلبى آب نمى‌خواهد!