به گزارش سلامت نیوز به نقل از رکنا،مینو محرز ، متخصص بیماریهای عفونی، با اشاره به وضعیت کنونی ابتلا به ایدز اظهار کرد: هنوز موارد ابتلا در کشور وجود دارد؛ اما بسیاری از بیماران به دلیل ناآگاهی یا ترس از انگ اجتماعی برای انجام آزمایش مراجعه نمیکنند. درحالحاضر حدود ۲۴ هزار مبتلای شناساییشده داریم؛ درحالیکه برآوردها نشان میدهد تعداد واقعی باید نزدیک به ۴۱ هزار نفر باشد.
این فاصله ناشی از آن است که افراد یا از ابتلای احتمالی خود خبر ندارند یا از مراجعه برای آزمایش و درمان واهمه دارند.او تاکید کرد: چون درباره این بیماری و راههای انتقال آن کم صحبت میشود، بسیاری از افراد حتی نمیدانند که باید آزمایش دهند. مهمترین مسیر انتقال، تماس جنسی است. براساس آمارهای فعلی، نسبت ابتلای مردان و زنان در حال نزدیک شدن به شرایط مساوی است؛ درحالیکه پیشتر مبتلایان عمدتا مرد و از میان مصرفکنندگان مواد مخدر تزریقی بودند. البته به دلیل تجمعی بودن آمار، تعداد مردان همچنان بیشتر است؛ اما روند افزایشی ابتلای زنان نشان میدهد انتقال از راه تماس جنسی، اکنون مسیر غالب است.
محرز با اشاره به کاهش سن ابتلا گفت: موارد ابتلا در سنین پایینتر دیده میشود و این نشاندهنده آن است که آموزش کافی وجود ندارد. امروزه حتی زگیل تناسلی در نوجوانان ۱۷ و ۱۸ ساله بهطور گسترده مشاهده میشود و تماس جنسی نامطمئن، زمینه انتقال ایدز را نیز فراهم میکند.
او با مقایسه وضعیت آموزش جنسی در ایران و سایر کشورها اظهار کرد: در بسیاری از کشورهای دنیا، رسانهها و نظام آموزشی بهصورت مستمر درباره ایدز و رفتار جنسی ایمن اطلاعرسانی میکنند. زمانی که پاندمی HIV گسترده بود و من در استرالیا حضور داشتم، تلویزیون و رادیو به شکل مداوم هشدارهای آموزشی پخش میکردند. این آموزشها باید از مدرسه آغاز شود؛ زیرا والدین نیز معمولا این مباحث را با فرزندان مطرح نمیکنند. نوجوانی که هیچ تجربهای ندارد، در حالی که آموزش درستی هم نمیبیند، اطلاعات را از دوستان ناآگاه یا فضای مجازی دریافت میکند.
محرز با اشاره به یافتههای مطالعات قبلی گفت: براساس تحقیقات سالهای گذشته، سن آغاز تماس جنسی در ایران حدود ۱۴ تا ۱۴ سال و نیم گزارش شده بود؛ آماری که آن زمان تعجبآور به نظر میرسید؛ اما امروز با توجه به شرایط جامعه قابل انتظار است.
او درباره تبعیض علیه مبتلایان به ایدز در محیطهای آموزشی و کاری گفت: هنوز فردی که مبتلاست، از مدرسه یا محل کار اخراج میشود، زیرا تصور میکنند او «خطاکار» است. در حالی که خطا از ماست؛ چون آموزش درستی ارائه نمیدهیم و پیامدهای ناآگاهی بهطور مستقیم بر زندگی این افراد تحمیل میشود.محرز درباره روند درمان HIV نیز توضیح داد: درحالحاضر تنها درمان قطعی موجود، مربوط به هپاتیت C است و درمان قطعی برای ایدز هنوز به مرحله نهایی نرسیده است.
پیش از پاندمی کووید ۱۹ چند گروه تحقیقاتی در آمریکا و برخی کشورها به نتایج امیدبخشی نزدیک شده بودند، اما با آغاز همهگیری، بودجههای پژوهشی به سمت درمان کرونا منتقل شد. اکنون دوباره تحقیقات در حال پیگیری است به طوری که دارویی تهیه شود که در یک دوره، بیماری درمان شود. هرچند داروهای موجود برای بیماران HIV باید بهطور مداوم مصرف شود، اما مصرف منظم آنها میتواند یک زندگی کاملا طبیعی برای فرد فراهم کند.