دانشگاه؛ جایی برای انسان‌شدن، نه فقط متخصص‌شدن
اقتصاد ایران: ایسنا/خراسان رضوی وزیر علوم، تحقیقات و فناوری گفت: ما به دانشگاه نمی‌آییم که فقط متخصص شویم؛ می‌آییم که انسان شویم و کیفیت زندگی را بهبود ببخشیم.
ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان
حسین سیمایی‌صراف امروز ۴ آذرماه در نشست نخبگان وزیر علوم با فعالان دانشجویی که در دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: جریان امروز دانشجویی رو به رشد و بالندگی است و دانشگاه تنها محل کسب تخصص نیست، بلکه جایی برای پرورش انسان آگاه و ارتقای کیفیت زندگی است.
وی بیان کرد: نشست با شما ما را جوان می‌کند و یاد دوران دانشجویی‌مان را زنده می‌سازد؛ دورانی که آن را با مقطع فعلی مقایسه می‌کنیم و در مجموع، جریان دانشجویی را رو به رشد و بالندگی می‌بینیم و شکرگزار آن هستیم.
وزیر علوم، تحقیقات و فناوری فزود: از اینکه این همه تشکل، کانون، انجمن، بسیج و مجموعه‌های سیاسی در یک جلسه گرد هم آمده‌اند و جمعیت نیز چشمگیر است، بسیار خرسندم. ما به دانشگاه نمی‌آییم که فقط متخصص شویم؛ می‌آییم که انسان شویم و کیفیت زندگی را بهبود ببخشیم. اساسا نشانه فرهنگی‌شدن انسان این است که به یک تخصص اکتفا نکند تا از یک چیز همه‌چیز بداند و از همه‌چیز چیزی بداند.
تشکل‌های دانشجویی؛ بازو توانا برای دانشگاه است
در ادامه عبدالرضا جوان جعفری ضمن قدردانی و خیر مقدم به سیمایی صراف، با بیان اینکه تا کنون در جلسات متعددی با دانشجویان، تشکل‌ها، کانون‌ها و انجمن‌های علمی حضور داشته‌اند، اظهار کرد: آنچه که ما می‌بینیم یک پتانسیل بالا و یک بازوی توانا برای دانشگاه است؛ به عنوان نمونه دو رویداد بزرگ در چند ماه اخیر برگزار کردیم، ابتدا رویداد بزرگ پیوند حماسه‌ها که با جمعیتی حدود ۶۰۰۰ نفر و با حضور شخصیت‌های بزرگی برگزار شد که تمام مدیریت این برنامه با دانشجویان بود؛ و همچنین برای دانشجویان نوورود در آرامگاه فردوسی و حرم مطهر برنامه‌ای داشتیم که در این حیطه هم دانشجویان نقش فعال و اساسی را داشتند، به گونه‌ای که می‌توانیم برای برگزاری هر برنامه و رویدادی در سطح ملی با استفاده از این پتانسیل قوی مدیریتی و انرژی و شور جوانی که در این دانشجویان هست، اعلام آمادگی می‌کنیم.
وی با اشاره به جلسات متعددی که با دانشجویان برگزار شده، با بیان کانون‌های متعددی که در دانشگاه فعال هستند، ادامه داد: از جمله این کانون‌ها فرهنگ ایران‌شناسی، مهدویت، قرآن و عترت، حس هفتم، موسیقی، آسیب‌شناسی اجتماعی، تئاتر، کتاب و اندیشه، در حوزه فلسفه شعر و ادب، دختران ایران، سرگرمی و سلامت، نجوم، کارآفرینی، نماز، سطراندیشان، در حوزه محیط زیست نیز یاران سلامت روان، خوابگاه پردیس، گویا در حوزه گویندگی و مجری‌گری و هلال احمر است.
رئیس دانشگاه فردوسی مشهد افزود: این کانون‌ها در واقع یک دانشکده هنر بودند که به طور طبیعی دانشجویان شکل داده و یک چتری بود که می‌تواند همه نیاز و تخصص‌های ایران را پوشش دهد. آنچه از خلع و کمبود برای فعالیت‌های دانشجویی وجود داشت، دانشجویان خود راه را پیدا کرده و این کانون‌ها را راه‌اندازی کرده بودند. در کانون آسیب‌شناسی اجتماعی بیان شد که اخیرا ۶۰ نفر زندانی را آزاد کرده که بسیار برای من امید بخش بود.
جوان‌جعفری با بیان واگذاری دانشگاه به دانشجویان خاطرنشان کرد: اگر واقعاً زمینه به لحاظ قواعد فراهم بود ما با آرامش خیال می‌توانستیم دانشگاه را به دانشجویان واگذار بکنیم تا دانشگاه رو مدیریت کنند و ما فقط ناظر باشیم و استفاده بکنیم. آنچه که من دیدم واقعاً همه جانبه‌گری، تحمل و مدارا بود که بیست و چند کانون با تفکرات مختلف با آرامش کامل، در کنار یکدیگر مکمل هم بودند. ماموریت‌گرا بودن، تنوع، نبوغ، استعداد، فهم و درک، متانت و آرامش، اخلاق و مطالبه گری از جمله ویژگی این افراد بود.
وی با بیان مطالبات خود از کانون‌های دانشگاه، تصریح کرد: خواهش بنده این است واقعاً این دغدغه‌ها و این نگرانی‌ها را جدی پیگیری بکنید، دانشجویان نگران قشر خاکستری، هم سن و سالان خود و همکلاسی‌ها و هم خوابگاه‌های خود بودند. شما هستید که می‌توانید رابط نسل‌ها باشید، می‌توانید ارتباط برقرار بکنید با بخش‌های مختلفی که در این تشکل‌ها حضور ندارد. ما هم با تمام توان و ظرفیت از این همه تلاش، صداقت، جدیت و ایثار و فداکاری که دارید حمایت می‌کنیم که برای دانشگاه، هم سن و سال‌هایتان، فرهنگ، باورها و برای ارتقا دانشگاه در حوزه‌های مختلف تلاش می‌کنید بسیار سپاسگزاریم و از همه آنچه که شما انجام می‌دهید، حمایت خواهیم کرد.
رئیس دانشگاه فردوسی مشهد افزود: شما دانشجویان چتری ایجاد کرده‌اید در قالب تشکل‌ها که می‌تواند همه دانشجویان رو بپوشاند. منتها تلاش ویژه هم می‌طلبد، شما به درستی می‌دانید که همه تشکل‌های دانشجویی، اساتید و کارکنان درصد بالا از جمعیت دانشگاه را پوشش نمی‌دهد لذا باید همه تلاش ما این باشد که دیگران را هم در حوزه تخصصی خودمان دعوت کنیم و اجازه ندهیم که وقت بگذرد یا به سرگرمی‌های مضر و حداقل غیر مفید سرگرم شوند.
در حال تکمیل