متن این یادداشت به شرح زیر است؛
صنایع سنتی، با پیشرفت تکنولوژی و ورود صنایع جدید، در سال‌های اخیر به‌تدریج توسعه یافته‌اند. این روند توسعه صنایع سنتی، منجر به ایجاد فرصت‌های جدید شغلی، افزایش درآمد و توسعه محلی شده است. از طرفی، حفظ و ارتقاء این صنایع، به رشد اشتغال، ارتقاء کیفیت محصولات و خدمات، افزایش تولید، درآمد و درنهایت تحرک و رونق اقتصاد کمک می‌کند. از این‌رو، توسعه صنایع سنتی می‌تواند به رونق و استقرار پایدار توسعه اقتصادی در مناطق محلی کمک کند.
در سال‌های اخیر فناوریهای دیجیتالی به‌سرعت در حال توسعه بوده‌اند، به‌نحوی‌که در تمامی ابعاد و شئون زندگی مردم رسوخ نموده‌اند. کسب وکارهای بسیاری نیز در این زمینه پدیدار شدهاند. ظهور کسب وکارهای دیجیتالی به‌عنوان یک پدیده رو به رشد، به‌سرعت تبدیل به یک جزء بسیار مهم از اقتصاد جهانی شده است. کسبوکارهای دیجیتالی با ایجاد فرصت‌های جدید، کاهش هزینه‌ها، افزایش نوآوری و سهل الوصول نمودن دسترسی به خدمات، به‌عنوان یک گزینه پرطرفدار برای کسب درآمد و ایجاد کسبوکارهای پایدار مطرح شدهاند.
با وجود توسعه فناوریهای دیجیتال در کشور و پدیدار شدن کسب و کارهای مبتنی بر فناوریهای دیجیتال، این فناوری‌ها در صنایع سنتی مورد اقبال قرار نگرفته و همچنان بر همان شیوه سنتی اصرار ورزیده می‌شود. در دهه اخیر در بسیاری از کشورها بهره‌وری به‌عنوان یک عامل مهم در نظر گرفته می‌شود و پاسخی که برای بهره‌ور نمودن صنایع داده می‌شود، استفاده از فناوریهای دیجیتال و ابزارهای آن در صنایع است. از این‌رو شاهد یک رشد بسیار سریع در استفاده از فناوریهای دیجیتالی در صنایع مختلف بوده‌ایم. به‌عبارت‌دیگر می‌توان گفت که در بسیاری از کشورها، فناوریهای دیجیتال و علوم مرتبط با آن در صنایع سنتی سرریز شده اند.
سرریزشدن فناوریهای دیجیتالی منجر به بهبود کارایی، کاهش هزینه‌ها، افزایش سرعت تولید و بهبود کیفیت محصولات در صنایع مختلف می‌شود. به‌عنوان مثال، استفاده از ربات‌ها و خطوط تولید خودکار در صنایع تولیدی و استفاده از اینترنت اشیاء در صنعت خودروسازی، تعمیرات و نگهداری، کشاورزی و ساختمان‌سازی نمونه‌هایی از استفاده‌های مؤثر فناوریهای دیجیتال هستند.
با توجه به اینکه فناوریهای دیجیتالی هر روز در حال توسعه و پیشرفت هستند، انتظار می‌رود که سرریزشدن فناوریهای دیجیتال و نوآوری‌های در این زمینه، در صنایع مختلف به‌صورت مداوم ادامه داشته باشد و مزایای بیشتری برای شرکت‌ها و صنایع به همراه داشته باشد. از این رو، توجه به این پدیده و انطباق با این فناوری‌ها برای صنایع، معادن، شرکت‌ها و سازمان‌ها امری حیاتی و ضروری به شمار می‌رود.
شرکت‌ها و صنایع سنتی برای بهره‌ورتر شدن و رشد کمی و کیفی محصولات تولیدی، باید مدل کسب وکار خود را با توجه به نیازها و فرصت‌های فراهم شده توسط فناوریهای دیجیتال بازنگری کنند. اصلاح مدل کسب‌وکار می‌تواند شامل تغییرات و بهبود در محصولات و خدمات، فرآیند تولید، بهبود روش های توزیع، استراتژی‌های بازاریابی و ... باشد. این تغییرات نه‌تنها بهبود کارایی صنایع سنتی را افزایش می‌دهد، بلکه فرصت‌های جدیدی برای کاهش هزینه‌ها و ارتقای پایداری اقتصادی ایجاد خواهد کرد.
در فرآیند دیجیتالی شدن صنایع سنتی، رقابت برای شرکت‌ها فراتر از مقایسه با رقبا بر مبنای قیمت محصول و خدمات بلکه بر اساس نوآوری، عملکرد دیجیتالی، سرعت و انعطاف‌پذیری آن‌ها صورت می‌گیرد. شرکت‌هایی که موفق به انتقال فعالیت‌های سنتی خود به محیط دیجیتال می‌شوند و از فناوریهای نوین بهره‌مند می‌شوند، می‌توانند تفاوتی اساسی در بازار ایجاد کنند و رقابت‌پذیری خود را بهبود ببخشند.
بنابراین افزایش رقابت و رقابت‌پذیری بین شرکت‌ها در زمینه دیجیتالی شدن صنایع سنتی، به تحول و انعطاف‌پذیری شرکت‌ها بستگی دارد. برای بقا و رشد در دنیای دیجیتال امروز، شرکت‌ها بیشتر باید به نوآوری و به‌کارگیری فناوریهای پیشگام تمرکز کنند و به‌این‌ترتیب می‌توان در میان صنایع، انتظار رقابت‌پذیری بالاتری داشت.