ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار مهر، دوومیدانی ایران در یک سال گذشته با هدف عبور از دوران رکود و نزدیک شدن به استانداردهای قاره‌ای دو رویداد مهم آسیایی و بین‌المللی را پشت سر گذاشته است؛ مسابقاتی که قرار بود سطح آمادگی ورزشکاران را برای حضور در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ ناگویا بسنجد. این رویدادها نه‌تنها به‌عنوان محکی برای ارزیابی توان فعلی تیم ملی اهمیت داشتند بلکه نقاط ضعف و قوت دوومیدانی ایران را نیز آشکار کردند؛ رشته‌ای که همواره بخشی از ظرفیت مدال‌آوری را در کاروان ایران داشته ولی در سال‌های اخیر تحت تأثیر کمبود حمایت و تغییرات ساختاری فاصله قابل توجهی با رقبای منطقه‌ای پیدا کرده است.

نخستین آزمون جدی تیم ملی در خرداد ۱۴۰۴ رقم خورد؛ جایی که ایران با ترکیبی ۱۵ نفره شامل ورزشکاران باتجربه و چند استعداد جوان راهی یک تورنمنت آسیایی شد. این مسابقات برای فدراسیون اهمیت ویژه‌ای داشت زیرا اولین رقابت رسمی پیش از ورود به چرخه آماده‌سازی نهایی برای بازی‌های آسیایی ناگویا به‌شمار می‌رفت. عملکرد ملی‌پوشان در این رویداد اگرچه بی‌نقص نبود اما روزنه‌هایی از امید را پیش روی دوومیدانی کشور گشود.

درخشان‌ترین اتفاق این رقابت‌ها توسط ریحانه مبینی رقم خورد؛ دونده جوانی که با پرش بلند و دقیق خود نه‌تنها مدال طلا را به نام ایران ثبت کرد بلکه موفق شد رکوردی تاریخی در این بخش رقم بزند و نگاه‌ها را به توان بالقوه‌اش جلب کند. در پرتاب وزنه نیز محمدرضا طیبی با پرتاب‌هایی هماهنگ و قدرتمند بر سکوی قهرمانی ایستاد و طلا گرفت؛ عملکردی که نشان داد او اکنون از ثبات لازم برای رقابت با بهترین‌های آسیا برخوردار است. سومین مدال ایران در این مسابقات نقره‌ای بود که علی امیریان در دوی ۸۰۰ متر به‌دست آورد. امیریان با کسب این مدال گام بلندی در مسیر تبدیل شدن به یک دونده مطرح آسیایی برداشت.

کمتر از چند ماه بعد کاروان دوومیدانی ایران در دومین آزمون مهم خود به بازی‌های کشورهای اسلامی ۲۰۲۵ در ریاض اعزام شد؛ رویدادی که به‌دلیل گستردگی سطح شرکت‌کنندگان و نزدیکی آن به تقویم آماده‌سازی ناگویا اهمیت زیادی برای کادر فنی داشت. این بار ایران تنها با ۷ ورزشکار در رقابت‌ها حاضر شد؛ تیمی کوچک اما با تمرکز بر بخش‌هایی که احتمال کسب مدال در آن‌ها بیشتر بود. رقابت‌ها برای نمایندگان کشورمان از ۲۶ آبان آغاز شد و در پایان تیم ملی با چهار مدال به کار خود پایان داد.

در میان مدال‌آوران بار دیگر نام علی امیریان به‌چشم می‌خورد؛ دوندۀ ۸۰۰ متر ایران که توانست در ریاض یک گام جلوتر برود و این بار روی سکوی نخست برود. در بخش زنان نیز فاطمه محیطی‌زاده در رقابت‌های هفتگانه عملکردی کم‌اشتباه ارائه کرد و با مجموع امتیازاتی قابل توجه به طلای این بخش دست یافت؛ موفقیتی که اهمیت سرمایه‌گذاری بر این ماده را دوباره یادآوری کرد. دو مدال دیگر ایران در ریاض توسط محمدرضا طیبی و مهسا میرزاطبیبی به ثبت رسید؛ طیبی در پرتاب وزنه با وجود رقابت سنگین به نقره رسید و میرزاطبیبی در پرش با نیزه هم به مدال برنز دست پیدا کرد.

نتایج به‌دست‌آمده وقتی معنا پیدا می‌کند که با عملکرد ایران در دوره قبل بازی‌های کشورهای اسلامی مقایسه شود. ایران در قونیه ۲۰۲۱ تنها دو مدال گرفت اما در ریاض این آمار به دو برابر رسید. با این حال آمار مقایسه‌ای با دو قدرت منطقه یعنی ترکیه و ازبکستان نشان می‌دهد دوومیدانی ایران همچنان فاصله زیادی با سطح رقابت‌های پیشرو دارد. ترکیه در ریاض با ۱۸ مدال صدرنشین شد و ازبکستان با ۱۴ مدال در رده دوم ایستاد؛ اختلافی که زنگ خطر را برای دوومیدانی ایران به‌صدا درآورده است.

این تفاوت چشمگیر نشان می‌دهد اگرچه کیفیت مدال‌های ایران بهتر شده اما عمق و گستره تیم ملی همچنان محدود است و نبود سیستم پایدار استعداد پروری و کمبود حمایت مالی مسیر پیشرفت را دشوار کرده است. از سوی دیگر حواشی مربوط به برخی ملی‌پوشان که در کره جنوبی رخ داد و باعث خروج چند چهره از تیم شد چالش‌های فنی و روانی مهمی برای فدراسیون ایجاد کرده است.

اکنون که کمتر از یک سال تا بازی‌های آسیایی ناگویا باقی مانده پرسش اصلی این است. دوومیدانی ایران در این مدت کوتاه چه برنامه‌ای برای جبران فاصله دارد؟
بی شک در رشته دوومیدانی ظرفیت کسب مدال وجود دارد، استعدادهای نوظهور مانند امیریان و مبینی امیدبخش هستند ولی بدون برنامه‌ریزی دقیق و سرمایه‌گذاری جدی نمی‌توان انتظار جهش بزرگ داشت. ناگویا نه‌فقط یک رقابت بلکه آزمونی است برای اینکه مشخص شود دوومیدانی ایران آیا مسیر اصولی خود را پیدا کرده یا همچنان با اتکا به استعدادهای مقطعی به دنبال موفقیت‌های مقطعی است.