ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرگزاری تسنیم، فلوید می‌ودر و مایک تایسون، دو چهره شاخص و ماندگار دنیای بوکس، اعلام کردند که در یک مبارزه نمایشی مقابل هم قرار خواهند گرفت؛ هنوز تاریخ و مکان دقیق این مسابقه اعلام نشده اما قرارداد مبارزه به صورت رسمی امضا شده است.

این نبرد، همچون بسیاری از مبارزات نمایشی سال‌های اخیر، بیش از آنکه یک رقابت جدی باشد، یک نمایش پرهیاهو است که توجه علاقه‌مندان به بوکس را به خود جلب کرده است. هر دو بوکسور در دوره‌های مختلف تاریخ این ورزش، در اوج بوده‌اند و سبک و مسیر کاملاً متفاوتی را طی کرده‌اند.

شروع مسیر حرفه‌ای
مایک تایسون از نوجوانی به دلیل قدرت و سرعت استثنایی‌اش، رعب و وحشت را به دل حریفان می‌انداخت. او در دوران آماتور موفق به کسب مدال‌های المپیک جوانان شد و در 18 سالگی به دنیای حرفه‌ای پا گذاشت. تنها دو سال بعد، در سال 1986، با ناک‌اوت کردن تِرِوُر بربیک در 20 سالگی، جوان‌ترین قهرمان سنگین‌وزن تاریخ بوکس شد.

در مقابل فلوید می‌ودر در خانواده‌ای بوکسور متولد شد. پدرش فلوید سینیور و دو عمویش، جف و راجر، همگی در سطح حرفه‌ای رقابت کرده بودند. می‌ودر در المپیک 1996 آتلانتا مدال برنز گرفت و همان سال وارد دنیای حرفه‌ای شد. تنها در عرض دو سال و با 18 مبارزه، توانست قهرمان دسته سوپر فدر‌وِیت شود.

دوران اوج
تایسون به سرعت به قله بوکس رسید، اما سقوطش نیز به همان اندازه سریع بود. پس از چهار سال سلطه بر بوکس و کسب میلیون‌ها دلار، او در سال 1990 در یکی از بزرگترین شگفتی‌های تاریخ با قبول شکست مقابل جیمز باستر داگلاس، عنوان قهرمانی‌اش را از دست داد.

در سال 1992 به دلیل اتهام تجاوز به زندان افتاد و سه سال بعد آزاد شد. تایسون در بازگشت خود موفق شد دوباره قهرمان شود اما دو شکست پیاپی مقابل اواندر هالیفیلد (مبارزه جنجالی سال 1997 که در آن گوش هالیفیلد را گاز گرفت)  و ناک‌اوت شدن مقابل لنوکس لوئیس در سال 2002 باعث افول کامل او شد. او در نهایت در سال 2005 با دو شکست متوالی مقابل دنی ویلیامز و کوین مک‌براید از بوکس خداحافظی کرد.

در سوی دیگر می‌ودر تقریباً در تمام سال‌های فعالیتش بدون شکست بود. او از دسته‌های 126 تا 140 پوند را با اقتدار پشت سر گذاشت و سپس به وزن ولترویت رفت، جایی که با پیروزی مقابل ستارگانی چون زَب جودا، ریکی هاتن و شین موزلی به بزرگ‌ترین نام دنیای بوکس تبدیل شد. او حتی در وزن بالاتر (سوپر ولترویت) نیز درخشید و حریفانی همچون اسکار دلاهویا، میگل کاتو و کانلو آلوارز را شکست داد.

اوج موفقی او در سال 2015 رقم خورد، زمانی که در گران‌ترین مبارزه تاریخ بوکس، مانی پاکیائو را شکست داد. می‌ودر در سال 2017 پس از پیروزی مقابل کانر مک‌گرگور، قهرمان UFC بازنشسته شد و ثروتی عظیم به دست آورد.

بازگشت به رینگ
پس از بازنشستگی، تایسون به یک چهره فرهنگی و تجاری تبدیل شد و حتی امپراتوری بزرگی در صنعت ماری‌جوانا ایجاد کرد. او در سال 2020 در یک مبارزه نمایشی با روی جونز جونیور به رینگ بازگشت.

چهار سال بعد، به‌ طور غیرمنتظره‌ای اعلام کرد که به عنوان یک بوکسور حرفه‌ای مقابل جیک پال مبارزه می‌کند. این مبارزه که نوامبر 2024 برگزار شد؛ با شکست تایسون همراه بود و بیش از 100 میلیون نفر از طریق نتفلیکس آن را تماشا کردند.

می‌ودر نیز پس از بازنشستگی، در چندین مبارزه نمایشی مقابل بوکسورهای حرفه‌ای، ستارگان MMA و حتی اینفلوئنسرها شرکت کرد؛ از جمله لوگان پال (برادر جیک پال). آخرین مبارزه نمایشی او آگوست 2024 مقابل جان گوتی برگزار شد که بدون نتیجه پایان یافت.

سبک مبارزه و فیزیک بدنی
تایسون با سبک معروف مبارزه خود به سرعت حرکت می‌کرد و با قدرتی ترسناک ضربه می‌زد. او در 50 مبارزه، 44 ناک‌اوت به ثبت رساند! در مقابل، می‌ودر به دلیل آسیب‌پذیری دستانش، بیشتر به سبک دفاعی و حساب‌شده معروف بود و با استفاده از تکنیک شولدر رول به ندرت ضربه جدی می‌خورد.

تفاوت وزن و قد این دو بوکسور قابل توجه است؛ تایسون در اوج دوران حرفه‌ای خود 178 سانتی‌متر قد و بیش از 102 کیلوگرم وزن داشت. می‌ودر تنها 173 سانتی‌متر قد و حدود 70 کیلوگرم وزن دارد.

میراث و جایگاه تاریخی
از نظر محبوبیت و هیجان، کمتر کسی با تایسون قابل مقایسه است اما از لحاظ کارنامه حرفه‌ای، می‌ودر خود را «بهترین تمام دوران» نمی‌نامد.

تایسون دو بار قهرمان سنگین‌وزن جهان شد و پیروزی‌های مهمی مقابل بربیک، برونو و لری هولمز کسب کرد، اما در مبارزات بزرگ مقابل هالیفیلد و لوئیس ناکام ماند.

در مقابل، می‌ودر در طول دوران حرفه‌ای‌اش 16 قهرمان جهان را شکست داد؛ از جمله نام‌های بزرگی مانند پاکیائو، دلاهویا، کاتو و موزلی. او اغلب با حریفانی بزرگ‌تر مبارزه و با مهارت استثنایی‌اش بر کمبود وزن و قد غلبه می‌کرد.

این مبارزه نمایشی شاید به پرسش همیشگی درباره اینکه چه کسی برتر است پاسخ ندهد اما بدون تردید یکی از رویدادهای به‌یادماندنی دنیای بوکس خواهد بود.

انتهای پیام/