ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دومین چاپ از کتاب «دشنام»، نوشته سیدمحسن امامیان از سوی انتشارات جمکران منتشر شد و در دسترس علاقه‌مندان به ادبیات داستانی قرار گرفت. 

رمان «دشنام» داستان امیرزاده‌ای به نام زید است که گرایشات علوی دارد. زید به دستور پدرش با فرستاده معاویه که خواستگار خواهرش است، همراه می‌شود تا در سفری که فرستاده دارد او را همراهی کند. زید می‌خواهد در این سفر فرستاده را محک بزند و متوجه بشود که آیا فرستاده شایستگی ازدواج با خواهرش را دارد؟

در این سفر زید می‌فهمد که فرستاده اسامی افرادی را به همراه دارد که قرار است به جرم دشنام ندادن به امام علی (ع) مجازات شوند و به قتل برسند. زید که از دوستداران امام علی (ع)است می‌خواهد این نامه را به دست بیاورد و از بین ببرد، اما فرستاده خلیفه متوجه می‌شود و زید به دردسر می‌افتد و تازه این آغاز ماجراست … .

سید محسن امامیان، نویسنده کتاب «دشنام»، در اثر خود تلاش دارد از زاویه جدیدی به مظلومیت حضرت امیرالمؤمنین(ع)، در طول تاریخ بپردازد. نویسنده با هوشمندی موضوع سب آن حضرت را انتخاب و آن را در بستر داستانی روایت کرده است. سب امیرالمؤمنین، امام علی(ع)، میراث شوم معاویه بود؛ میراثی که پس از 59 سال سرانجام توسط عمربن عبدالعزیز، یکی دیگر از خلفای اموی، ملغی شد، اما ماجرای سب امام(ع) چه بود؟

معاویه پس از شهادت امام علی(ع) و برای منفور ساختن آن حضرت نزد افکار عمومی نسل‌های مختلف جامعه اسلامی، از چند طریق وارد عمل شد؛ نخست اقدام به فشار بر دوستداران امام علی(ع) و منع‌شان از نقل فضایل حضرت کرد و در ادامه، دست به جعل احادیث توسط محدثان جیره‌خوار علیه حضرت علی(ع) و سرانجام حکم لعن و سبّ حضرت بر منابر سراسر قلمرو پهناور اسلامی صادر کرد.

مرحوم علامه امینى با استناد به منابع معتبر اهل سنّت مى‌نویسد:

«معاویه پیوسته اصرار داشت که روایاتى در نکوهش مقام امیرمؤمنان على(ع) جعل کند و این کار را آن قدر ادامه داد که کودکان شام با آن خو گرفتند و بزرگ شدند و بزرگسالان به پیرى رسیدند. هنگامى که پایه‌هاى بغض و عداوت نسبت به اهل بیت(ع) در قلوب ناپاکان محکم شد، سنت زشت لعن و سبّ مولا على(ع) را به دنبال نمازهاى جمعه و جماعت و بر منابر، در همه جا، حتى در محل نزول وحى یعنى مدینه رواج داد.

«جاحظ» نقل مى‌کند که معاویه در پایان خطبه نماز، با کلماتى زشت، على(ع) را مورد سبّ و لعن قرار مى داد و آنگاه همین جملات را طى بخش‌نامه‌اى به همه بلاد اسلامى فرستاد، تا خطباى جمعه! نیز هماهنگ با او اینگونه آن حضرت را لعن کنند.

امامیان در کتاب خود به یکی از موضوعات مهم اما مغفول تاریخ اسلام در ادبیات پرداخته است. شخصیت‌پردازی در کنار فضاسازی، داستان را جذاب‌تر کرده است. از سوی دیگر، در طول داستان امامیان به روایت‌ها و اتفاقات تاریخی گوناگونی اشاره می‌شود و در برخی صفحات مناقبی از امیرالمومنین (ع) ذکر شده است که به تنهایی کتاب «دشنام» را شایسته مطالعه کرده است.

انتهای پیام/