ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

حسن امامی رضوی، در گفت‌وگو با خبرنگار مهر گفت: وقتی فردی را به عنوان پزشک خانواده انتخاب می‌کنید یعنی فردی امین است که اگر خواستید سالم بمانید راهنمایی بگیرید و اگر دچار بیماری شدید، بدانید خودتان را در اختیار چه کسانی قرار دهید و گمراه و سرگردان نباشید.

وی افزود: اگر پزشک خانواده داشته باشید از این مسائل رها هستید، یک فرد عالم، دانشمند و با تجربه به شما راهنمایی می‌دهد.

امامی رضوی ادامه داد: از نظر من، برنامه پزشکی خانواده و نظام ارجاع در بستر شبکه، تأمین امنیت شغلی برای تیم سلامت است.

وی افزود: یک پزشک عمومی که در کشور ما فارغ التحصیل می‌شود، ابتدای مشکلش است. زیرا، کجا باید کار کند و چقدر باید سرمایه جمع کند که یک مطب تأسیس کند و چطور اجاره آن مطب را بپردازد. چطور باید هزینه‌هایش را جبران کند، دغدغه اش این است که با ویزیت بیماران، می‌تواند هزینه‌ها را جبران کند.

دبیر فرهنگستان علوم پزشکی ایران تأکید کرد: چارچوب شبکه پزشک خانواده و نظام ارجاع، چتری ایجاد می‌کند که دغدغه شغلی ارائه کننده خدمت از بین می‌رود.

امامی رضوی به اهمیت جایگاه پزشک خانواده در نظام سلامت اشاره کرد و گفت: اما برای مسئولین چه اطمینان خاطری ایجاد می‌کند. ۶ دوره وزارت را گذرانده ایم و افرادی موافق و مخالف برنامه پزشکی خانواده بودند. همه آنها به دنبال این بودند که نظامی را طراحی و در دوره مدیریت شأن مستقر کنند که نگرانی از خدمت مناسب به مردم از سطح پیشگیری اولیه تا سطح توانبخشی وجود نداشته باشد. این نظام شبکه است و همه تلاش کردند اما ابزارهای مناسب را انتخاب نکردند. یکی از ابزارهای مناسب برنامه پزشکی خانواده و نظام ارجاع است.

وی افزود: به مسئولین در وزارت بهداشت، مجلس شورای اسلامی و دستگاه‌های جانبی که منابع را تأمین می‌کنند، می گویم برنامه پزشک خانواده و نظام ارجاع در قالب شبکه چگونه آنان را به اطمینان می‌رساند که یک برنامه کارآمد است.

امامی رضوی ادامه داد: ما پنج عامل کنترلی برای اینکه یک نظام خدمات موفق داشته باشیم، داریم. یکی تأمین منابع است. اگر در برنامه تحول نظام سلامت، در دولت یازدهم با آوردن منابع به بخش سلامت اجرا کردیم و موفقیت‌هایی داشتیم اما عامل تنظیم گری در برنامه پزشک خانواده و نظام ارجاع که یکی دیگر از اهرم‌های کنترلی ما است، خوب اجرا نکردیم و به دنبالش نبودیم آن برنامه موفق نمی‌شود چرا که مسئولین بالادست محصول کار را نمی‌بینند. منابع به بخش سلامت می‌آید اما به درستی مدیریت نمی‌شود. بنابراین از اهرم‌های کنترلی یکی نظام تنظیم گری پزشک خانواده و نظام ارجاع است.