ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

حجت‌الاسلام و المسلمین بصیر موسوی در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار کرد: مشکلی که رژیم پهلوی در ایران به‌وجود آورده بود، ایجاد جامعه‌ای بسته بود.

وی تصریح کرد: در جامعه‌ای که مشارکت فکری و عملی نبود، آزادی معنا نداشت، انتخابات و رقابت در عرصه سیاست در آن بازیچه‌ای بیش نبود، پهلوی تمام توان و تلاش خود را برای کنار زدن دین انجام داده بود و یاس و ناامیدی در آن موج می‌زد و این ارمغان پهلوی‌ها برای مردم ایران بود.

ملت ایران قبل از انقلاب به لحاظ حقوق طبیعی مترادف رعیت بودند

رئیس شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی چهارمحال و بختیاری اضافه کرد: در دوران سلطنت ۵۷ ساله رژیم پهلوی حقوق شهروندی هرگز رعایت نمی‌شد و مردم از هیچ‌گونه جایگاهی در نظامی سیاسی و اجتماعی کشور برخوردار نبودند، به لحاظ حقوق طبیعی ملت ایران مترادف با رعیت بودند.

موسوی یادآور شد: با بررسی برخی از مولفه‌ها و شاخص‌های حقوق شهروندی همچون نحوه مواجه با مخالفان، وضعیت مطبوعات، امکانات رفاهی و مشارکت سیاسی و وضعیت رأی مردم در دوران رژیم پهلوی می‌توان فهمید که فرایند حقوق سیاسی و مشارکت مردم کاملاً فرمایشی و ظاهری بود و کنش مدنی ملت ایران هیچ اهمیتی برای دربار پهلوی نداشت و رژیم پهلوی فقط می‌کوشیم از حضور مردم برای مشروعیت ظاهری بهره‌برداری سیاسی کند.

وی ادامه داد: این در حالی است که التزام به حقوق شهروندی از سوی حاکمیت و توده ملت اصلی‌ترین شاخصه توسعه انسانی پایدار در جهان است، از نگاه اسلام هم با توجه به مبانی و اهداف اللهی و اصلاحی ملزم شدن به حقوق شهروندی تحت عنوان خلیفه‌الله در جوامع اسلامی مطرح است.

رئیس شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی چهارمحال و بختیاری بیان داشت: کرامت ذاتی انسان و طهارت عمومی بشر از سوی خداوند برای برقراری جامعه توحیدمحور و هم‌زیستی مصلحت‌آمیز به ودیعه نهاده شده است، هر چه پایبندی به حقوق شهروندی و رابطه آن با حاکمیت، دولت و توده ملت بیشتر و منسجم‌تر باشد نشان از توسعه پایدار و عدم شکاف توده ملت با دولت است.

موسوی افزود: بر اساس مبانی حقوق شهروندی، شهروندان، از حق حیات برخوردارند و این حق را نمی‌توان از آن‌ها سلب کرد، شهروندان از حق زندگی شایسته و لوازم آن مانند آب، بهداشتی، غذای مناسب، ارتقای سلامت، بهداشت محیط، درمان مناسب، دسترسی به دارو، تجهیزات، کالاها و خدمات پزشکی، درمانی و بهداشتی منطبق با معیارهای دانش روز برخوردارند و حق دارند از محیط مساعد برای رشد فضائل اخلاقی، دینی و تعالی معنوی بهره ببرند.

وی عنوان داشت: شهروندان باید از کرامت انسانی و تمامی مزایای تعیین‌شده در قوانین و مقررات بهرمند بوده و حیثیت و اعتبار آن‌ها مصون از تعرض باشد، در صورتی که طبق آمارها در زمان شاهنشاهی ۸۰ درصد از مناطق روستایی فاقد نعمت بزرگ آب و برق بودند.

موسوی گفت: در دوران سیاه ستم‌شاهی، حقوق شهروندی مانند امنیت شخصی و احترام به افراد رعایت نمی‌شد، انتخابات برگزار نمی‌شد و صیانت از آرای مردم وجود نداشت، حراست از جان مردم معنا نداشت، احترام به اصالت‌های فرهنگی و اعتقادات افراد رعایت نمی‌شد و کرامت و شأن انسانی، به شدت تخریب شده بود.

شهادت ایرانیان بسیاری در راه آزادی توسط عمال شاه

رئیس شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی چهارمحال و بختیاری اذعان داشت: در زمان شاه تعداد زیادی از مردم ایران در راه آزادی و دفاع از عقاید، جانشان را از دست دادند، طبق برخی از برآوردها از ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ تا پیروزی انقلاب اسلامی ایران، بیش از ۳ هزار نفر توسط عمال رژیم پهلوی شهید شدند، که همه آن‌ها برخلاف حقوق شهروندی و حق اظهار نظر مردم بود.

موسوی اضافه کرد: حکومت‌های نظامی، شکنجه‌های سخت در زندان، برخورد با تظاهرات‌های مردمی و… همگی از جمله بسترهای کشتار مردمی بوده که برای تحقق حق و حقوق خود تلاش می‌کردند.

وی ادامه داد: در جریان ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ حدود ۴ هزار نفر از مردم توسط عمال پهلوی به شهادت رسیدند و در میدان ژاله ۵۰۰ نفر قربانی خشونت‌طلبی نظامیان شدند.

موسوی یادآور شد: با وجود درآمدهای نفتی فراوان در رژیم پهلوی، بی‌عدالتی اجتماعی در ایران موج می‌زد و در این میان فساد گسترده مالی، اقتصادی و سیاسی خاندان پهلوی و دربار بر خرابی وضعیت معیشتی، رفاهی و اقتصادی مردم تأثیر منفی گذاشت.

رئیس شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی چهارمحال و بختیاری گفت: در زمان رژیم پهلوی امکانات رفاهی، درمانی و… در اختیار دربار و شبکه خاندان شاه قرار داشت و سایر مردم بهره چندانی از این امکانات نداشتند و در فقر و نداری به سر می‌بردند.

صرف درآمدهای نفتی ایران برای عیش و نوش خاندان پهلوی

وی عنوان داشت: هزینه‌های هنگفت درآمد نفت، برای عیش و نوش خاندان پهلوی و فساد اخلاقی اقوام درجه یک شاه صرف می‌شد و همین امر مانع توسعه امکانات رفاهی در کشور شده بود.

موسوی بیان داشت: انقلاب شکوهمند ایران، پدیده‌ای اللهی و مبارکی بود که در اواخر قرن بیستم، جهان را به لرزه درآورد و نور امید را در دل مسلمانان و مستضعفان عالم روشن کرد.