ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم؛ سریال «داریوش» در نگاه اول با نام‌های بزرگ و ایده‌ای جذاب توجه مخاطبان را جلب می‌کند، اما به محض شروع تماشای آن، ضعف‌های ساختاری به وضوح دیده می‌شوند. داستانی که قرار است پر از هیجان و تعلیق باشد، با پیچش‌های بی‌معنا و گاهی تکراری، مخاطب را خسته می‌کند. شخصیت‌پردازی‌ها به شکلی عجیب سطحی و کاریکاتوری به نظر می‌رسند، به‌طوری که بیننده نمی‌تواند با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کند یا تحولی در آن‌ها مشاهده کند.

علاوه بر این، استفاده از بازیگران نامدار در این سریال نه تنها کمکی به پیشبرد داستان نکرده، بلکه در بسیاری از صحنه‌ها بیش از حد کلیشه‌ای و غیرقابل باور ظاهر شده‌اند. برخی دیالوگ‌ها نیز نه تنها تأثیرگذار نیستند، بلکه باعث کاهش کیفیت بازی‌ها شده‌اند.

با وجود تمامی این مشکلات، سریال «داریوش» در تلاش است تا مخاطب را تا انتها با خود همراه کند، اما نتیجه نهایی بیشتر شبیه به یک تجربه ناقص و فراموش‌شدنی است.

تلف شدن پتانسیل‌ها در اثری ناکام

«داریوش» در همان قسمت‌های ابتدایی نوید اثری هیجان‌انگیز و جذاب را می‌دهد، اما خیلی زود مشکلات جدی در ساختار و روایت خودنمایی می‌کنند. یکی از بزرگترین نقاط ضعف این سریال، عدم انسجام در داستان است. به نظر می‌رسد نویسندگان تلاش کرده‌اند چندین ایده جذاب را در کنار هم قرار دهند، اما نتیجه چیزی جز یک روایت بی‌هدف و پراکنده نبوده است. داستان‌کلیشه‌ای و استفاده نادرست از عناصر تعلیق و پیچیدگی باعث شده سریال هر لحظه از جذابیت خود فاصله بگیرد.

شخصیت‌پردازی در این سریال نیز به شکلی ناامیدکننده ظاهر شده است. شخصیت‌ها به جای داشتن عمق و تحولات قابل درک، در دام کلیشه‌های نخ‌نما گرفتار شده‌اند. برای مثال، شخصیت اصلی که قرار است پیچیدگی‌های روانی و عاطفی خود را به نمایش بگذارد، به شکلی سطحی و قابل پیش‌بینی رفتار می‌کند. هیچکدام از شخصیت‌های سریال، چه مثبت و چه منفی، توانایی جلب همذات‌پنداری مخاطب را ندارند و تغییرات ناگهانی و بی‌منطق آن‌ها در طول داستان بیشتر به سردرگمی می‌افزاید.

در کنار مشکلات داستانی، دیالوگ‌های سریال نیز به طرز آشکاری ضعیف هستند. گفتگوها نه تنها به پیشبرد داستان کمکی نمی‌کنند، بلکه در برخی صحنه‌ها چنان بی‌ربط و تصنعی به نظر می‌رسند که کیفیت بازیگری بازیگران را نیز تحت تاثیر قرار داده است. حتی حضور بازیگران مطرحی که معمولاً اجرای موفقی دارند، نتوانسته به کیفیت سریال کمک چندانی بکند؛ چرا که کارگردانی ضعیف و فقدان تمرکز در روایت، به بازی‌های آن‌ها آسیب زده است.

همچنین در زمینه کارگردانی و تدوین، سریال از مشکلات زیادی رنج می‌برد. تدوین نامنظم و انتقال‌های نامناسب بین صحنه‌ها، باعث از بین رفتن حس تداوم و جذابیت بصری شده است. بسیاری از لحظات حساس و دراماتیک به دلیل مشکلات تدوین، از تاثیرگذاری خود می‌افتند.

در مجموع، سریال «داریوش» نتوانسته است از پتانسیل‌های خود به درستی استفاده کند. با وجود تیمی از بازیگران قوی و بودجه مناسب، نتیجه نهایی بیشتر شبیه به یک پروژه ناقص و عجولانه است که نمی‌تواند در حافظه مخاطبان باقی بماند. این سریال، به جای اینکه به یک اثر شاخص تبدیل شود، تنها به لیستی از سریال‌های متوسط و ناکام افزوده شده است.

انتهای پیام/