ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: در سلسله گفت و گو های خبرنگار مهر با نخبگان و کار آفرینان، امروز به سراغ بسیجی به نام بهرام باقری، کارآفرین بسیجی در کهگیلویه و بویراحمد در عرصه تولید رفتیم، که زندگی پر فراز نشیب خود را از یاسوج تا مجارستان و بازگشت به کشورش روایت می‌کند.

او از مهاجرت به اروپا برگشت تا صنعتی را بنا کند که امروز سفره صدها خانواده را گرم نگه می‌دارد. باقری در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، از مسیر پر فراز و نشیبی می‌گوید که از کلاس‌های دکتری داروسازی در مجارستان آغاز شد و در ارتفاعات زاگرس به رسالتی تازه رسید.

بازگشت به وطن، تصمیمی خلاف مسیر مهاجرت

این الگوی موفق بسیجی، سال‌های جوانی را در رشته داروسازی در مجارستان گذراند، جایی که آینده‌ای روشن و آرام مقابلش بود، اما تصمیم گرفت به ایران برگردد، انتخابی که خودش آن را «ساده اما پرهزینه» توصیف می‌کند.

او می‌گوید: می‌دانستم مسیر سخت است، اما احساس می‌کردم باید سهمی در آبادانی شهر و استانم داشته باشم، نمی‌توانستم فقط تماشاگر باشم.

این بازگشت، نقطه شروع مسیری شد که کمتر جوانی حاضر است چنین پرخطر آغازش کند.

میراث پدری و رؤیایی که ادامه یافت

روایت موفقیت اقتصادی اش از جایی آغاز می‌شود که ستون اصلی‌اش «پدرش» بوده است، مرحوم حاج خسرو باقری، مردی که اهالی صنعت کهگیلویه و بویراحمد او را «پدر صنعت استان» می‌نامند. نخستین قدم خانواده، کارخانه آرد بود، واحدی که سال‌ها بخش بزرگی از نیاز استان را تأمین کرد، اما او تنها در پی تکرار مسیر نبود بلکه او می‌خواست «ادامه‌دهنده‌ای کارهای خلاق تری» باشد.

برای همین سراغ مدیریت علمی رفت، سال‌ها در دانشگاه تهران MBA و DBA خواند تا تجربه سنتی پدر را با ابزارهای نوین مدیریتی پیوند بزند.

از خام‌فروشی فاصله بگیرید

جرقه کار در سال ۱۳۹۳ در دیدار جمعی از کارآفرینان بسیجی با رهبر معظم انقلاب اسلامی رقم می‌خورد، جمله «از خام‌فروشی فاصله بگیرید» مسیر زندگی اش را عوض کرد: این جمله برای او تبدیل شد به نقطه شروع یک تحول.

باقری تصمیمش را گرفت. تنها یک سال بعد، در ۲۰ بهمن ۱۳۹۴، بزرگ‌ترین مجتمع نان صنعتی جنوب کشور را افتتاح کرد.

نوآوری در دل زاگرس؛ نانی که از بلوط آمد

این مجتمع تولیدی فقط یک کارخانه نان صنعتی نبود، باقری چشمش به ظرفیت‌های بومی دوخته بود، به گیاهان دارویی دنا و به بلوط‌های کهنسال زاگرس، نتیجه، محصولاتی مانند نان تست بلوط و نان تست پروتئین گیاهی بود که برای اولین بار در سطح جهانی نیز کم‌نظیر تلقی می‌شدند.

هر دو محصول ثبت اختراع شد، سلامت‌محور و دانش‌بنیان‌اند، نشانی از اینکه حتی در صنعت سنتی نان نیز می‌توان نوآوری کرد، زنجیره‌ای کامل از مزرعه تا سفره.

این بسیجی موفق با نگاه زنجیره‌ای، چرخه تولید را از خاک تا خانه طراحی کرد، گندم از زمین‌های استان، کارخانه آرد، کارخانه نان، فروشگاه و سفره مردم.

این روزها این واحد تولیدی به نقطه‌ای رسیده که کهگیلویه و بویراحمد از مصرف‌کننده به صادرکننده نان صنعتی تبدیل شده است، اتفاقی کم‌سابقه در این استان.

روایت غروب تلخ برای تعطیلی این کارخانه

او از لحظاتی می‌گوید که قرار بود تصمیم خاص بگیرد، اما همه مسیر، روشن و هموار نبود، سال ۱۳۹۷ و زیر برخی فشارهای سیاسی، اقتصادی و خستگی‌های مدیریتی، باقری تصمیم گرفت کارخانه را تعطیل کند و صورتجلسه راهم نوشته بود.

او آن غروب را با تلخی به یاد می‌آورد: «ساعت حدود چهار عصر بود. کارگرها لباس عوض کردند، خسته اما امیدوار راهی خانه شدند، همان‌جا بود که فهمیدم نمی‌توانم فردا بگویم همه‌چیز تمام است. آن لحظه، تلخ‌ترین روز زندگی‌ام بود.» او همان شب صورتجلسه تعطیلی را پاره کرد، امروز همین تصمیم، زندگی نزدیک به صدها خانواده را زیر سقف این واحد تولیدی نگه داشته است.

او از میوه بلوط نه به عنوان یک ماده اولیه، بلکه میراث دُنا می‌گوید، هرچند میزان مصرف بلوط در کارخانه بسیار اندک است،

باقری می‌افزاید: هدف از اجرای زنجیره ارزش بلوط حفاظت و احیای جنگل‌های بلوط زاگرس است با مشارکت بومیان و روستاییان. او تأکید می‌کند: «این فقط یک محصول نیست بلکه میراث ما است.»

چالش‌های پیش روی این واحد تولیدی

به باور باقری، یکی از چالش‌های جدی کشور، عدم تفکیک میان «سرمایه‌دار» و «سرمایه‌گذار» است، کسی که دو نفر را بیمه و مشغول به کار می‌کند، ارزش بیشتری برای اقتصاد دارد تا کسی که فقط ملک می‌خرد. تولیدکننده باید دیده شود.

او ناترازی برق را بزرگ‌ترین تهدید برای تولید در این کارخانه می‌داند؛ تهدیدی که می‌تواند خط تولید را در چند دقیقه متوقف کند.

وی خطاب به جوان‌ها هم می‌گوید؛ به دنبال موفقیت یک شبه نباشید، با قدم‌های کوچک شروع کنید. علم کارتان را یاد بگیرید؛ دنیا، دنیای رقابت علمی است، ریسک کنید و حرکت کنید، برکت بعد از حرکت می‌آید.»

مسیر این واحد تولیدی فقط کارخانه‌ای صنعتی نیست، قصه مردی است که از راه مهاجرت برگشت تا بسازد، بماند و بجنگد، مردی که نان را نه یک محصول اقتصادی، بلکه «مسئولیت اجتماعی» می‌داند.