ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در دل بحران کرونا، جایی که بسیاری از تولیدات رسانه‌ای در تلاش بودند از راه دور با مخاطب خود ارتباط بگیرند، برنامه‌ای متولد شد که تصمیم گرفت درست به دل ماجرا برود؛ به دل بیمارستان‌ها، دل استان‌ها و دل مردمی که سلامت برایشان مسأله زندگی است.

برنامه «کشیک سلامت» از 21 اسفند 1398 با تهیه‌کنندگی سهیل سلیمانی آغاز شد. او در گفت‌وگویی با خبرنگار تسنیم، درباره چگونگی شکل‌گیری ایده این برنامه چنین روایت می‌کند: در همان روزهای نخست کرونا، ما احساس کردیم مردم و کادر درمان نیاز به تریبونی واقعی دارند؛ نه فقط برای هشدار و آگاهی‌بخشی، بلکه برای دیده و شنیده شدن. برنامه را روی آنتن بردیم و خیلی زود متوجه شدیم که ظرفیت آن فراتر از بحران کروناست.

سلیمانی ادامه می‌دهد: با پایان فصل اول، تصمیم گرفتیم وارد موضوعات کلی‌تر حوزه سلامت شویم. فصل دوم، فصل پرداختن به مطالبات مردمی و همچنین نیازهای کادر درمان بود. از سال 1399، برنامه به‌صورت هفتگی روی آنتن رفت و اکنون، در فصل هفتم، هر شب در حال پخش هستیم.

همان‌طور که تهیه‌کننده این برنامه تلویزیونی در جریان گفت‌وگو تأکید دارد؛ راز موفقیت «کشیک سلامت» تنها در استمرار حضورش نیست، بلکه در نحوه مواجهه‌اش با مخاطب و موضوعات است. این برنامه با تکیه بر یک اتاق فکر چندلایه، متشکل از استادان دانشگاه، نمایندگان مجلس، مدیران حوزه سلامت و اعضای فرهنگستان علوم، مسیر خود را با پشتوانه علمی و اجتماعی ترسیم کرده است.

سلیمانی با اشاره به اهمیت این اتاق فکر توضیح می‌دهد: با شروع فصل دوم، از فرهنگستان علوم درخواست کردیم تا در کنار ما باشد. این همراهی ارزشمند به ما کمک کرد تا برنامه نه فقط دغدغه‌محور، بلکه علمی و دقیق نیز باشد. از وزارت بهداشت هم خواستیم که مطالبات سلامت را به ما منتقل کند و آن‌ها نیز با ما همراه شدند.

اکنون پس از بیش از پنج سال فعالیت و هزاران قسمت پخش‌شده، «کشیک سلامت» به یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های حوزه سلامت در رسانه ملی بدل شده است؛ برنامه‌ای که نه‌تنها موضوعات را طرح می‌کند، بلکه آن‌ها را پیگیری می‌کند تا به نتیجه برسند.

اما یکی از ویژگی‌های متمایز این برنامه، رویکرد مرکزگریز آن است. سلیمانی با تأکید بر این نکته، می‌گوید: ما از ابتدا تلاش کردیم روایت سلامت را از انحصار تهران خارج کنیم. به همین دلیل، مطالبات هر استان را با نام خودشان ثبت می‌کنیم و پیگیری می‌کنیم. پیش از راه‌اندازی پویش ایران جان، استودیوی کشیک سلامت را به شهرهای دیگر می‌بردیم. در مواقعی که امکان حضور وجود نداشت، با همکاری مراکز استان‌ها ارتباط زنده برقرار می‌کردیم.

وی ادامه می‌دهد: این مرکزگریزی نه فقط در ظاهر، بلکه در عمق نگاه ما به مسائل نیز وجود دارد. برخی چالش‌ها مانند کمبود پرستار، حضور متخصص در مناطق محروم یا تعرفه خدمات پزشکی، در هر استان چهره متفاوتی دارد و ما تلاش می‌کنیم جغرافیای خاص هر منطقه را در تحلیل خود لحاظ کنیم.

در نمونه‌ای ملموس، سلیمانی به سفر برنامه به خوزستان در چارچوب رویداد ملی «ایران جان» اشاره می‌کند: در این سفر، موضوعات مربوط به پرستاری در خوزستان را به‌طور ویژه برجسته کردیم. خوشبختانه این پیگیری‌ها منجر به گره‌گشایی‌هایی شد.

اما انتخاب موضوعات هر قسمت چگونه انجام می‌شود؟ اینجا نیز پشت صحنه‌ای عمیق وجود دارد. سلیمانی در این باره می‌گوید: ما دو دسته مخاطب داریم: دسته‌ای که به‌صورت حرفه‌ای پیگیر مباحث سلامت هستند، و دسته دوم که مردم عادی‌اند و باید بتوانند با برنامه ارتباط برقرار کنند. تلاش ما این است که در عین حفظ نگاه تخصصی، زبان گفت‌وگوها ساده، روان و جذاب باشد. گاهی گفت‌وگوها چنان پرکشش می‌شوند که مجبور می‌شویم آیتم‌ها را حذف کنیم تا بحث ادامه پیدا کند.

در کنار محتوا، فرم نیز مورد توجه بوده است. نوآوری‌های گرافیکی، به‌روزسازی تصویر و طراحی و افزودن بخش‌هایی چون «خبر خوب»، از جمله تغییراتی است که به گفته تهیه‌کننده، طراوت برنامه را حفظ کرده است. او در این‌باره تأکید کرد: در دوره تحول رسانه ملی، ما نیز ساختار بصری برنامه را متحول کردیم. بخش خبر خوب به ابتدای برنامه اضافه شد تا فضای امیدبخشی داشته باشیم. هر شب یک اتفاق مثبت در حوزه سلامت را با مخاطب در میان می‌گذاریم.

سلیمانی تأکید می‌کند که حفظ شاکله موفق برنامه در کنار پذیرش نقد، رمز تداوم است: ما باور داریم برنامه باید در معرض نقد باشد، اما اگر ترکیب کارشناسان و مجریان مؤثر واقع شده‌اند، نباید آن را بی‌دلیل تغییر داد. اکنون با دو مجری کارشناس، آقایان مصطفی مصطفوی و بابک حسن‌زاده، کارمان را ادامه می‌دهیم و معتقدیم انسجام تیمی، ستون فقرات هر برنامه‌ای است.

او در پایان گفت‌وگوی خود می‌گوید: فصل هفتم کشیک سلامت تا پایان سال ادامه دارد و امیدواریم در کنار تحولات گرافیکی، بتوانیم همچنان صدای مردم باشیم؛ صدایی که نه در پایتخت، بلکه در متن واقعی ایران شنیده می‌شود.

انتهای پیام/