۱۰ نشانه و معجزه شگفت‌انگیز از زندگی امام علی (ع)
اقتصاد ایران: عجیب است که با وجود تعدد معجزات امیر مؤمنان علیه‌السلام، باز هم بسیاری از امت رویگردان شدند و به جای پیروی از راه هدایت، به شنیع‌ترین شکل ممکن با آن حضرت برخورد کردند.
عجیب است که با وجود تعدد معجزات امیر مؤمنان علیه‌السلام باز هم بسیاری از امت رویگردان شدند و به جای پیروی از راه هدایت، به شنیع‌ترین شکل ممکن با آن حضرت برخورد کردند. گویا آنها به جای انتخاب نور هدایت، تاریکی گمراهی را برگزیدند؛ همان‌گونه که قرآن کریم می‌فرماید: «أُولئِکَ الَّذینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى...» یعنی «آنان کسانی هستند که گمراهی را به جای هدایت خریدند). این رویگردانی نه تنها نشان‌دهنده ضعف ایمان و بینش آن‌هاست، بلکه هشداری برای همۀ انسان‌هاست که حتی در حضور بزرگ‌ترین نشانه‌های الهی، ممکن است دل‌ها به سبب غرور، جهل یا پیروی از هوای نفس، از حق روی بگردانند.
امیر مؤمنان علی علیه‌السلام نه تنها با معجزات، بلکه با سخنان حکیمانه و سیرۀ عملی خود، راه هدایت را به روشنی نشان دادند. اما دریغا که بسیاری از مردم، به جای بهره‌گیری از این گنجینه‌های معرفت، به سوی ظلمت و گمراهی کشیده شدند. این درس بزرگی برای همۀ ماست که همواره با دلی بیدار و عزمی استوار، راه حق را بجوییم و از فریب‌های دنیا و هوای نفس بر حذر باشیم.
یکی از راهکارهای ساده‌ای که می‌تواند دل‌های ما را از غفلت رهایی ببخشد و متصل به جریان هدایت کند و سبب تقویت توکل و اتکا به قدرت بی‌منتهای خدا شود، مرور معجزات ایشان و اهل بیت وحی است. در ادامه بین ده‌ها معجزات شگفت‌انگیز امیرالمؤمنین علیه‌السلام تنها به 10 مورد آن اشاره می‌کنیم:
1. سخن گفتن هنگام ولادت
علامه مجلسی در بحار و شیخ طوسی در امالی خود حدیثی را با کمی اختلاف نسبت به یکدیگر از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کنند: زمانی که فاطمه بنت اسد سلام‌الله علیها از کعبه با امیرالمؤمنین علیه‌السلام خارج شد، حضرت به هنگام دیدار پدرشان خوشحال شد و بعد فرمود: «السلام علیک یا أبه و رحمة الله و برکاته»، یعنی: سلام و رحمت خداوند بر تو ای پدر.سپس پیامبر اسلام وارد شد و به محض ورود، علی علیه‌السلام تکانی خورد و بر پیامبر لبخند زد و گفت: «السلام علیک یا رسول الله و رحمة الله و برکاته.» حضرت بعد از کمی مکث این آیات را قرائت کرد: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ- قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ- الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ» و تا آخر آیات قرائت کردند. پیامبر گرامی اسلام هم بعد از آن فرمودند: حقا که مؤمنین به وسیله تو رستگار شدند.
سپس امیرالمؤمنین دنباله آیات را خواندند تا «أُولئِکَ هُمُ الْوارِثُونَ- الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیها خالِدُونَ»؛ سپس پیامبر فرمودند: به خداوند سوگند تو امیر آنانی و با علمت بر آنان حکومت می‌کنی و آنان مطیع تو خواهند شد. «به خدا سوگند تو راهنمای آنان هستی و به وسیله تو هدایت میشوند؛ قَدْ أَفْلَحُوا بِکَ أَنْتَ وَ اللَّهِ أَمِیرُهُمْ تَمِیرُهُمْ مِنْ عِلْمِکَ فَیَمْتَارُونَ وَ أَنْتَ وَ اللَّهِ دَلِیلُهُمُ وَ بِکَ وَ اللَّهِ یَهْتَدُون.» (الأمالی (للطوسی)، النص، ص 708)
2. کندن در خیبر با قوت ملکوتی
با صلح حدیبیه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله از جانب نیرومندترین و سرسخت‌ترین دشمنان خود یعنی قریش آسوده خاطر شد. از این‌رو فرصتی به دست آمد تا کار دیگر دشمنان یعنی یهودیان و قبایل نجد را یکسره سازند تا امنیت و آرامش را بیش از پیش در جامعه اسلامی بگسترانند. در این میان خیبر مرکز آشوب‌های نظامی و تحریکات و جنگ‌افروزی‌ها علیه مسلمانان بود. مسلمانان پس از 10 روز محاصره و ناکامی برخی از فرماندهان پیامبر صلی الله علیه و آله در فتح خیبر، بالأخره با پرچمداری امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) توانستند این دژ مستحکم را از هم فروپاشند. در حین این نبرد سخت، سپر از دستان مبارک آن حضرت افتاد و متوجه در دژ شد و آن را از جای خود کند، و تا پایان جنگ به عنوان سپر از آن استفاده کرد، پس از آنکه آن را بر زمین انداخت، هشت نفر از نیرومندترین سربازان اسلام از جمله ابورافع، سعی کردند آن را از این رو به آن رو کنند نتوانستند.
شیخ صدوق در امالی خود می‌نویسد: امیرالمؤمنین در نامه‌اش به سهل بن حُنَیف رحمت الله علیه فرمود: به خدا قسم، من درِ خیبر را با نیروی جسمانی و حرکت غذایی از جا نکندم و چهل ذراع به پشت سر نیفکندم، بلکه با نیروی ملکوتی و نفسی که به نور پروردگارش روشن بود، تأیید شدم. و من از احمد مانند نور از نور هستم. به خدا قسم، اگر عرب‌ها همگی برای جنگ با من هم‌پیمان شوند، پشت نمی‌کنم، و اگر فرصت یابم که گردن‌هایشان را بزنم، باقی نمی‌گذارم. و کسی که باکی ندارد که مرگش چه زمانی بر او فرود آید، در سختی‌ها قلبش استوار است. ( الأمالی( للصدوق)، ص514)
أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ فِی رِسَالَتِهِ إِلَى سَهْلِ بْنِ حُنَیْفٍ رَحِمَهُ اللَّهُ وَ اللَّهِ مَا قَلَعْتُ بَابَ خَیْبَرَ وَ رَمَیْتُ بِهِ خَلْفَ ظَهْرِی أَرْبَعِینَ ذِرَاعاً بِقُوَّةٍ جَسَدِیَّةٍ وَ لَا حَرَکَةٍ غِذَائِیَّةٍ لَکِنِّی أُیِّدْتُ بِقُوَّةٍ مَلَکُوتِیَّةٍ وَ نَفْسٍ بِنُورِ رَبِّهَا مُضِیئَةٍ وَ أَنَا مِنْ أَحْمَدَ کَالضَّوْءِ مِنَ الضَّوْءِ وَ اللَّهِ لَوْ تَظَاهَرَتِ الْعَرَبُ عَلَى قِتَالِی لَمَا وَلَّیْتُ وَ لَوْ مَکَّنَتْنِی الْفُرْصَةُ مِنْ رِقَابِهَا لَمَا بَقَّیْتُ وَ مَنْ لَمْ یُبَالِ مَتَى حَتْفُهُ عَلَیْهِ سَاقِطٌ فَجَنَانُهُ فِی الْمُلِمَّاتِ رَابِط.
3. خطبه بدون الف و نقطه
خطبه بدون الف امیرالمؤمنین علیه‌السلام یا خطبه مُونِقَه، سخنانی از آن امام بزرگوار است که در آن، حرف «الف» به کار نرفته است. این خطبه در جمع گروهی از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله که درباره نقش حروف در کلام سخن می‌گفتند، به‌صورت فی‌البداهه ایراد شد. متن خطبه در کتاب‌های بحارالانوار و منهاج‌البراعه با اختلاف‌هایی نقل شده است. ستایش خدا، ذکر پاره‌ای از فضایل پیامبر(ص) و اهداف بعثت او، تقوا و تجسم مراحل سفر آخرت از مباحث مطرح‌شده در این خطبه است.
