به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ،در زمان حاضر خیلی از آثار و طبیعت کشور به خاطر همین غفلت از بین رفته است و دیگر به حالت اولیه خود بازنخواهد گشت بنابراین برای حفظ همین آثار باقی مانده باید تلاش کنیم و آن را در مسیر تخریب و نابودی قرار ندهیم.
به طور قطع ما آخرین نسلی نخواهیم بود که به طبیعت و دیدن آثار تاریخی نیازمندیم بلکه همانطور که این آثار از گذشته برای ما باقی مانده باید آن را سالم به نسل های آینده تحویل دهیم.
حفظ و نگهداری آثار تاریخی و طبیعت اکنون با امکانات پیشرفته انجام می گیرد در حالی که در گذشته های نه چندان دور این وسایل وجود نداشته است. مراکز حفظ و نگهداری اسناد و آثار تاریخی، حتی برای حفظ این آثار به درجه حرارت محیط توجه می کنند تا اشیای تاریخی به مرور زمان به خاطر کم یا زیاد شدن دما در معرض نابودی قرار نگیرد.
گذشتگان و نیاکان ما بدون این وسایل و ابزارهای حفظ و نگهداری، تلاش ها و زحمات چندبرابری برای مراقبت از این آثار از خود بخرج داده اند تا این آثار به دست ما برسد.
هم گذشتگان و هم نسل کنونی کاملا واقف هستند که آثار تاریخی و طبیعت، سرمایه های آحاد ملت است و مزیت های مختلفی برای جامعه به همراه دارد.
یکی از مزایای دیدن این آثار طیبعی و تاریخی، اثرات آن بر روح و روان و سلامتی انسان است. انسان با حضور در دل طبیعت و مشاهده آثار تاریخی از نظر روحی و روانی به حالت تعادل و آرامش می رسد.
این تعادل و آرامش تا مدت ها در انسان باقی می ماند و فرد را از خیلی از بیماری های روحی و روانی دور می کند. بنابراین نبود طبیعت و آثار یاد شده می تواند انسان را از حالت تعادل خارج کند که هزینه های زیادی به او و جامعه تحمیل خواهد کرد.
به همین منظور حفظ و نگهداری طبیعت و آثار تاریخی یک ضرورت است و حتی این آثار را باید در مقابل حوادث طبیعی مانند سیل، فرسایش زمین، زلزله و طوفان ها حفظ کنیم.
با این حساب تخریب محیط زیست به معنی بی توجهی به سلامتی خودمان است. امروزه کشورهای صنعتی و پیشرفته هزینه های زیادی برای حفظ طبیعت و آثار تاریخی خود متحمل می شوند اما چند برابر آن را از راه گردشگری و توریسم بدست می آورند.
هرچند کشورهای صنعتی به خاطر داشتن کارخانه های زیاد و آلاینده های زیادی که از آن متصاعد می شود  در تخریب محیط زیست سهم زیادی دارند اما در حفظ آثار تاریخی خود وسواس زیادی از خود بروز می دهند تا به سودهای سرشار از راه جذب گردشگران برسند.
در ایران بیشترین تخریب محیط زیست و آثار تاریخی در تابستان انجام می گیرد در حالی که باید در همه فصول به ویژه در فصل های بهار و تابستان بیشتر در حفظ و مراقبت از این سرمایه ها تلاش کنیم.

تخریب محیط زیست و آثار ارزشمند دستکم جامعه ما را از داشتن 2 مزیت محروم می کند، نخست اینکه درآمدزایی و رونق اقتصادی را از یک منطقه و حتی کشور دور می کند و دوم اینکه با کاهش و نابودی این ظرفیت های گردشگری، افراد نمی توانند سفر ثمربخش روحی و مفیدی را تجربه کنند که منتج به تغییر حال و احوال او شود.
بنابراین محیط زیست می تواند انواع بیماری ها مانند افسردگی را از افراد دور کند اما در مقابل اگر این فضاها وجود نداشته باشد می تواند انسان را به بیماری مبتلا کند.
حفظ محیط زیست، کار سخت و دشواری نیست در حالی که نابودی آن می تواند مشکلات ما را چند برابر کند که کاهش رونق اقتصادی و افزایش فقر و آسیب های اجتماعی از جمله پیامدهای زیانبار آن است.
یادداشت از: علی حبیبی