اصلاح طلبان؛ عبور از پزشکیان یا فرار رو به جلو با دستاویزهای امنیت ملی
اقتصاد ایران: جلسه «راهکارهای تحقق انسجام ملی و چگونگی عبور از چالشها» با وجود جمعی از دبیرانکل احزاب، شخصیتهای برجسته و نخبگان سیاسی کشور بیش از آنکه محل تبادل باشد فرصت عقده گشایی اصلاحطلبان شد.
ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان
خبرگزاری مهر -گروه سیاست؛ درست است که احزاب فارغ از گرایش سیاسی خود هنوز نتوانستند جایگاه مناسبی در سپهر سیاست ایران به دست آورند اما پُر واضح است که چندان هم از وضع موجود ناراضی نیستند چرا که به موقعیتهای سیاسی به مثابه شانس و بخت و اقبال مینگرند و اگر توانستند با فعالیتهای مقطعی و فصلی در بزنگاه انتخابات بر اریکه قدرت fنشینند و جایگاههای حیاتی را از آن خود و حامیان خود کنند، آن را حق خود میدانند و هر پیروزی را به عنوان گام بزرگی از دستاوردهایشان ثبت و عرضه میکنند؛ اما ماجرا همیشه به همینجا ختم نمیشود.
وقتی کشور آبستن حوادث است و هزاران ماجرا کار را بر پیروز انتخابات سخت میکند؛ اینجاست که واکنش آنها «کی بود؟ کی بود؟ من نبودم» میشود و کاملاً فاز بیمسئولیتی میگیرند. این شیوه غیر مسئولانه احزاب اخیراً با فرار رو به جلو اصلاح طلبان نمود بارزی یافته و آنها در جلسه اخیر با رئیس جمهور که خودشان را تنها حامیان او میدانستند به مرحله عجیبی از روابط سیاسی رسانده به نحوی که به طور مستقیم او را تهدید سیاسی میکنند و میگویند که او «انتخاب مطلوب آنها نبوده، اما چارهای جز انتخاب او نداشتند» اینها برآمده از یک واکنش فرار رو به جلویی بیش نیست. شاید بتوان گفت که جلسه سه ساعته با عنوان «راهکارهای تحقق انسجام ملی و چگونگی عبور از چالشها» نه تنها چالشی را برطرف نکرده که به نوعی با آشکار شدن مواضع تکراری حامیان رئیس جمهور زمینه ناامیدی بیشتری را برای مجریان امور فراهم کند.
حسین کنعانی مقدم دبیرکل حزب سبز ایران در گفتگو با خبرنگار مهر راجع به این جلسه گفته بود: برخی اصلاحطلبان با ادبیاتی نامناسب، رئیسجمهور را مورد انتقاد تند قرار میدادند و حتی نوعی تهدید سیاسی مطرح میکردند؛ از جمله اینکه چرا با آمریکا مذاکره نمیکنید یا چرا تحریمها را برنمیدارید. رئیسجمهور پاسخ قاطع و دندانشکنی به این اظهارات دادند و همانطور که در رسانهها هم منتشر شد، «نه» بزرگی به این نوع راهکارها گفتند و از موضع قدرت، عزت، حکمت و مصلحت نظام سخن گفتند. اصلاحطلبان بیشتر رویکرد انتقادی داشتند و حتی صراحتاً به آقای پزشکیان گفتند که انتخاب مطلوب آنها نبوده، اما چارهای جز انتخاب او نداشتند؛ که این نوع سخنان، جنبه تضعیفکننده نسبت به رئیسجمهور داشت.
اصلاح طلبان؛ انگار نه انگار…
حالا اصلاح طلبان در حال فرار رو به جلو هستند انگار نه انگار که آنها از مسعود پزشکیان به عنوان گزینه اصلی خود در انتخابات زود هنگام ریاست جمهوری حمایتی تمام قد داشتند؛ انگار نه انگار در انتخاب وزرا و چیدن کابینه و انتخاب استانداران جلسه و کمیته و لیستهای متعددی تهیه کردند و همگی به شکل چند لایه مستحکم رئیس جمهور منتخب را دوره کردند و تا حد توان او را تحت فشار گذاشتند تا آن هم حزبیهایشان را به کابینه راه دهد و حالا که در اجرای امور کشور با انواع چالشها مواجه شده، نقش خودشان را به طور کلی ندیده میگیرند و از سویی انگشت اتهام را به رئیس جمهور نشانه میگیرند که «رویکرد او، حل کردن مسئله نیست بلکه پاک کردن صورت مسئله است.»
