ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، در سال 2015، 195 کشور به همراه اتحادیه اروپا توافق‌نامه پاریس را امضا کردند و متعهد شدند که برنامه‌هایی برای محدود کردن افزایش دمای جهانی به 1.5 درجه سانتی‌گراد اجرا کنند اما در سال 2023، جهان تقریباً تمام سال این هدف را نقض کرد که باعث شد تحقق این هدف در بلندمدت زیر سؤال برود.

برای تثبیت اقلیم، باید سطح گازهای گلخانه‌ای در جو کاهش یابد و یکی از فناوری‌های پیشنهادی برای این هدف، جذب مستقیم کربن‌دی‌اکسید هوا (DAC) است که در واقع کربن‌دی‌اکسید را از هوای محیط حذف می‌کند.

هرچند این فناوری امیدبخش است، اما بررسی‌های تیمی از پژوهشگران MIT نشان می‌دهد که بسیاری از برنامه‌های اقلیمی بر پایه فرضیاتی غیرواقعی درباره ظرفیت DAC برای حذف CO2 استوارند.

چالش‌های فناوری DAC

مقیاس‌پذیری: غلظت CO2 در هوا تنها 0.04 درصد است و برای حذف یک تُن CO2، حدود 1.8 میلیون متر مکعب هوا باید پردازش شود. این امر به تجهیزات عظیمی نیاز دارد. برآوردها نشان می‌دهد که استفاده از DAC در مقیاس گیگاتُن (میلیارد تُن) بسیار دشوار است.

نیاز به انرژی: برای هر تُن CO2 حذف‌شده، به‌طور متوسط 1.2 مگاوات‌ساعت انرژی نیاز است. تأمین این میزان انرژی با منابع تجدیدپذیر یا سوخت‌های فسیلی همراه با جذب کربن (CCS) ضروری است. با این حال، رقابت بر سر انرژی پاک محدودیت‌های جدی ایجاد می‌کند.

محل‌یابی: تأسیسات DAC به دسترسی به انرژی کم‌کربن و مکان‌هایی برای ذخیره CO2 نیاز دارند. احداث زیرساخت‌های لازم برای این فناوری با چالش‌هایی مانند مسائل محیط‌زیستی و پذیرش عمومی مواجه است.

هزینه: هزینه حذف هر تُن CO2 با استفاده از DAC بین 100 تا 200 دلار برآورد شده، اما شواهد نشان می‌دهد که این رقم بسیار بالاتر است. تنها هزینه انرژی مورد نیاز برای هر تُن می‌تواند به 120 دلار برسد.

تیم MIT معتقد است که فناوری DAC، هرچند راه‌حلی نهایی برای کاهش کربن نیست، باید توسعه یابد. این فناوری می‌تواند در آینده نقشی مهم در دستیابی به اهداف خنثی‌سازی کربن داشته باشد، اما اتکا به آن به‌عنوان راه‌حلی کامل برای چالش‌های اقلیمی منطقی نیست.

انتهای پیام/