به گزارش سلامت نیوز به نقل از رکنا، امید، آخرین بازمانده درنای سیبری از گله غربی، سال‌هاست به تالاب فریدونکنار برای زمستان‌گذرانی مهاجرت می‌کند. با گذشت دو سال از آخرین مشاهده او و افزایش نگرانی‌ها درباره سرنوشتش، فعالان محیط زیست چشم‌انتظار بازگشت او هستند؛ چراکه نابودی امید به معنای پایان گله غربی درناهای سیبری است.
امید نام درنای سیبری‌ای است که سال‌هاست برای گذران زمستان از سیبری به فریدونکنار مهاجرت می‌کند. امید، تنها بازماندهٔ گلهٔ غربی این گونه است و اگر به پایان عمر خود برسد، یعنی پایان گله غربی درناهای سیبری نیز رقم خواهد خورد.
درناهای سیبری اولین بار در سال ۱۳۵۳ در ایران مشاهده شدند. جمعیت غربی درناهای سیبری با عبور از تالاب‌های نارزوم در قزاقستان، ذخیره‌گاه طبیعی آستراخان در روسیه در دهانه رود ولگا، و آذربایجان، مسافت حدود ۵۰۰۰ کیلومتری را طی کرده و هر سال در آبان‌ماه به تالاب‌های فریدونکنار در مازندران می‌رسیدند و تا اوایل اسفند در آنجا می‌ماندند. اما اکنون از آن جمعیت تنها یک درنا باقی مانده است؛ درنایی به نام امید که سرنوشتش هم‌اکنون نامشخص مانده است.
نگرانی فعالان محیط زیست نسبت به سرنوشت آخرین بازمانده درناهای سیبری جمعیت غربی رو به افزایش است.
یکی از محیط‌بانان مازندران که از محافظان درناهای سیبری در زمان فرودشان در این استان بوده، درباره مهاجرت درناهای سیبری و ماجرای امید به خبرنگار اجتماعی رکنا گفت: امید، تنها بازمانده درنای جمعیت غربی سیبری است که به ایران مهاجرت می‌کند و طی سال‌های اخیر با حضور خود، امیدواری را برای محققان محیط‌زیست زنده نگه داشته است. به گفته برخی محیط‌بانان شمال کشور و فعالان محیط زیست، درنای امید بعد از ترک ایران در قزاقستان فرود نیامده و تاکنون دیده نشده است. از سوی دیگر، برخی افراد محلی اطلاع داده‌اند که در آخرین پرواز امید در زمستان ۱۴۰۱، وقتی به همراه درنای دیگری به نام رویا به تنکابن رسیدند، رویا بر زمین نشست اما امید ادامه مسیر داد.
و اما به گفته برخی از شاهدان محلی، احتمالاً امید شکار شده است.
محیط زیست مازندران: اطلاعات ما نشانی از شکار نمی‌دهد
سوالی که اکنون مطرح است، این است که آیا امید، تنها بازمانده درناهای جمعیت غربی سیبری، از دست رفته است؟ این سوالی است که سازمان محیط زیست باید به آن پاسخ دهد.
عطاءالله کاویان، مدیرکل سازمان محیط زیست استان مازندران، در خصوص ادعای شکار امید به خبرنگار اجتماعی رکنا گفت: "هر سال، وقتی امید از فریدونکنار پرواز می‌کند، مهاجرتش را آغاز می‌کند و سال بعد بازمی‌گردد. متأسفانه هیچ جی‌پی‌اس به این پرنده متصل نیست. آخرین باری که امید مشاهده شد، سال ۱۴۰۱ بود و پس از آن هیچ گزارشی مبنی بر شکار یا اطلاعاتی درباره او دریافت نکرده‌ایم. مطرح شدن این موضوع پس از گذشت دو سال، جای تأمل دارد."
کاویان در ادامه افزود: "در مهاجرت دو سال پیش، وقتی امید از تالاب فریدونکنار مهاجرت خود را آغاز کرد، ما با همکاری محیط‌بانان شهرستان‌های محمودآباد، نور، نوشهر، عباس‌آباد و تنکابن پرواز امید و رویا را به دقت رصد کردیم. تمرکز ما بر این بود که بررسی کنیم آیا این دو پرنده با هم مهاجرت را ادامه می‌دهند یا خیر. در نهایت، رویا پس از طی مسیری از پرواز بازماند و محیط‌بانان او را زنده‌گیری کردند. اما از آن زمان به بعد، امید دیگر دیده نشد."
وی افزود: "به همین دلیل، همچنان همه امیدوارند که امید دوباره دیده شود. شرایط اقلیمی این امید را به ما می‌دهد که شاید او زنده باشد و با تأخیر بازگردد."
مدیرکل محیط زیست استان مازندران درباره عبور امید از آسمان چندین کشور در مسیر مهاجرت و امکان رویت او در دیگر کشورها طی این دو سال گفت: "ما اطلاعاتی نداریم که نشان دهد در این دو سال امید در کشورهای دیگر مشاهده شده باشد."
کاویان در خصوص اهمیت بقای امید و اثر آن بر گله غربی سیبری گفت: "گفته می‌شود که تنها بازمانده گله غربی درناهای سیبری همین پرنده است، و اگر اتفاقی برای امید بیفتد، گله غربی به‌طور کامل از بین خواهد رفت."
در پایان تاکید داشت: " فریدونکنار همیشه برای درناها محلی امن بود و هست و برای همین است که در تمام این سالها مسیر مهاجرت خود را به این سمت ختم می کردند."