ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار مهر، جام جهانی فوتسال زنان در فیلیپین نخستین حضور رسمی تیم ملی ایران در این سطح از رقابت‌ها بود؛ حضوری که اگرچه با حذف در مرحله گروهی همراه شد ولی تصویر واقعی‌تری از کیفیت فوتسال زنان ایران ارائه کرد.

نمایش‌هایی که در آن یک ستاره بی‌چون‌وچرا می‌درخشید و یک چهره نام‌آشنا برخلاف انتظار کم‌رنگ ظاهر شد. این دو نقطه مقابل با نام‌های فرزانه توسلی و مارال ترکمان شناخته می‌شوند؛ سنگربان سربلند و مهاجمی که روزهای سختی را پشت سر گذاشت.

فرزانه توسلی؛ نگهبان آبرو، رهبر زمین، ستاره مطلق
اگر بنا باشد تنها یک نام از تیم ایران در جام جهانی در ذهن‌ها بماند بدون تردید فرزانه توسلی است. دروازه‌بانی که نه فقط به اندازه یک تیم که به اندازه یک ارتش تک‌نفره برای ایران جنگید. او در سه مسابقه ایران بارها و بارها سد راه مهاجمان قدرتمند تیم‌های برزیل، ایتالیا و پاناما شد و حتی فراتر از وظیفه‌اش با یک حرکت شجاعانه و پیشروی حساب‌شده تک‌گل تاریخی ایران مقابل ایتالیا را نیز به‌ثمر رساند.

توسلی در این رقابت‌ها نه‌فقط یک دروازه‌بان بلکه رهبر بی‌بدیل تیم بود. واکنش‌های سریع، حضور ذهن فوق‌العاده، آرامش در لحظات بحرانی و توانایی هدایت خط دفاعی باعث شد تیم ایران در اکثر دقایق مسابقات ساختار منسجمی داشته باشد. حتی در دیداری مانند بازی با ایتالیا که حکم صعود داشت اگرچه تیم ایران در نیمه دوم چند لغزش تاکتیکی داشت اما همین توسلی بود که اجازه نداد تیم از هم بپاشد و اختلاف به عددی سنگین برسد.

مارال ترکمان؛ از اوج آسیا تا روزهای خاموش در فیلیپین
در نقطه مقابل این درخشش‌عملکرد مارال ترکمان ستاره جام ملت‌های آسیا قرار دارد؛ بازیکنی که انتظارات بسیاری از او وجود داشت ولی در جام جهانی دور از سطح واقعی خود ظاهر شد. ترکمان در آسیا یکی از مهره‌های تعیین‌کننده و جریان‌ساز تیم بود؛ اما در فیلیپین با وجود دقایق بازی قابل‌توجه هیچ وقت خطر جدی روی دروازه رقبا ایجاد نکرد و هیچ ضربه‌ای از پای او به تور نرسید.

مشکل تنها افت فردی نبود؛ جایگاه تاکتیکی و نوع استفاده از او نیز نامناسب بود. سیستم حمله ایران در فیلیپین کند، قابل پیش‌بینی و بدون خلاقیت بود. خط میانی که در مسابقات آسیایی با پاس‌های عمقی و پشتیبانی مناسب ترکمان را در موقعیت گل قرار می‌داد این‌بار غایب بود.

این افت برای مهاجمی که عادت دارد بار بازی‌های بزرگ را به دوش بکشد زنگ خطری جدی است. درخشش در سطح آسیا کافی نیست؛ تورنمنت جهانی نیازمند آمادگی ذهنی بالا و ساختاری تاکتیکی است که به مهاجم اجازه بروز توانایی بدهد. چنین ساختاری برای او فراهم نشد و نتیجه تجربه‌ای تلخ و بدون دستاورد بود.