ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

برترین‌ها: اسکار امسال برای ایرانی‌ها تکرار خاطرات خوش گذشته بود. این‌بار در بخش انیمیشن کوتاه، نام ایران به جمع برندگان اسکار اضافه شد و چه خوب که انیمیشن ایران به سطحی رسیده که حالا در مهم‌ترین فستیوال سینمایی جهان کسب افتخار می‌کند. اما درباره شیرین سوهانی و حسین ملایمی هم کم صحبت نشد. زوج سازنده "در سایه سرو" که با مصائب فراوان به آمریکا رسیدند و چه شب دراماتیکی هم داشتند. 

خط‌شکن زنان ایرانی در اسکار

شیرین اولین زن ایرانی بود که اسکار می‌گرفت، درباره پوشش و فرم موهاش اظهارنظر شد اما او در نهایت سادگی و زیبایی بود، حتی انگلیسی حرف زدنش نقد شد. اما قرار نبوده و نیست که همه انگلیسی بدانند. او همین که در بی‌آلایش‌ترین حالت ممکن روی استیج سالن ایستاد و از هر گونه ادا و اطواری دوری کرد، کیفیتش را نشان داد. شیرین به همراه حسین، همسرش همانقدر واقعی بودند که حتی هنگام خواندن متنی اشتباه از روی گوشی به این ناهماهنگی معترف شدند. شاید در هنگام نقد برخی افراد بهتر است کمی منصفانه عمل کنیم. شیرین و حسین از خیلی‌ هنرمندنماها، هنرمندترند. 

کانون پشت آن‌ها بود!

"در سایه سرو" در کانون پرورش یافته، جایی که عباس کیارستمی و امیر نادری هم اولین آثارشان را ساختند. جایی که پشت آثاری بیضایی یعنی فیلم‌هایی نظیر "رگبار" و "کلاغ" ایستاده. اهمیت کانون دقیقا همینجاست. هر چقدر هم که از آن سال‌های درخشان دور باشد، کانون باز هم کیفیتش را به نمایش می‌گذرد؛ جایی که با ساختاری اصولی از ابتدا شروع به فعالیت کرده. تاثیری که این نهاد بر رشد شخصیتی و علمی فرزندان این سرزمین داشته غیرقابل انکار است و با اینکه حالا در ضعیف‌ترین دوران خود به سر می‌برد نیز خط تولید هنر و هنرمند در آن متوقف نمی‌شود. ایران به کانون و بنیانگذارانش مدیون خواهد بود. 

درود به سینمای مستقل

"در سایه سرو"  محصول سینمای مستقل بود؛ سینمایی که رانت ندارد و به سختی خود را زنده نگه داشته؛ سینمایی که جشنواره‌پسند نیست و چشم‌داشتی به فاند نهاد یا ارگان خاصی ندارد؛ سینمایی که به شانه‌های خود تکیه داده و آدم‌هایش هم دوست‌داشتنی‌ترند. آدم‌هایی ساده که جهان را در هنرشان خلاصه می‌کنند و دنبال ایدئولوژی‌های تاریخ مصرف گذشته نمی‌روند؛ آدم‌هایی که نام ایران را با هنر و زیبایی صادر می‌کنند. دنیا هم به سینمای مستقل بهای بیشتری می‌دهد؛ نه اینکه بخواهیم کیفیت آثار را به سمت جشنواره‌پسند بودن سوق دهیم، نه، اصلا! منظور این است که پرداختِ هنر بدون محدودیت و نظارت، ارزش بیشتری دارد و این هم چیزی نیست که کسی بخواهد به آن انگ سیاسی بودن بزند.

حالا انیمیشن ایران هم جهانی‌ است

مهم‌ترین نکته موفقیتی که حاصل دسترنج شیرین و حسین بود، هویت ساخته آنهاست. در واقع ایران این‌بار با "انیمیشن" مطرح شده؛ این‌بار از فیلم سینمایی و اصغر فرهادی خبری نیست و انگار تمام تلاش‌های امثال نصرت کریمی بعد از شش دهه به ثمر نشسته. البته که شاید اگر خیلی از اتفاقات نمی‌افتاد، انیمیشن ایران خیلی زودتر از این‌ها به حق و حقوقش در جهان  می‌رسید اما همین هم چیزی بود که در عصر حمایت نشدن‌ها و رانت‌بازی‌ها، ذوق‌زده‌مان کرد. درود بر حسین ملایمی، شیرین سوهانی و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان.