ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، قیام امام حسین (ع) فراتر از یک حرکت سیاسی یا شخصی بود، آن حضرت تأکید داشتند که هدف اصلی از این قیام، حفظ دین و عمل خالصانه برای خداوند است. این اخلاص، هم در نیت فردی و هم در هماهنگی جمعی یاران امام که به «اخلاص تشکیلاتی» معروف است، نقطه کلیدی موفقیت و ماندگاری عاشورا محسوب می‌شود. یاران امام با کنار گذاشتن منافع شخصی و حفظ وحدت در برابر فشارهای دشمن، الگویی بی‌نظیر از فداکاری و ایثار را خلق کردند که حتی از شهدای بدر و احد برتر شمرده شدند. این درس بزرگ اخلاص و هماهنگی امروز، به ویژه در شرایط حساس امت اسلامی در برابر ظلم و تهدیدات جهانی، راهنمایی ارزشمند برای حفظ اتحاد و مقاومت است.

خبرگزاری تسنیم در گفت‌وگو با دکتر فاطمه سلیمانی، کارشناس دینی، به بررسی اهمیت تلاش برای گمنامی و اخلاص تشکیلاتی در رفتار یاران حضرت سیدالشهدا (ع) پرداخته است.

راز اتحاد و شکست‌ناپذیری یاران کربلا

چرا امام حسین (ع) تأکید داشت که قیامشان باید برای خدا و حفظ دین باشد و نه برای اهداف شخصی یا سیاسی؟ این موضوع چه ارتباطی با مفهوم اخلاص دارد؟

امام حسین (ع) قیام خود را برای اصلاح جامعه اسلامی و احیای ارزش‌های ناب دین انجام دادند. این موضوع در سخنان و نامه‌های متعدد امام مشهود است. امام می‌فرماید که قیام من برای حفظ حق و جلوگیری از ظلم و فساد است، نه برای گرفتن مقام یا قدرت سیاسی. در اینجا اخلاص نقطه کانونی است، یعنی امام و یارانشان همه تلاش‌ها و فداکاری‌ها را فقط برای رضای خدا انجام می‌دهند. اگر هدف قیام‌ها سیاسی یا شخصی باشد، آن اخلاص از بین می‌رود و قیام به‌سادگی به یک بازی قدرت تبدیل می‌شود.

یکی از مهم‌ترین دلایل اینکه قیام امام حسین (ع) ماندگار و الهام‌بخش شد، همین اخلاص تشکیلاتی و فردی در میان امام و یارانشان بود. این اخلاص باعث شد تا فداکاری‌ها و شهادت‌ها به شکل یک الگوی جاودان باقی بماند و دل‌های مستضعفان جهان را به خود جذب کند.

با این توضیحات، چطور می‌توانیم مفهوم «اخلاص تشکیلاتی» را در رفتار و عملکرد یاران امام حسین (ع) توضیح دهیم؟ این نوع اخلاص چه تفاوتی با اخلاص فردی دارد؟

«اخلاص تشکیلاتی» مفهومی است که وقتی به یاران امام حسین (ع) نگاه می‌کنیم، نقش بسیار حیاتی و تعیین‌کننده‌ای در پیشبرد هدف قیام ایفا می‌کند. برخلاف اخلاص فردی که مربوط به نیت و عملکرد یک فرد به صورت مستقل است، اخلاص تشکیلاتی به معنای پایبندی کامل به اهداف، خط مشی و هماهنگی درون یک مجموعه یا تشکیلات است، به طوری که اعضا از منافع شخصی خود صرف‌نظر کرده و فقط در مسیر کلی و مشترک حرکت کنند.

در قیام کربلا، یاران امام به صورت تشکیلاتی با اخلاص عمل کردند، یعنی هر کدام بدون هیچ‌گونه طمع و چشم‌داشت فردی، آماده بودند هر کاری که از آنان خواسته می‌شد انجام دهند و باری از دوش امام بردارند. این امر باعث می‌شد که تشکیلات و قیام به عنوان یک کل، هدفمند، منسجم و مؤثر باشد.