خطبه بدون نقطه، سخنانی است که در آن، از حروف نقطه‌دار استفاده نشده است. بنا به روایتی که در کتاب مناقب از امام رضا علیه‌السلام نقل شده، ماجرای بیان این خطبه مانند بستر ماجرای قبل است. آنها «الف» را پرکاربردترین حرف می‌دانستند. در این هنگام، امام خطبه‌ای بدون الف و خطبه‌ای بدون نقطه به زبان عربی ایراد کرد.
4. زنده کردن مردگان
صاحب ثاقب فی مناقب با استناد از امام علی علیه‌السلام روایت کرده است: روزی قبیلۀ قریش از پیامبر صلی الله علیه و آله خواهش کردند که مردگان را برای آنها زنده کند، ایشان مرا صدا زد و عبای خودش را روی دوشم انداخت و فرمود: ای علی، با آنها به قبرستان برو و به اذن خدای تبارک و تعالی مردگان آنها از جمله پدران و مادران و اجداد آها را زنده کن، آنگاه من به دستور پیامبر صلی الله علیه و آله آنها را به قبرستان بردم و خدای تبارک و تعالی را با اسم اعظمش خواندم، یک باره به اذن خدای تبارک و تعالی مردگان بلند شدند و خاکها را از روی خود پاک کردند. ( مدینة المعاجز الائمة الإثنى عشر، ج 2، ص38)
5. مسخ کردن
امام باقر علیه‌السلام می‌گوید در حالی که امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام خود را برای مقابله با معاویه آماده می‌کرد و مردم را به جنگ با او تشویق می‌نمود، دو مرد نزد او آمدند و درباره موضوعی با یکدیگر اختلاف کردند. یکی از آنها در سخن گفتن شتاب کرد و بیش از حد حرف زد. امیر المؤمنین علیه‌السلام به او نگاه کرد و فرمود: «خاموش شو!» ناگهان سر آن مرد به شکل سر سگ درآمد. همه حاضران شگفت‌زده شدند و آن مرد با انگشت سبابه خود به سوی امیرالمؤمنین علیه‌السلام اشاره کرد و با تضرع از او خواست که او را به حالت اول بازگرداند. امیر المؤمنین علیه‌السلام به او نگاه کرد و لب‌های خود را حرکت داد و آن مرد به شکل اولیه و طبیعی خود بازگشت.
یکی از یارانش به سوی او پرید و گفت: «ای امیرالمؤمنین، این قدرت را که در شما دیدیم، چگونه است که با وجود داشتن چنین قدرتی، خود را برای جنگ با معاویه آماده می‌کنی؟ چرا او را با بخشی از این قدرت الهی که خدا به تو داده است، نابود نمی‌کنی؟» امیرالمؤمنین علیه‌السلام کمی سر به زیر انداخت و سپس سرش را بلند کرد و به آنها فرمود: «سوگند به آن کسی که دانه را شکافت و انسان را آفرید، اگر بخواهم، می‌توانم با این پای کوتاه خود بر این بیابان‌ها، کوه‌ها و دره‌ها قدم بگذارم و به سراغ معاویه بروم و او را بر روی تختش بزنم و سرنگونش کنم. و اگر بخواهم، می‌توانم سوگند بخورم که خداوند او را قبل از برخاستنم از این مجلس یا قبل از آنکه چشم‌های شما به هم بخورد، نزد من حاضر کند، «ولی (اهل بیت) بندگان گرامی داشته شده‌اند. در گفتار بر او پیشی نمی‌گیرند و به دستور او عمل می‌کنند؛ وَ لَکِنَ عِبادٌ مُکْرَمُونَ لا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ.» (إرشاد القلوب إلى الصواب (للدیلمی)، ج2، ص: 272)
بَیْنَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یُجَهِّزُ أَصْحَابَهُ إِلَى قِتَالِ مُعَاوِیَةَ إِذَا اخْتَصَمَ إِلَیْهِ اثْنَانِ فَلَغَى أَحَدُهُمَا فِی الْکَلَامِ فَقَالَ لَهُ اخْسَأْ یَا کَلْبُ فَعَوَى الرَّجُلُ لِوَقْتِهِ وَ صَارَ کَلْباً فَبُهِتَ مَنْ حَوْلَهُ وَ جَعَلَ الرَّجُلُ یُشِیرُ بِإِصْبَعِهِ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ یَتَضَرَّعُ فَنَظَرَ إِلَیْهِ وَ حَرَّکَ شَفَتَیْهِ فَإِذَا هُوَ بَشَرٌ سَوِیٌ فَقَامَ إِلَیْهِ بَعْضُ أَصْحَابِهِ وَ قَالَ لَهُ مَا لَکَ تُجَهِّزُ الْعَسْکَرَ وَ لَکَ مِثْلُ هَذِهِ الْقُدْرَةِ فَقَالَ وَ الَّذِی فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَوْ شِئْتُ أَنْ أَضْرِبَ بِرِجْلِی هَذِهِ الْقَصِیرَةَ فِی هَذِهِ الْفَلَوَاتِ حَتَّى أَضْرِبَ صَدْرَ مُعَاوِیَةَ فَأَقْلِبَهُ عَنْ سَرِیرِهِ لَفَعَلْتُ وَ لَکِنَ عِبادٌ مُکْرَمُونَ لا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ. (اشاره به انبیاء 26 و 27)
7. نمایاندن باغ‌های بهشت و آتش دوزخ
یکی از این معجزات امیرالمؤمنین علیه السلام مربوط به ماجرایی است که فردی به نام رمیله نقل می‌کند. گفته اند از اصحاب خاص آن حضرت بود. وی می‌گوید عده‌اى از اصحاب امیرالمؤمنین علیه‌السلام نزد آن حضرت رفتند و گفتند: وصى موسى دلایل و نشانهها و معجزاتى نشان می‌داد و جانشین عیسى نیز همان طور بود؛ تو هم اگر معجزه‌ای نشان ما بدهى تا قلب ما آرامش پیدا کند، خوب است. حضرت فرمود: «شما تحمّل دیدن آن را ندارید». اما آنها اصرار کردند. امیرالمؤمنین علیه السلام آنها را به طرف خانههاى مهاجرین برد و به آرامى دعا کرد. پرده طبیعت از برابر چشمان آنان کنار رفت؛ در یک طرف، باغ‌هاى بهشت را دیدند و در طرف دیگر، آتش دوزخ را.
عدّه اى گفتند: (این) سحر است، سحر است! عدّهاى هم در تصدیق خود پایدار ماندند و مانند این معجزات را انکار نکردند و گفتند: پیامبر اکرم فرموده است: «قبر یا باغى است از باغ هاى بهشت و یا دخمه اى است از دخمه هاى جهنم.»
مَا رُوِیَ عَنِ الثُّمَالِیِّ عَنْ رُمَیْلَةَ وَ کَانَ مِمَّنْ صَحِبَ عَلِیّاً ع قَالَ وَ صَارَ إِلَیْهِ نَفَرٌ مِنْ أَصْحَابِهِ فَقَالُوا إِنَّ وَصِیَّ مُوسَى کَانَ یُرِیهِمُ الدَّلَائِلَ وَ الْعَلَامَاتِ وَ الْبَرَاهِینَ وَ الْمُعْجِزَاتِ وَ کَانَ وَصِیُّ عِیسَى یُرِیهِمْ کَذَلِکَ. فَلَوْ أَرَیْتَنَا شَیْئاً تَطْمَئِنُّ إِلَیْهِ وَ بِهِ قُلُوبُنَا. قَالَ إِنَّکُمْ لَا تَحْتَمِلُونَ عِلْمَ الْعَالِمِ وَ لَا تَقْوَوْنَ عَلَى بَرَاهِینِهِ وَ آیَاتِهِ وَ أَلَحُّوا عَلَیْهِ. فَخَرَجَ بِهِمْ نَحْوَ أَبْیَاتِ الْهَجَرِیِّینَ حَتَّى أَشْرَفَ بِهِمْ عَلَى السَّبِخَةِ فَدَعَا خَفِیّاً ثُمَّ قَالَ اکْشِفِی غِطَاءَکِ فَإِذَا بِجَنَّاتٍ وَ أَنْهَارٍ فِی جَانِبٍ وَ إِذَا بِسَعِیرٍ وَ نِیرَانٍ مِنْ جَانِبٍ. فَقَالَ جَمَاعَةٌ سِحْرٌ سَحَرَ. وَ ثَبَتَ آخَرُونَ عَلَى التَّصْدِیقِ وَ لَمْ یُنْکِرُوا مِثْلَهُمْ وَ قَالُوا لَقَدْ قَالَ النَّبِیُّ ص: الْقَبْرُ رَوْضَةٌ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّةِ أَوْ حُفْرَةٌ مِنْ حُفَرِ النَّار. (الخراج قطب الدین راوندی، ج1، ص172)
8. سخن گفتن با خورشید
هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله مکه را فتح کرد و به سوی هوازن رفت، به علی علیه‌السلام فرمود: «ای علی، برخیز و کرامت خود را نزد خداوند ببین. با خورشید سخن بگو هنگامی که طلوع می‌کند.» پس علی علیه‌السلام برخاست و گفت: «سلام بر تو ای بنده‌ای که در اطاعت پروردگار خود پیوسته در تلاشی.» خورشید پاسخ داد و گفت: «و بر تو سلام باد، ای برادر رسول خدا و وصی او و حجت خدا بر خلقش.» سپس علی علیه‌السلام از شکر خداوند به سجده افتاد. پیامبر صلی الله علیه و آله او را بلند و صورتش را پاک کرد و فرمود: «ای حبیب من، برخیز، زیرا گریه‌ات اهل آسمان را به گریه انداخت و خداوند به تو بر حمل‌کنندگان عرشش مباهات کرد.» سپس پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «ستایش خدایی را که مرا بر همه پیامبران برتری داد و مرا با وصی‌ام، سرور اوصیا، تأیید کرد.» و سپس این آیه را تلاوت کرد: «وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ کَرْهاً؛ و برای او تسلیم شدند هر که در آسمان‌ها و زمین است، خواه از روی میل یا از روی اجبار.» (آیه 83 سوره آل عمران). (مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج2، ص323)
کُتُبِهِمْ وَ أَجَازَنِی جَدِّی الْکِیَا شَهْرَآشُوبَ وَ مُحَمَّدٌ الْفَتَّالُ مِنْ کُتُبِ أَصْحَابِنَا نَحْوِ ابْنِ قُولَوَیْهِ وَ الْکَشِّیِّ وَ الْعَبْدَکِیِّ عَنْ سَلْمَانَ وَ أَبِی ذَرٍّ وَ ابْنِ عَبَّاسٍ وَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ أَنَّهُ لَمَّا فَتَحَ مَکَّةَ وَ انْتَهَیَا إِلَى هَوَازِنَ قَالَ النَّبِیُّ ص قُمْ یَا عَلِیُّ وَ انْظُرْ کَرَامَتَکَ عَلَى اللَّهِ کَلِّمِ الشَّمْسَ إِذَا طَلَعَتْ فَقَامَ عَلِیٌّ فَقَالَ السَّلَامُ عَلَیْکِ أَیَّتُهَا الْعَبْدُ الدَّائِبُ فِی طَاعَةِ اللَّهِ رَبِّهِ فَأَجَابَتْهُ الشَّمْسُ وَ هِیَ تَقُولُ وَ عَلَیْکَ السَّلَامُ یَا أَخَا رَسُولِ اللَّهِ وَ وَصِیَّهُ وَ حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ فَانْکَبَّ عَلِیٌّ سَاجِداً شُکْراً لِلَّهِ تَعَالَى فَأَخَذَ رَسُولُ اللَّهِ ص یُقِیمُهُ وَ یَمْسَحُ وَجْهَهُ وَ قَالَ قُمْ یَا حَبِیبِی فَقَدْ أَبْکَیْتَ أَهْلَ السَّمَاءِ مِنْ بُکَائِکَ وَ بَاهَى اللَّهُ بِکَ حَمَلَةَ عَرْشِهِ ثُمَّ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی فَضَّلَنِی عَلَى سَائِرِ الْأَنْبِیَاءِ وَ أَیَّدَنِی بِوَصِیِّی سَیِّدِ الْأَوْصِیَاءِ ثُمَّ قَرَأَ وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ کَرْهاً الْآیَةَ.
9. بازگشت خورشید
محمّد بن یعقوب کلینی به سند خویش از فضیل بن یسار روایت کرده که امام محمّد باقر از پدرش امام سجّاد و او از پدرش امام حسین علیهم السلام اینگونه روایت کرده است:
پس از جنگ نهروان حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام از ناحیه نهروانات حرکت کرده (به سمت کوفه به راه افتادند)؛ در آن زمان شهر بغداد بنا نشده بود تا اینکه به منطقه براثا رسیدند. در آنجا نماز ظهر را بر پا داشتند، پس از نماز به راه خود ادامه داده تا اینکه هنگام عصر به سرزمین بابِل رسیدند، وقت نماز عصر فرا رسیده بود. مسلمانان از هر طرف صدا زدند: ای امیرمؤمنان، وقت نماز عصر شده است. حضرت فرمود: «این سرزمین تا کنون سه بار دهان باز کرده و مردم را به کام خویش فرو برده است، برای بار چهارم نیز چنین خواهد کرد. برای وصی پیامبر نماز خواندن در چنین سرزمینی جایز نیست، هر کدام از شما می‌خواهد می‌تواند نمازش را در همین جا بخواند.» منافقان گفتند: او نمازش را نمی‌خواند ونماز خوان‌ها را می‌کشد (منظور آنها از نماز خوان‌ها اهل نهروان بود) جویریه می‌گوید: من گفتم تا حضرت نماز نخوانده من هم نمازم را نخواهم خواند. امروز نمازم را بر عهده وی قرار می‌دهم. به همراه یکصد تن از سواره نظام به دنبال حضرت به راه خویش ادامه دادیم تا اینکه از سرزمین بابِل خارج شدیم در حالی که خورشید در حال غروب بود، تا اینکه خورشید غروب کرد و افق لاله‌گون شد.
جویریه می‌گوید: حضرت رو به من کرد و فرمود : «جویریه ، آب بیاور». من ظرف آب را برای وی بردم و ایشان وضو گرفت و سپس فرمود: « جویریه اذان بگو.» گفتم: هنوز وقت نماز شام نرسیده است. فرمود : برای نماز عصر اذان بگو. پیش خود گفتم: اذان نماز عصر را پس از غروب خورشید بگویم؟ ولی جهت اطاعت از فرمان ایشان اذان گفتم. فرمود. اقامه بگو.
مشغول گفتن اقامه شدم. در همان حال دیدم لب‌های حضرت حرکت می‌کند وسخنی بر زبان دارد که شبیه صدای چلچله‌ها است. چیزی از آن نفهمیدم. ناگهان خورشید را که صدای شدیدی از آن شنیده می‌شد، دیدم که (از سمت مغرب) بالا می‌‌آید تا اینکه به جایی رسید که وقت نماز عصر بود و در آن وضعیّت توقّف کرد. حضرت از جای خویش برخاست، تکبیرة الاِحرام گفته، مشغول خواندن نماز عصر شد. ما نیز پشت سرش ایستاده وبا وی نماز خواندیم. با پایان یافتن نماز، ناگهان خورشید غروب کرد، همچون چراغی که در طشت آب بیفتد وخاموش شود. با غروب خورشید ستارگان آشکار شدند. حضرت رو به من کرد و فرمود «ای کسی که یقینت ضعیف شده، برای نماز شام اذان بگو.»
10. القای قرآن به یک خیاط
شیخ راوندی با استناد از رمیله روایت کرده است: روزی با امام علی علیه‌السلام از کنار یک خیاطی گذشتیم، آن خیاط آواز میخواند، امام به او فرمود: ای جوان، اگر قرآن میخواندی بهتر بود. او عرض کرد: چیزی از آن حفظ نکردهام تا آن را بخوانم. حضرت به او فرمود: نزدیک بیا و او نزدیک شد. سپس در گوش او چیزی فرمود و یک باره به اذن خدای تبارک و تعالی کل قرآن را در وجود آن خیاط نهاد و او در همان لحظه کل قرآن را از بر خواند. أَنَّ عَلِیّاً ع مَرَّ بِرَجُلٍ یَخِیطُ وَ هُوَ یُغَنِّی فَقَالَ لَهُ یَا شَابُّ لَوْ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ لَکَانَ خَیْراً لَکَ فَقَالَ إِنِّی لَا أُحْسِنُهُ وَ لَوَدِدْتُ أَنِّی أُحْسِنُ مِنْهُ شَیْئا فَقَالَ ادْنُ مِنِّی فَدَنَا مِنْهُ فَتَکَلَّمَ فِی أُذُنِهِ بِشَیْءٍ خَفِیٍّ فَصَوَّرَ اللَّهُ الْقُرْآنَ کُلَّهُ فِی قَلْبِهِ یَحْفَظُهُ کُلَّه. (مدینة المعاجز الائمة الإثنى عشر، ج2، ص19)