ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

میثم داودی شاعر قمی و متولد ۶ تیر ۱۳۷۴ است. اولین و تنها مجموعه‌شعر داودی با نام «کودتآه» در سال ۹۷ منتشر شد و توانست مقام برگزیده کتاب سال قیصر را به دست آورد. داودی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره رابطه‌اش با شعر و اینکه آیا کتاب جدیدی برای انتشار دارد یا نه، ‌گفت: من همان موقع در سال ۹۷ وقتی اولین کتابم را چاپ کردم، یک مجموعه‌شعر آیینی هم آماده چاپ داشتم. قرار بود تعدادی مجموعه‌شعر آیینی از شاعران چاپ شود ولی میسر نشد و بعد از آن هم شرایط چاپ شعرهای آیینی‌ام فراهم نشد. آن مجموعه‌شعر آیینی آماده است، اگرچه در طی این سال‌ها شعرهای جدیدتر با بعضی شعرهای آن جایگزین شده و شاید نصف کتاب تغییر کرده باشد.

شبکه‌های اجتماعی و کتاب شعر، مکمل هم هستند

وی ادامه داد: در کنار آن، یک مجموعه‌شعر آزاد و عاشقانه و اجتماعی هم آماده چاپ دارم. غزل‌ها و مثنوی‌هایی که در فضای آزاد هستند، در این کتاب جمع کردم. البته همین شعرها هم گاهی با شعرهای آیینی تلاقی دارند و به هم نزدیک می‌شوند ولی به صورت کلی در دو فضای متمایز هستند. فضای کلی این مجموعه، هم از نظر زبانی و هم از نظر تصویری، متفاوت از شعرهای آیینی است و امیدوارم این کتاب هم به زودی منتشر شود. فکر می‌کنم در هرکدام از این مجموعه‌ها دور و بر ۴۰ تا شعر داشته باشم.

داودی در پاسخ به این سوال که آیا شعرهای برگزیده‌شده در جشنواره‌های ادبی را در مجموعه‌شعر آیینی‌اش آورده یا نه، گفت: خودم بعضی از شعرهایی را که در جشنواره‌ها برگزیده شده‌اند، دوست دارم و طبیعتا در کتابم هم می‌آوردم. بعضی شعرها هم هستند که در یک جشنواره برگزیده شده‌اند اما در سطحی که از شعر خودم انتظار دارم نبوده‌اند و طبیعتا در مجموعه‌شعر نیستند.

شاعر کتاب «کودتآه» گفت: دوستان برای چاپ کتاب‌ها پیشنهاد داده‌اند. البته اخیرا نه، ولی در یک سال گذشته برای ارسال مجموعه‌شعرم درخواست داشتند. منتها آن موقع مجموعه من آماده نبود و هنوز آنها را تدوین نکرده بودم. سه چهار ماه است که شعرها را ویرایش کرده‌ام و مجموعه آماده چاپ است.

این شاعر در پاسخ به سوالی درباره تأثیر شبکه‌های اجتماعی بر چاپ یا عدم چاپ کتاب شعر، گفت: برای خودم هم یک مقدار مه‌آلود است که آیا نیازی به چاپ مجموعه هست یا نه؟ ولی به نظرم فضای مجازی و کتاب می‌توانند مکمل هم باشند. من خودم در فضای مجازی هیچ فعالیتی برای معرفی شعرم ندارم و از آن طرف هم فکر می‌کنم شاعران باید مجموعه‌شعرشان را چاپ کنند. دیروز با یکی از شاعران صحبت می‌کردیم و بحث درباره این بود که باید فرض را بر این بگذاریم شاید یک روز اینترنت به صورت کلی محو شود. این فرض محالی است ولی هیچ چیزی جای کتاب کاغذی را نمی‌گیرد و اگر چنین اتفاقی رخ دهد، باز هم تنها کتاب می‌ماند.

سعی می‌کنم در شعر به ناخودآگاه خودم و نگرشی که به زندگی دارم تکیه کنم

داودی درباره مجموعه‌شعرهایی که در سال اخیر خوانده، گفت: در این یکی دو سال کتاب‌های دوستانم را خوانده‌ام. مجموعه‌شعر خانم راضیه مظفری یا کتاب‌هایی که در دوره ادبی مطلع چاپ شدند، خوب بود. مراجعه به کتاب‌فروشی‌ها نداشته‌ام و در همین مراسمات رونمایی کتاب‌های تازه را دیده‌ام. کتاب «خیابان‌نامه» از علی فرزانه موحد که از دوستانم است، کتاب خوبی بود.

این شاعر درباره بی‌توجهی به شاعران جوان، گفت: یک زمانی چند چهره جوان داشتیم که وقتی کتاب چاپ می‌کردند، باید حتما آن را تهیه می‌کردیم و می‌خواندیم و برایمان اعجاب‌انگیز بود؛ اگرچه حالا که از آن فاصله گرفته‌ایم، شاید به آن خوبی که فکر می‌کردیم نبودند. ولی در آن دوره توجه به این شاعران تأثیر خودش را روی شعر و بچه‌های شاعر می‌گذاشت. الآن این اتفاق را نمی‌بینیم. یعنی به شعر شاعران جوان چندان توجهی نمی‌شود و صداهای جدید شنیده نمی‌شوند.

داودی گفت: امروز هم شاعران جوان خوبی داریم، ولی جایی دیده نمی‌شوند. البته بین شاعران جوان هم استعدادهایی وجود دارد که از بین می‌روند. مثلا فضای شعر هندی مدرن و امروزی‌شده، خیلی از شاعران را به سمت خودش کشیده است. در فضای شعر آیینی هم شاعران به سمت فلان شاعر کشیده می‌شوند و شبیه او می‌شوند. شعر جوان امروز دچار این مشکلات هم هست که سعی می‌کنند خودشان را شبیه دیگران کنند.

وی با بیان اینکه من سعی کردم از همه جریان‌های ادبی بهره ببرم، گفت: من موقعی که در تهران دانشجو بودم، در اکثر جساتی که در تهران برگزار می‌شد شرکت می‌کردم. جلسه آقای بهمنی را می‌رفتم، جلسه حوزه هنری را ‌می‌رفتم، جلسه علی انسانی را می‌رفتم. همه فضاهای شعری تهران را تجربه کردم. در قم هم همین‌طور است. اگرچه در قم جلسات شعر محدود هستند ولی همه طیف‌های ادبی در همین یکی دو جلسه حضور دارند.

داودی در پایان گفت: همیشه سعی‌ام این بوده که به ناخودآگاه خودم تکیه کنم و نگرشی که به زندگی دارم، در شعرم هم بیان شود. اگر زبان و لحن و موضوعی در شعر من به کسی شبیه می‌شود، به صورت ناخودآگاه است. سعی می‌کنم در شعرم به زبان و لحن خودم برسم و خیلی شبیه دیگران نشوم.