تلاش برای مذاکره با آمریکای نامرد
اصلاح طلبان سالهاست که با سراب مذاکره میخواهند امورات کشور با امور واهی گرده بزنند؛ احمد زید آبادی فعال سیاسی اصلاح طلب در کانال تلگرامی خود خطاب به پزشکیان آورده است که «اگر این حرف آقای پزشکیان را بپذیریم که آمریکا "نامرد" است، آیا عدم مذاکره با آن موجب خنثی کردن "نامردی"اش میشود یا اینکه به عکس» در جلسه جمعی از دبیرانکل احزاب، شخصیتهای برجسته و نخبگان سیاسی کشور هم به همین صورت گذشت و آنها یکصدا خواهان مذاکره با آمریکا بودند و پزشکیان درباره علت ننشستن پای میز مذاکره که از سوی برخی از حضار مطرح شده بود، تاکید کرد: «من در نیویورک با مکرون و اروپاییها بر سر یک راهحل به توافق رسیدم، اما آمریکاییها آن را نپذیرفتند. آنها میخواهند همه چیز را از ما بگیرند و من تن به این ذلت نمیدهم. اگر ما سیستم موشکی خودمان را تعطیل کنیم، در صورت حمله مجدد به کشور چه کاری از دستمان بر میآید جز آنکه بنشینیم و شاهد نابودی کشور باشیم.»
پزشکیان در این جلسه در واکنش به خواستههای ضد منافع ملی اصلاحطلبان نسبت به شروط ترامپ برای مذاکره به کم شدن بُرد موشکی و غنیسازی صفر واکنش و تذکر جدی داده و گفته بود: «… بنده حاضر نیستم زیر بار ذلت و ظلم بروم… بهدنبال دعوا و درگیری با کسی نیستیم؛ دوست داریم با همه با صلح به گفتوگو بنشینیم؛ اما مقابل کسی که قلدری میکند میایستیم. ایران به دنبال سلاح هستهای نیست؛ حاضریم تعامل کنیم، اما اینکه بگویند موشک نداشته باشید و بعد رژیم تا دندان مسلح اسرائیل به ما حمله کند که نمیشود. برای اینکه رئیسجمهور بمانم، باج نمیدهم. روی اعتقادی که دارم ایستادهام و به کسی باج نخواهم داد. با تمام وجود میخواهم که مردم ایران ما با عزت و سربلندی زندگی کنند و از این موضوع کوتاه نخواهم آمد.»
این بخش از سخنان رئیس جمهور مورد تشویق احزاب اصولگرا واقع شد و روزنامه هممیهن از این حمایت به عنوان «تشویق تندروها» یاد کرده است. میتوان گفت جلسه «راهکارهای تحقق انسجام ملی و چگونگی عبور از چالشها» با وجود جمعی از دبیرانکل احزاب، شخصیتهای برجسته و نخبگان سیاسی کشور بیش از آنکه محل تبادل باشد فرصت عقده گشایی اصلاحطلبان شد. اصلاح طلبانی که به سهم خود در تصاحب موقعیت در هلدینگ ها و شرکتهای دولتی راضی نیستند و میخواهند همه کنشها و تصمیمات دولت حتی در عرضه منفعت و امنیت ملی را هم با امیال خود هماهنگ کنند./
اذعان غرب به تکرار فریب
ین تلاش اصلاح طلبان در حالیست که فقط برای یک نمونه روزنامه معتبر آمریکایی واشنگتنپست روز چهارشنبه در گزارشی تحقیقی، جزئیات برنامهریزی حمله به ایران را فاش کرد. طبق این گزارش، بنیامین نتانیاهو و دونالد ترامپ پس از اولین دیدارشان در فوریه گذشته (بهمن ۱۴۰۳)، برنامهریزی برای حمله احتمالی به تأسیسات هستهای ایران را آغاز کردند و یک «برنامه فریب عمومی دقیق» تدوین نمودند.
نتانیاهو در آن جلسه، چهار گزینه عملیاتی به ترامپ ارائه داد: حمله منحصراً اسرائیلی: بدون دخالت مستقیم ایالات متحده آمریکا. حمله به رهبری رژیم صهیونی با حداقل کمک ایالات متحده آمریکا: شامل اطلاعات و لجستیک محدود. همکاری کاملاً دوجانبه: تبادل گسترده اطلاعات و پشتیبانی هوایی. حمله به رهبری ایالات متحده: با نقش پیشرو واشنگتن در هدف قرار دادن ایران.
این گزارش تأکید میکند که در حالی دیپلماسی هستهای با ایران در جریان بود، تبادل اطلاعات محرمانه و آمادهسازی نظامی ادامه یافت. با نزدیک شدن به زمان حمله (که به جنگ ۱۲ روزه منجر شد)، آمریکا و رژیم صهیونیستی با نمایش اختلافات ساختگی از جمله انتقادهای علنی ترامپ از نتانیاهو، تلاش کردند ایران را به آرامش کاذب برسانند و تهران را از آمادگی دفاعی بازدارند. منابع واشنگتنپست، اسناد طبقهبندیشده و مصاحبه با مقامات سابق را مبنای این افشاگری قرار دادهاند. این گزارش، الگویی آشنا از فریب دیپلماتیک را یادآوری میکند؛ مشابه آنچه در مذاکرات برجام (۲۰۱۵) و خروج ترامپ از آن (۲۰۱۸) مشاهده شد، جایی که دیپلماسی به پوششی برای فشار حداکثری تبدیل گردید.
حال اصلاً طلبان در این شرایط و در حالی که حقیقت عریان آمریکا را در جنگ ۱۲ روزه دیدند، برای فرار از شراکت سیاسی با ناکامیهای دولت و وضع بغرنج اقتصاد کشور، حاضر علیه دولت میتازند.