ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

برترین‌ها: در تهرانِ دهه‌ی ۱۳۴۰، خیلی از کارها با دست انجام می‌شد و خیلی از شغل‌ها خودشان به سراغ مردم می‌آمدند. چراغ‌چی‌ها غروب چراغ‌های کوچه را روشن می‌کردند. پاروکش‌ها بعد از برف، کوچه‌ها را تمیز می‌کردند. نفت‌فروش‌ها نفتِ چراغ و بخاری را به خانه‌ها می‌رساندند. پنبه‌زن‌ها پنبه‌ی لحاف و تشک را در حیاط خانه‌ها می‌زدند. کفاش، واکسی، چینی‌بندزن، دلاک، سقّا و رفوگر، هر کدام بخشی از زندگی روزمره بودند.

این‌ها شغل‌هایی بودند که به محله وابسته بودند و با تغییر شکل شهر، کم‌کم از بین رفتند. با لوله‌کشی آب، برق شهری، ماشین، کارخانه و خدمات متمرکز، این آدم‌ها دیگر جایی در شهر جدید نداشتند.

آن‌چه در عکس‌ها می‌بینیم، فقط یک شغل نیست؛ نشانه‌ی دوره‌ای است که تمام شده. دوره‌ای که کار، صدا، حضور و رابطه‌ی مستقیم با مردم داشت. این مجموعه، ثبت همان آدم‌هاست؛ پیش از آن‌که شهر، آن‌ها را حذف کند.