ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرگزاری اقتصادی ایران به نقل از نیواطلس، با انجام تست های بیشتر این روش نوین امکان درمان این بیماری را در آینده فراهم می کند.

جزیره های پانکراس تنها بافتی از بدن هستند که در واکنش به افزایش سطح قند خون انسولین تولید می کند. در بیماران مبتلا به دیابت نوع یک ، سیستم ایمنی به این جزیره ها حمله و آنها را اندک اندک از بین می برد و درنتیجه کمبود انسولین به وجود می آید. در همین راستا پیشرفت های زیادی در خصوص پیوند جزیره های پانکراس ایجاد شده که ابزارهایی نویدبخش برای احیای تولید انسولین در بدن هستند.

اما یک چالش بزرگ تکثیر محیط های مملو از رگ است که جزیره های پانکراس بدن برای بقا به آنها نیاز دارند. اکنون محققان دانشگاه «ویل کرنل مدیسن» طی تحقیقی جزیره های مذکور را همراه سلول‌های مهندسی‌شده سازنده عروق خونی پیوند زدند و دیابت را در موش ها معکوس کردند.

مولف ارشد این پژوهش در این باره می گوید: تحقیق پیش رو زیربنای پیوند زیرپوستی جزیره پانکراسی را به عنوان یک گزینه درمانی ایمن و ماندگار برای دیابت نوع یک ایجاد می کند.

در حال حاضر روش های معمول برای پیوند شامل تزریق جزایر استخراج شده از پانکراس اهداکننده به ورید پورت کبدی است. این روش معمولاً به وسیله یک سوزن نازک که از طریق پوست به کبد وارد می شود، انجام می گیرد. هنگامیکه جزیره ها وارد کبد شوند، در رگ های خونی کوچکی به نام سینوسوئید قرار می گیرند تا بتوانند اکسیژن و مواد مغذی را از بافت اطراف دریافت کنند و همزمان رگ های خونی جدیدی را طی چند هفته به وجود بیاورند.

بسیاری از این جزیره ها به دلیل التهاب، فقدان اکسیژن و حمله سیستم ایمنی از بین می روند. بیمار برای جوگیری از پس زدن جزیره ها نیز باید برای مدتی طولانی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف کند.

به همین دلیل محققان خواستار توسعه روشی کم تهاجمی تر بودند که اجازه می دهد جزیره های اهداکننده (donor islets) در محلی قابل دسترس تر مانند زیر پوست کاشته شوند و همین امر بقای نامحدودی جزیره ها را امکانپذیر می کند. بنابراین آنها سلول های اندولتیال (EC)انسانی را که داخل رگ های خونی قرار می گیرند را مهندسی کردند تا EC ها دوباره برنامه ریزی شده عروقی یعنی R-VEC ها را بسازند.

پژوهشگران نخست R-VECها را در یک دستگاه میکروسیال( یک آزمایشگاه کوچک روی تراشه) آزمایش و مشاهده کردند R-VECها خود را به شکل شبکه ای از رگ های قادر به حمل خون انسان سرهم بندی کردند. هنگامیکه جزیره های انسانی با R-VEC های انسانی ترکیب شد، تمام جزیره ها خود رادر یک شبکه عروقی تازه تشکیل شده، به کار بردند و R-VEC ها رگ های کوچکی را ایجاد کردند که جزیره ها را دربر گرفتند و به آنها نفوذ کردند. جزیره هایی که رگ های خونی داشتند، فعال بودند و در واکنش به گلوکز انسولین تولید می کردند.

در مرحله بعد آنها جزیره ها و R-VEC ها را زیر پوست موش های دیابتی تزریق کردند. در بدن موش های دریافت کننده پیوند شبکه جزیره هایی با عروق ایجاد شد. موش ها انسولین انسانی تولید کردند که گلوکز خون را به مدت بیش از ۲۰ هفته تنظیم کرد. این مدت تاثیرگذاری به محققان نشان داد گرفت R-VEC دائمی است.