یک نکته بسیار مهم این است که امام حسین (ع) خود بارها این اخلاص تشکیلاتی را ستوده‌اند و فرموده‌اند که یاران کربلا از شهدای بدر و احد و حتی یاران امام زمان (عج) در آخرالزمان بالاتر هستند. این نشان‌دهنده اهمیت فوق‌العاده هماهنگی و اخلاص در یک قیام است.

ایستادگی در برابر جنگ نرم دشمن

یکی از موقعیت‌های حساس و مهمی که نقش این خصلت را بیشتر نمودار می‌کند، زمانی است که سپاه امام حسین (ع) در مقابل جوسازی‌ها و فشارهای دستگاه یزید قرار گرفتند.

همین طور است. دستگاه یزید از ابزارهای مختلفی برای تضعیف قیام امام حسین (ع) استفاده کرد، مانند تهدید، تطمیع، ترساندن یاران و ایجاد دودستگی‌ها. اما اخلاص تشکیلاتی یاران امام، مانند حبیب بن مظاهر، مانع اصلی در برابر این فشارها بود. در این شرایط اعضای یک مجموعه از هرگونه تفرقه‌افکنی، شک و تردید نسبت به هم دوری می‌کنند و برای حفظ وحدت و هدف واحد تلاش می‌کنند. یاران امام حسین (ع) با ایمان راسخ به ضرورت قیام و ایمان به عدالت امام، این فشارها را خنثی کردند.

حبیب بن مظاهر نمونه برجسته‌ای از این مقاومت بود. او بارها در سخنان خود دیگران را به صبر، استقامت و دوری از تفرقه فراخواند. این اخلاص جمعی و هماهنگی تشکیلاتی باعث شد که برخلاف تلاش‌های متعدد دشمن برای شکستن صفوف، یاران امام همچنان متحد باقی بمانند.

گمنامی و دوری از شهرت در میان یاران امام

با توجه به اینکه برخی افراد در قیام کربلا به دنبال دیده شدن بودند، چرا حبیب بن مظاهر و دیگر یاران امام حسین (ع) ترجیح می‌دادند در گمنامی بمانند؟ این گمنامی چه تأثیری بر روند قیام داشت؟

گمنامی یاران امام حسین (ع) نه به معنای کم‌اهمیت بودن، بلکه به دلیل اراده قوی بر اخلاص و دوری از ریا بود. آنها معتقد بودند که هدف نهایی قیام، خداوند و حفظ دین است، نه کسب نام و نشان یا مقام. در آن شرایط حساس افرادی که به دنبال دیده شدن بودند، ممکن بود توجه دشمن را جلب کنند و موجب هدف قرار گرفتن‌های زودهنگام شوند، همچنین احتمال تفرقه و رقابت‌های درون گروهی بالا می‌رفت. در مقابل، یاران امام با گمنامی و اخلاص، فضای یکدستی و هماهنگی را حفظ کردند.

البته باید دقت کنیم که این گمنامی به آنها امکان می‌داد بدون حواس‌پرتی و رقابت‌های شخصی، متمرکز بر اهداف بزرگ قیام باشند. این امر باعث افزایش کارآمدی و تأثیرگذاری قیام و جلوگیری از انحراف مسیر اصلی آن شد.

چرا یاران امام حسین (ع) از شهدای صدر اسلام برترند؟

بر این اساس، چرا امام حسین (ع) تأکید می‌کرد که یاران کربلا از شهدای بدر و احد هم بالاتر هستند؟ این بیان چه اهمیتی دارد؟

این فرمایش امام حسین (ع) بیانگر جایگاه بسیار والای یاران کربلا در تاریخ اسلام و مسیر اهل بیت (ع) است. شهدای بدر و احد، به عنوان اولین و مهمترین فتوحات و پیروزی‌های اسلام شناخته می‌شوند و جایگاه بسیار والایی دارند. اما امام با این بیان، شأن و منزلت یاران خود را بسیار بالاتر و فراتر می‌دانست.

دلیل این تأکید، «اخلاص تشکیلاتی» و فداکاری بی‌نظیر یاران کربلا بود. آنها در شرایطی بسیار سخت و در برابر قدرتی سرکوبگر و ظالم ایستادند و از جان خود گذشتند، نه برای دنیا و نه برای مقام، بلکه فقط برای حفظ دین اسلام و حق این جانفشانی را کردند.

