ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، فیلم آنتیک به کارگردانی هادی نائیجی و تهیه‌کنندگی محمود بابایی، یکی از آثار حاضر در بخش مسابقه چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر است که با ژانر کمدی و با موضوعی اجتماعی-مذهبی به نمایش درآمده است. این فیلم با بازی‌گرانی چون پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه، ستاره پسیانی و امیر نوروزی، تلاش کرده تا در قالب کمدی به مسائل اجتماعی و مذهبی بپردازد. اما آیا این اثر توانسته انتظارات مخاطبان را برآورده کند؟ در این نقد به بررسی ابعاد مختلف فیلم می‌پردازیم.

فیلم آنتیک داستان دو دله‌دزد به نام‌های اِبی و وَلی را روایت می‌کند که پس از انقلاب، کسب‌وکار خرید و فروش عتیقه‌جات آن‌ها کساد می‌شود. این دو در مسیر زندگی‌شان به یک امامزاده می‌رسند و با دیدن پول‌های نذری در ضریح، تصمیم می‌گیرند با تأسیس یک امامزاده قلابی، پول‌های زیادی به جیب بزنند. این ایده به خودی خود می‌توانست پتانسیل بالایی برای خلق یک کمدی سیاه با نگاهی انتقادی به مسائل اجتماعی و مذهبی داشته باشد. اما متأسفانه فیلم در اجرای این ایده موفق نیست.

فیلم تلاش می‌کند تا با نگاهی طنزآمیز به موضوعاتی مانند خرافات، شیادی و سوءاستفاده از اعتقادات مذهبی بپردازد، اما در این مسیر به جای ارائه نقدی عمیق و هوشمندانه، بیشتر به سمت توهین و مسخره‌کردن پیش می‌رود. این رویکرد نه تنها باعث خنده مخاطب نمی‌شود، بلکه ممکن است برای برخی تماشاگران توهین‌آمیز و ناخوشایند نیز باشد.

با وجود حضور بازیگرانی مانند پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه، بازی‌ها در فیلم آنتیک بسیار کلیشه‌ای و تکراری است. به ویژه بازی جمشیدی که در این فیلم نتوانسته از چارچوب کلیشه‌های قبلی خود فراتر برود. دیگر بازیگران نیز به نظر می‌رسد درگیر دیالوگ‌های ضعیف و موقعیت‌های تکراری شده‌اند و تنها نسخه فیلمهای کمدی گیشه را دنبال می‌کنند.

مخاطبان حرفه‌ای سینما با احترام به نظر هیات انتخاب جشنواره فیلم فجر اقدام به خرید بلیتهای جشنواره می‌کنند تا به این واسطه از حداقل استاندارد تولید یک فیلم خیالشان راحت باشد آنوقت با اثری فاقد استانداردهای اولیه مانند فیلم آنتیک رو به رو می شوند که در طول سال بارها شبیه‌اش را روی پرده سینما دیده‌اند.

هادی نائیجی که پیش از این با فیلم‌هایی مانند هیهات و حق سکوت در ژانرهای غیرکمدی فعالیت داشته، این بار به سراغ کمدی رفته است. اما در این ژانر موفق نبوده است.

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات فیلم آنتیک، عدم موفقیت در ایجاد خنده و جذابیت طنز است. فیلم با عنوان کمدی مخاطبان را به سینما می‌کشاند، اما در طول نمایش، به ندرت می‌توان لحظه‌ای یافت که مخاطب را به خنده وادارد. طنز فیلم بیشتر مبتنی بر موقعیت‌های تکراری و دیالوگ‌های ضعیف است که نه تنها خنده‌دار نیستند، بلکه گاهی آزاردهنده نیز به نظر می‌رسند.

فیلمساز مرز بین نقد اجتماعی و توهین را نمی‌داند

علاوه بر این، فیلم به بهانه مقابله با خرافات و شیادی، به مقدسات و اعتقادات مذهبی نیز توهین می‌کند. این رویکرد نه تنها باعث ایجاد طنز نمی‌شود، بلکه برای بسیاری از مخاطبان ناخوشایند و توهین‌آمیز است. به نظر می‌رسد که فیلمساز نتوانسته‌ مرز بین نقد اجتماعی و توهین را به درستی تشخیص دهند. فیلم به جای ارائه نقدی هوشمندانه و عمیق، بیشتر به سمت کلیشه‌ها و شعارهای تکراری پیش می‌رود که از جذابیت و تأثیرگذاری اثر می‌کاهد.

به نظر می‌رسد که فیلمسازان بیشتر به دنبال کپی‌برداری از فرمول‌های موفق گذشته بوده‌اند، بدون آنکه به کیفیت و نوآوری توجهی داشته باشند.

در نهایت می‌توان گفت ایده اولیه تولید فیلم آنتیک قابل اعتناست، اما در اجرا به شدت ضعیف عمل می‌کند. طنز فیلم نه تنها خنده‌دار نیست، بلکه گاهی توهین‌آمیز و ناخوشایند به نظر می‌رسد. بازی‌ها کلیشه‌ای و تکراری هستند. به طور کلی، آنتیک فیلمی است که نه تنها نتوانسته انتظارات مخاطبان را برآورده کند، بلکه ممکن است برای بسیاری از تماشاگران ناامیدکننده و آزاردهنده نیز باشد. اگرچه فیلم تلاش کرده تا با نگاهی انتقادی به مسائل اجتماعی و مذهبی بپردازد، اما در نهایت اثری است که بیشتر به عنوان یک نمونه ناموفق از کمدی‌های ایرانی به یاد خواهد ماند.

انتهای پیام/