ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

عصرایران: در حالی که در بسیاری از کشورها توسعه شهری به بهای قطع درختان تمام می‌شود، ژاپن با جابه‌جایی درختان کهنسال و حفظ هویت محله‌ها، الگوی متفاوتی از شهرسازی سازگار با محیط‌زیست ارائه می‌دهد.

در بسیاری از نقاط جهان، ساخت یک بزرگراه جدید به معنای پایان زندگی درختانی است که دهه ها در آن مسیر ایستاده اند. اما در ژاپن، داستان کاملا متفاوت است. ژاپنی ها به جای استفاده از اره های برقی، از جرثقیل های غول پیکر و دانشی هزارساله استفاده می کنند تا درختان بالغ را از مسیر پروژه های عمرانی نجات دهند. این کار نه تنها یک پروژه مهندسی، بلکه یک بیانیه فرهنگی در احترام به محیط زیست است.

فرآیند نِماواشی

برخلاف تصور عمومی، جا به جا کردن یک درخت بزرگ فقط شامل کندن چاله و بلند کردن آن نیست. در ژاپن، متخصصان درخت فرآیندی را اجرا می کنند که ممکن است بیش از یک سال طول بکشد.

• هرس ریشه ها: ماه ها قبل از جا به جایی، ریشه های اصلی درخت هرس می شوند تا گیاه تشویق شود ریشه های ظریف و جدیدی در نزدیکی تنه تولید کند.
• بسته بندی ریشه: ریشه ها به شکل یک توپ بزرگ درآورده شده و با حصیر و طناب های مخصوص بسته می شوند تا در طول مسیر آسیب نبینند.
• انتقال با دقت میلی متری: درختان چند ده تنی با جرثقیل بلند شده و به مکان جدیدی در همان نزدیکی منتقل می شوند تا سایه و هویت محله حفظ شود.

چرا ژاپن راه سخت و گران را انتخاب می کند؟

هزینه جا به جایی یک درخت بالغ چندین برابر کاشت یک نهال جدید است. با این حال، ژاپنی ها به سه دلیل این هزینه را می پردازند:

• حفظ شخصیت محله: درختان کهنسال بخش جدایی ناپذیر از هویت بصری و تاریخی شهرها هستند.
• مزایای زیست محیطی فوری: یک درخت ۵۰ ساله چندین برابر یک نهال اکسیژن تولید کرده و دمای محیط را به شدت کاهش می دهد.
• ارزش های فرهنگی: در فرهنگ ژاپن، درختان موجوداتی دارای روح و ارزش معنوی هستند و قطع آن ها آخرین گزینه است.

پیامی برای شهرسازی مدرن

اقدام ژاپن در جا به جایی درختان به جای قطع آن ها، الگویی برای تمام کشورهای در حال توسعه است. این رویکرد نشان می دهد که پیشرفت و تکنولوژی نباید لزوما به قیمت نابودی محیط زیست تمام شود؛ بلکه می توان با برنامه ریزی دقیق، جاده ها را ساخت و ریه های شهر را هم حفظ کرد.