به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا،در اورژانس‌ها، هر روز با صحنه‌هایی از رنج و درد مواجه می‌شویم که دل هر انسان رئوفی را می‌فشارد. پیرزنی که بدنی فرسوده از سرطان دارد و در شلوغی اورژانس به سختی نفس می‌کشد، در حالی که دخترش با دستان لرزان از پزشکان درخواست کمک می‌کند. در گوشه‌ای دیگر، مردی میانسال از شدت درد ناشی از متاستاز استخوان به شدت ناله می‌زند، و همسرش تنها قادر است با چشمان اشکبار، رنج عزیزش را نظاره کند.
این صحنه‌ها هر روز در اورژانس‌ها تکرار می‌شود. با این حال، بسیاری از اوقات پزشکان و کادر درمانی به جای همدلی و کمک، ناخواسته به قضاوت می‌پردازند. جملاتی چون «اینا اینجا چیکار می‌کنن؟» یا «کاری از دست ما ساخته نیست» ممکن است در ذهنشان تداعی شود.
اما حقیقتی که باید به آن توجه کرد این است که این بیماران شکست‌های پزشکی نیستند. آن‌ها انسان‌هایی هستند که در آسیب‌پذیرترین لحظات زندگی‌شان به تیم‌های درمانی سپرده شده‌اند. این‌گونه بیماران نه «بی‌فایده» هستند و نه «هدر دادن منابع»، بلکه آن‌ها افرادی هستند که در مواجهه با بزرگ‌ترین ترس زندگی‌شان، به دلسوزی و همدلی نیاز دارند.
ما باید درک کنیم که درمان‌ناپذیر بودن با «کمک‌نکردنی بودن» فرق دارد.
اینکه برخی بیماران به دلایل پزشکی غیرقابل درمان هستند، به معنای بی‌فایده بودن آن‌ها نیست. در واقع، حضور ما در کنار آن‌ها، حتی در شرایطی که درمان قطعی برایشان وجود ندارد، می‌تواند تأثیرات عمیق و انسانی داشته باشد. گاهی اوقات، فقط کنترل درد، تسکین تنگی نفس، و بهبود وضعیت روانی بیماران می‌تواند به کاهش رنج آن‌ها کمک کند.
یادآوری این نکته ضروری است که مراقبت تسکینی نباید به‌عنوان تسلیم یا فرار از درمان دیده شود. این مراقبت‌ها بخشی از حرفه پزشکی است و باید به‌طور کامل در کنار دیگر روش‌های درمانی قرار گیرد. مراقبت از آسایش بیماران، حتی زمانی که درمان قطعی در دسترس نیست، از مهم‌ترین وظایف هر پزشک و پرستار است.
فرهنگ جدید در مواجهه با بیماران اورژانس
باید از دیدگاه‌هایی مانند «کاری نمی‌شود کرد» فاصله بگیریم و به‌جای آن به جملاتی مثل «این کارها را می‌توانیم انجام بدهیم» توجه کنیم. این تغییر رویکرد می‌تواند در ارتقای کیفیت مراقبت از بیماران و کاهش رنج‌های آن‌ها بسیار مؤثر باشد.
در نهایت، یادگاری که از تیم‌های درمانی باقی خواهد ماند، تبحر فنی و مهارت‌های تشخیصی نیست، بلکه یاد بیماران و خانواده‌هایی است که در ساعات سخت زندگی‌شان، پزشک و پرستاری در کنارشان بوده‌اند و توانسته‌اند درد آن‌ها را حتی به اندازه اندک، کاهش دهند.
این تنها پزشکی نیست، بلکه انسانیت است.
این لحظات هستند که نشان می‌دهند، حتی در شرایط سخت، قدرت التیام وجود دارد، حتی وقتی درمان قطعی در دسترس نیست.