این بیانات، تأکیدی است بر اهمیت روح اخلاص، ایثار و شهادت در مسیر حق، و نشان می‌دهد که این فداکاری‌ها نه تنها ادامه‌دهنده مسیر پیامبر (ص) و ائمه (ع)، بلکه بالاتر از آن‌ها هستند، چرا که در آن لحظه تاریخی، همه ارزش‌ها و حیات اسلام در معرض تهدید قرار داشت.

اخلاص تشکیلاتی؛ رمز پیروزی در برابر صهیونیسم جهانی

در شرایط امروز، چگونه می‌توان از درس‌های اخلاص فردی و تشکیلاتی یاران امام حسین (ع) بهره برد و این مفاهیم را در زندگی و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی پیاده کرد؟

درس‌های اخلاص فردی و تشکیلاتی یاران امام حسین (ع) برای امروز ما بسیار آموزنده و حیاتی است. در دنیای امروز که رقابت‌ها، منافع شخصی و جلب توجهات بسیار زیاد شده، حفظ اخلاص و کار گروهی هماهنگ، کلید موفقیت در بسیاری از عرصه‌هاست.

اخلاص فردی یعنی هر فردی در هر جایگاهی بدون ریا و فقط با نیت خدمت و رضای خدا کار کند. اخلاص تشکیلاتی یعنی همه اعضای یک گروه یا سازمان، منافع شخصی را کنار بگذارند و در مسیر هدف کلان تشکیلات حرکت کنند. امروزه در فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و حتی اقتصادی، توجه به این دو بعد می‌تواند تضمین‌کننده استحکام، پیشرفت و موفقیت باشد. بدون اخلاص، فعالیت‌ها به زودی رنگ باخته و به اختلاف و فساد منجر می‌شود.

پیاده‌سازی این درس‌ها نیازمند آموزش مداوم، فرهنگ‌سازی و داشتن رهبرانی است که خودشان الگوی اخلاص باشند، درست مانند امام حسین (ع) و یارانش که الگوی این رفتار و منش بودند.

در شرایطی که امت اسلامی با حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی روبرو است، چگونه می‌توان از اخلاص تشکیلاتی یاران امام حسین (ع) برای تقویت وحدت و مقاومت الگو گرفت؟

الگوی اخلاص تشکیلاتی در قیام عاشورا، یک نمونه زنده و بی‌بدیل برای شرایط فعلی امت اسلامی در برابر رژیم صهیونیستی است. یاران امام حسین (ع) در فضایی بحرانی و محاصره شده، نه تنها در کنار یکدیگر ایستادند، بلکه با اخلاص کامل از هرگونه تفرقه، بدگمانی، سوءظن، خودنمایی یا برتری‌جویی فردی پرهیز کردند. در روز عاشورا، آنچه این جمع اندک را شکست‌ناپذیر کرد، وحدت عمیق مبتنی بر ایمان و اخلاص جمعی‌شان بود.

امروز هم در برابر دشمنی که نه تنها ملت فلسطین بلکه کل امت اسلامی را هدف گرفته، ما چاره‌ای جز بازگشت به این مدل الهی نداریم. در مقابله با رژیم صهیونیستی، اگر جبهه مقاومت بخواهد مؤثر و پایدار باشد، باید الگویی از عاشورا را پیش چشم خود داشته باشد، یعنی بدون تردید، اخلاص در نیت و وفاداری به هدف جمعی شرط پیروزی است.

یادمان باشد در کربلا هم برخی بودند که در ظاهر با امام بودند، اما وقتی پای منافع شخصی یا شبهه‌سازی‌های دشمن به میان آمد، از مسیر خارج شدند. در مقابل، یارانی مانند حضرت عباس (ع)، حبیب، وهب، زهیر، مسلم بن عوسجه و دیگران، در اخلاص و بی‌چشم‌داشتی کامل، تمام هستی خود را در خدمت جبهه حق قرار دادند.

انتهای پیام/