ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش ایسنا، ۶ نوامبر ۲۰۲۲، ورزشگاه ویلا پارک مملو از جمعیت بود. استون ویلا برای اولین بار از سال ۱۹۹۵، منچستر یونایتد را در خانه شکست داد. این بازی اولین حضور اونای امری روی نیمکت مربیگری استون ویلا بود. 

در گذشته لحظات زودگذر شادی بود اما سال‌ها بود که چنین چیزی وجود نداشت. احساس می‌شد که باشگاه بالاخره پس از سال‌ها تاریکی، به روشنایی رسیده است. در رختکن پس از مسابقه شاهد دست دادن، آغوش گرفتن، آواز خواندن، رقصیدن و این چیزها می‌شد بود؛ انگارچیز جدیدی شروع شده است اینکه استون ویلا، غول خفته بالاخره از خواب بیدار شده است.

اما در میان هیاهو و جشن و سرور، امری خوشحال نبود. ویلا برده بود اما این فوتبالی نبود که اونای تصور می‌کرد. او می‌دانست که فوتبال بی‌وقفه، دیوانه‌وار و با سرعت ۱۰۰ مایل در ساعت که هواداران خواستار آن بودند، نقطه مقابل بازی کنترل‌شده، صبور، سنجیده و مسلطی است که او می‌خواست در باشگاه برقرار کند.

تنها کاری که اونای و تیمش باید انجام می‌دادند این بود که همه افراد باشگاه یعنی بازیکنان، مالکان، مدیران، هواداران را متقاعد کنند که این راهی است که باشگاه باید در پیش بگیرد. و اگر آنها آن را نمی‌خواستند، او برود. سه سال بعد، امری هنوز آنجاست.

دوران امری

هیچ‌وقت قرار نبود کار آسانی باشد. امری در حالی به ویلا رسید که باشگاه در رتبه شانزدهم لیگ برتر قرار داشت و تنها یک امتیاز بالاتر از مکان‌های سقوط بود اما امری با مواجهه با سختی‌ها غریبه نیست. یک مصدومیت جدی زانو که در لورکا دپورتیوا برایش پیش آمد، به دوران بازی نه چندان خاطره‌انگیز او در سال ۲۰۰۴ پایان داد. او می‌توانست بازیکن بهتری باشد اما با "ترس"، سمی که مانع پیشرفت ورزشکاران می‌شود، بازی کرد.

لورکا بلافاصله دوران مربیگری‌اش را آغاز کرد. در آلمریا، او این باشگاه آندلسی را برای اولین بار در تاریخ به لالیگا رساند و سپس در حالی که هنوز در اواخر سی سالگی بود، والنسیای همیشه پرتوقع و از نظر مالی محدود را برای سه فصل متوالی به لیگ قهرمانان اروپا رساند.

سه قهرمانی لیگ اروپا با سویا پس از یک توقف شش ماهه نسنجیده در اسپارتاک مسکو به دست آمد. دو فصل و هفت جام در پاری سن ژرمن، جایی که تیمش امتیازات و رکوردهای گلزنی  زیادی ثبت کرد، دوران حرفه‌ای امری را به مسیر درست بازگرداند.

فقط مسئله زمان بود که پیشنهاد لیگ برتر برای او از راه برسد و در نگاه اول، آرسنال و امری مانند ازدواجی در بهشت ​​به نظر می‌رسید اما اینطور نبود. او در پاییز ۲۰۱۹ پس از هفت بازی بدون برد اخراج شد.

نجات و فرصت رستگاری در ویارئال به دست آمد، جایی که هماهنگی بین اونای، فرناندو رویگ مالک باشگاه نتایج فوری به همراه داشت. پیروزی مقابل منچستر یونایتد در فینال لیگ اروپا ۲۰۲۱-۲۰۲۰، چهارمین قهرمانی بزرگ اونای  و اولین قهرمانی ویارئال را به ارمغان آورد.

ماه‌ها پس از آن پیروزی بود که امری، پس از تصاحب نیوکاسل از سوی عربستان، متوجه شد که باشگاه او را به عنوان جایگزین استیو بروس که اخیراً اخراج شده، می‌خواهد ولی مذاکرات به سرانجام نرسید.

زمان «بیدار کردن غول»

اخراج از آرسنال طعم تلخی را در دهانش باقی گذاشته بود اما این حس قوی را هم به او داده بود که هنوز کار ناتمامی در لیگ برتر دارد. اگر اونای یک چیز از دوران حضورش در شمال لندن آموخته باشد، آن چیز نیاز یک مربی سطح بالا به داشتن حلقه‌ای محافظ از همکاران وفادار در اطرافش بود - افرادی که او را عمیقاً درک می‌کنند، نیازهایش را پیش‌بینی می‌کنند و مسیر را برایش هموار می‌کنند.

وقتی جلسه‌ای در خانه خورخه مندس در مادرید با ناصف ساویریس، یکی از مالکان ویلا ترتیب داده شد، اولین تماس اونای با یکی از نزدیک‌ترین افراد مورد اعتمادش، دامیان ویداگانی بود. در این جلسه، اونای و دامیان هر دو تأکید کردند که تفاوت بین موفقیت و شکست اغلب به یک چیز بستگی دارد - زمان.

در ۲۴ اکتبر ۲۰۲۲، ویارئال جدایی اونای را اعلام کرد و ویلا او را به عنوان سرمربی جدید خود تأیید کرد. او قبل از انجام هر کار دیگری از دامیان خواست تا در این ماجراجویی جدید به او بپیوندد.

در سالن ورزشی، در کنار 10 دستیاری که با خود به باشگاه آورده بود، برای اولین بار با تیمش ملاقات کرد. او با امید به اینکه زبان انگلیسی‌اش بهتر شود گفت: خوشحال نیستم. ناراحتم چون استیون جرارد یکی از همکارانم اخراج شده است. او تنها مسئول اتفاقات بد اینجا نبود. شما مسئول هستید. شما و همه افراد باشگاه. ما نمی‌توانیم همیشه تقصیر را گردن مربی بیندازیم و چیز دیگری. من برای تلف کردن وقتم به اینجا نیامده‌ام. من برای بردن اینجا آمدم. 

جمله‌ای که در سالن غذاخوری تیم اصلی شنیده می‌شد این بود: ما از فوتبال سیاه و سفید به فوتبال تمام رنگی رسیده‌ایم.

انتهای پیام