به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ، این قانون هرچند درست است اما نمی تواند همه مشکلات مربوط به نظام اداری کشور را رفع کند و نادیده گرفتن تجربیات افراد و به ویژه بازنشستگان می تواند خلل و حفره عمیقی در رشد توانمندی جوانان و شاغلان جدید ایجاد کند.
بازنشسته ها پس از دستکم 30 سال کار و فعالیت در دستگاه مربوطه دارای تجارب ارزشمندی می شوند که آموختن آن برای جوانان و شاغلان جدید،  لازم و ضروری است و استفاده از تجربیات آنان حداقل میزان آزمون و خطاها را در انجام کارها کمتر می کند و از این طریق هزینه های اداره و سازمان، به میزان زیادی کاهش می یابد.
 بازنشسته های توانمند و مجرب می توانند خلای بی تجربگی شاغلان جدید و جوانان را از هر سازمان و تشکیلاتی جبران کنند.
تشکیل دوره ها و کلاس های آموزش انتقال تجربیات در سازمان و اداره متبوع با حضور بازنشسته ها می تواند دستکم دو مزیت به همراه داشته باشد نخست اینکه جوانان و شاغلان جدید می توانند به سرعت انجام کارها و امور را بیاموزند و دوم بازنشسته ها از احساس بی اثر بودن در جامعه رهایی یابند.
در ایران سن بازنشستگی نسبت به کشورهای پیشرفته و توسعه یافته اندک است یعنی افراد با سن 50 سال و 30 سال خدمت می توانند بازنشسته شوند که اگر فردی از دوره سربازی خود به عنوان سابقه خدمتی نیز استفاده کند این میزان کار در اداره به 28 سال می رسد.
بازنشستگی در این سن خسارت زیادی به دستگاه متبوع وارد می کند زیرا همین بازنشسته سال های سال کسب تجربه کرده  و معمولا این تجارب را از طریق آموزش و حین فعالیت بدست می آورد اما زمانی که باید از این تجارب استفاده کند بازنشسته می شود.
این نوع بازنشستگی در عین اینکه می تواند به فرد بازنشسته لطمه وارد کند سازمان متبوع را نیز از یک نیروی توانمند محروم می کند.
معمولا این دسته از بازنشستگان زمانی از مجموعه خارج می شوند که دوره پختگی، انجام کار مفید و استفاده از تجربیات آنان آغاز می شود اما بازنشستگی آنان در این شرایط باعث لطمات زیادی به بیت المال و قطع شدن انتقال تجربیات به دیگران می شود.
قانون منع بکارگیری بازنشسته ها، هر چند می تواند قانون درستی باشد اما نادیده گرفتن تجربیات بازنشسته ها و استفاده نکردن از آن ها می تواند چند برابر خسارات به دولت و کشور وارد کند.
در زمان حاضر نظام آموزشی کشور به گونه ای نیست که آموزش های کاربردی و مهارتی به فارغ التحصیلان برای ورود به بازار کار ارائه کند و در این شرایط استفاده از بازنشسته ها می تواند این خلا را پر کند تا شاغلان جدید با دانش بیشتر به فعالیت مشغول شوند.
بازنشسته ها نباید مدیر شوند این سخن هر چند درست است اما در بحث بازنشسته ها فقط مدیران با تجربه نیستند بلکه افرادی که در رده های پایین تر حضور دارند دارای تجارب فراوانی هستند که باید به افراد و شاغلان ارائه شود.
بخش زیادی از کار هر سازمان و اداره ای را نیروهای بدنه آن مجموعه انجام می دهند و در صورتی که خللی در این زمینه ایجاد شود می تواند به مجموعه لطمه وارد کند.
نکته دیگری که باید در انتقال این تجارب به آن توجه کرد انتخاب بازنشسته توانمند برای به ثمر رساندن این کار است. شناسایی بازنشسته های توانمند در انتقال این آموزش ها به شاغلان جدید یکی از مهم ترین راه های رسیدن به موفقیت کار سازمانی است.
شناسایی این بازنشسته ها و فعالیت های مفید و تاثیرگذاری که در محیط کار قبلی خود انجام داده اند موضوع زیاد پیچیده ای نیست و با جمع آوری فهرست عملکرد آنان در یک هیات منصفه و توانمند می توان این مشکل را رفع کرد.
در زمان حاضر یکی از معضلاتی که در درون برخی سازمان ها وجود دارد رانت بازی و رفیق بازی است که این مساله در ایجاد ناکارآمدی سازمان نقش تاثیر گذاری برجا گذاشته است.
 در انتخاب بازنشسته های توانمند باید به عملکرد اثرگذار آنان در مجموعه توجه نمود و شاخص های تعیین افراد براساس ضوابط مورد توجه قرار گیرد و از دخالت روابط در این زمینه پرهیز کرد.
یادداشت از: علی حبیبی/روزنامه نگار