ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، تحقیقی جدید نشان می‌دهد که رفتار والدین به‌طور ناخودآگاه تحت تأثیر عواملی مانند ترتیب تولد، جنسیت و شخصیت فرزندان قرار می‌گیرد.

این پژوهش‌ها نشان می‌دهند که حتی بدون قصد، برخی فرزندان بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند و این موضوع می‌تواند تأثیرات روانی عمیقی بر آنها بگذارد.

در بسیاری از خانواده‌ها، همیشه این سؤال مطرح است که آیا والدین فرزند مورد علاقه دارند؟ سوالی که می‌تواند به رقابت‌های خانوادگی و حتی دلسردی میان خواهر و برادرها منجر شود. تحقیقات جدیدی که توسط دانشگاه بریگهام یانگ (BYU) انجام شده است، نشان می‌دهد که پاسخ به این سوال پیچیده‌تر از آن است که به نظر می‌رسد.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد که والدین اغلب به‌طور ناخودآگاه رفتارهای متفاوتی با فرزندان خود دارند. این تفاوت‌ها ممکن است به عوامل مختلفی همچون ترتیب تولد، جنسیت و ویژگی‌های شخصیتی فرزندان بستگی داشته باشد.

هرچند این تمایلات ممکن است ناآگاهانه و از روی نیت خوب باشند اما تأثیرات روانی آن می‌تواند روابط خانوادگی و سلامت فرزندان را تحت‌الشعاع قرار دهد. این مطالعه به بررسی رفتارهای والدین از منظر روان‌شناسی می‌پردازد و نتایج آن نشان می‌دهد که ترتیب تولد، جنسیت و ویژگی‌های شخصیتی می‌تواند به‌طور غیرمستقیم در تعیین ترجیحات والدین نقش داشته باشد.

مهر پژوهش‌های جدید بر ترجیح ناخودآگاه والدین نسبت به فرزندان

تحقیق اخیر توسط پروفسور الکس جنسن از مدرسه زندگی خانواده دانشگاه بریگهام یانگ انجام شده است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که والدین به‌طور ناخودآگاه به فرزندان کوچک‌تر خود توجه بیشتری دارند، هرچند ممکن است این توجه‌ها را به‌طور آگاهانه احساس نکنند همچنین، فرزندان بزرگ‌تر معمولاً آزادی عمل بیشتری دارند و والدین نسبت به آنها کمتر کنترل می‌کنند.

در واقع، این تحقیق به این نکته می‌پردازد که والدین اغلب از روی نیت خوب و از روی نیازهای رشد طبیعی هر کودک، ممکن است رفتار متفاوتی با فرزندان خود داشته باشند. فرزندان کوچک‌تر به‌طور معمول نیازمند توجه بیشتری هستند، زیرا والدین احساس می‌کنند که باید از آنها بیشتر مراقبت کنند. در مقابل، فرزندان بزرگ‌تر چون تجربه بیشتری دارند، والدین معمولاً آنها را آزادتر می‌گذارند.

دخترها یا پسرها، کدام یک ترجیح دارند؟

یکی دیگر از یافته‌های جالب این پژوهش این است که والدین به‌طور معمول دخترها را بیشتر از پسرها ترجیح می‌دهند، هرچند این تفاوت به‌طور ناخودآگاه و فقط توسط والدین قابل شناسایی است. بر اساس این تحقیق، دخترها به‌طور عمومی بیشتر مورد محبت و توجه والدین قرار می‌گیرند اما این توجه تنها در سطح خانوادگی قابل شناسایی است و ممکن است فرزندان به‌طور مستقیم متوجه این تفاوت نشوند.

این تفاوت‌های جنسیتی به‌ویژه در جوامعی که نقش‌های جنسیتی سنتی پررنگ است، بیشتر مشهود است. والدین ممکن است به‌دلیل ویژگی‌های فرهنگی و اجتماعی خود، ارتباط راحت‌تری با دخترها برقرار کنند. همچنین، در جوامع مختلف، برخی باورهای فرهنگی می‌تواند در رفتار والدین تأثیرگذار باشد و در نتیجه، دخترها بیشتر مورد توجه قرار بگیرند.

چگونه خصوصیات شخصیتی باعث ترجیح می‌شود؟

شخصیت کودک نقش بسیار مهمی در نحوه رفتار والدین با فرزندان دارد. بر اساس پژوهش‌ها، کودکانی که ویژگی‌های مثبت مانند توافق‌پذیری، مسئولیت‌پذیری و خودکنترلی دارند، به‌طور عمومی از حمایت و توجه بیشتری برخوردارند. این ویژگی‌ها می‌توانند مستقل از جنسیت یا ترتیب تولد، باعث توجه بیشتر والدین به کودک شوند.

این رفتار از سوی والدین معمولاً از روی تمایل به حمایت از کودکانی است که از نظر اجتماعی و احساسی تطابق بیشتری دارند. در نتیجه، کودکانی که در موقعیت‌های اجتماعی رفتار مثبت‌تری از خود نشان می‌دهند، ممکن است بیشتر مورد تایید و توجه قرار گیرند.

چرا باید این تفاوت‌ها را جدی گرفت؟

مهمترین نکته‌ای که پروفسور جنسن و همکارانش در این تحقیق به آن اشاره دارند، تأثیرات روان‌شناختی این تفاوت‌ها بر فرزندان است. کودکانی که احساس می‌کنند والدین‌شان آنها را کمتر از دیگران مورد توجه قرار می‌دهند، معمولاً به مشکلات روانی و رفتاری مانند اضطراب، افسردگی یا مشکلات در تعاملات اجتماعی دچار می‌شوند. این امر می‌تواند در مدرسه و روابط اجتماعی آنها نیز مشکلاتی ایجاد کند.

نتایج این پژوهش به والدین توصیه می‌کند که به دقت به نیازهای فردی هر کودک توجه کنند و از شایع‌ترین خطاهایی که ممکن است باعث نابرابری در توجه به فرزندان شود، اجتناب کنند. همچنین، این پژوهش نشان می‌دهد که والدین باید به پیام‌های عاطفی فرزندان توجه کنند و هر زمان که احساس می‌کنند یکی از فرزندانشان به دلیل رفتارهای ترجیحی دچار ناراحتی شده است، به اصلاح رفتار خود بپردازند.

چگونه والدین می‌توانند روابط خانوادگی را بهبود بخشند؟

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که اگر والدین به این نکات توجه کنند و از تعصب‌های ناخودآگاه خود آگاه شوند، می‌توانند روابط خانوادگی را تقویت کرده و از مشکلات روانی و رفتاری در فرزندان جلوگیری کنند. وقت‌گذرانی با فرزندان، انجام فعالیت‌های مشترک و گوش دادن به نیازهای هر یک از فرزندان می‌تواند به ایجاد فضایی عادلانه و سالم برای رشد و توسعه آنها کمک کند.

در نهایت، این تحقیق بر این نکته تأکید دارد که شناخت و درک تفاوت‌های فردی در هر کودک به والدین کمک می‌کند که به طور بهتری نیازهای روانی و اجتماعی فرزندان خود را برآورده کنند و روابط خانوادگی را تقویت کنند.

انتهای پیام/