سگمنتی که هیچ وقت برای بازار آمریکا جذاب نبود
اقتصاد ایران: بی‌تردید ابعاد کوچک‌تر به واسطه حذف فضای صندوق، باعث ایجاد دینامیک حرکتی بهتری برای خودروهای هاچ‌بک نسبت‌به سدان‌ها می‌شود و همین عامل باعث شده بود در بسیاری از بازارها محبوبیت این سگمنت بین مشتریان جوان‌تر بیشتر از سدان‌های خانوادگی باشد.
به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ، در بازار ایالات‌متحده وقتی حرف از خودروهای اسپرت و پرفورمنس می‌شود، خودروسازان آمریکا صرفا با ماسل‌کارهای خورجینی قدرتمند شناخته می‌شوند نه هاچ‌بک‌های داغی که در دهه ۷۰ با فولکس‌واگن گلف GTI در اروپا محبوبیت پیدا کردند. بااین‌حال، برخی خودروسازان آمریکایی در گذشته وارد بازار هاچ‌بک‌های داغ شدند؛ این پنج هاچ‌بک داغ فراموش‌شده آمریکایی هرچند به‌اندازه خودروهای عضلانی محبوب نیستند اما شایستگی یادآوری یا حتی مرور دلایل شکست آنها در بازار را دارند.
«AMC گرملین V8»؛ سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۶
چند سال پیش از تولد فولکس‌واگن گلف، AMC گرملین مفهوم هاچ‌بک داغ را به سبک آمریکایی ارائه کرد. گرملین که به‌عنوان خودرویی جمع‌وجور و اقتصادی بر اساس پلت‌فرم کوتاه‌شده مدل هورنت ساخته شد، به‌منظور رقابت با خودروهای اقتصادی وارداتی اروپایی و ژاپنی مثل فولکس‌واگن بیتل و تویوتا کرولا در نظر گرفته شده بود.
این خودرو با ارائه راحتی، جاداری و رانندگی مناسب در ابعادی جمع‌وجور، کلاس ساب‌کامپکت را در آمریکا ایجاد کرد. گرملین در سال ۱۹۷۰ با پیشرانه‌های شش سیلندر خطی ۳.۲ تا ۴.۲لیتری به بازار آمد اما اتفاق هیجان‌انگیز در سال ۱۹۷۲ افتاد یعنی زمانی که یک پیشرانه ۵لیتری V8 برای این خودرو ارائه شد.
هرچند این موتور تنها ۱۵۰ اسب‌بخار قدرت داشت اما در خودرویی با وزن کمتر از ۱۳۰۰ کیلوگرم، پرفورمنس قابل‌توجهی را فراهم می‌کرد و خودرو را با گیربکس سه‌سرعته دستی، طی ۷.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رساند. همچنین برخلاف هاچ‌بک‌های داغ معمول، در گرملین نیروی موتور به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. به همین دلیل، گرملین V8 که می‌توانست از برخی ماسل‌کارهای گران‌تر و بزرگ‌تر پیشی بگیرد، کوروت فقرا لقب گرفت.
«شورولت کاسورث وگا»؛ سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۶
در سال ۱۹۷۵ قوانین جدید آلایندگی و بحران سوخت به دوران هیجان‌انگیز خودروهای عضلانی پایان داد. بااین‌حال، درحالی‌که بازار به سمت خودروهای کوچک‌تر و کم‌مصرف‌تر حرکت می‌کرد، برخی علاقه‌مندان همچنان خواهان خودروهای پرفورمنس بودند و به همین دلیل، چند خودروساز تمام تلاش خود را برای پاسخ به این نیاز انجام دادند. یکی از این خودروسازان، شورولت بود که در کنار عرضه نسل‌دوم کامارو با پیشرانه‌های V8، نسخه تولیدی محدودی از هاچ‌بک ساب‌کامپکت وگا را هم با تمرکز بر پرفورمنس به بازار فرستاد.
این نسخه به پیشرانه‌ای اختصاصی مجهز شد که با همکاری کاسورث ساخته شد. این موتور ۲لیتری چهار سیلندر آلومینیومی هرچند تنها ۱۱۰اسب‌بخار قدرت داشت اما از ویژگی‌های پیشرفته‌ای مثل میل‌لنگ و شاتون‌های فورج‌کاری‌شده، پیستون‌های آلومینیومی، دو میل‌سوپاپ روی سرسیلندر و سیستم انژکتوری الکترونیکی بهره می‌برد.
کاسورث وگا همچنین به تعلیق GT و دیفرانسیل لغزش محدود هم مجهز شده بود. بااین‌حال، ازآنجاکه این خودرو دوبرابر وگای معمولی قیمت داشت، آن‌طور که شورولت انتظار داشت نفروخت به‌طوری‌که طی دو سال تنها ۳,۵۰۰ دستگاه از آن به فروش رسید درحالی‌که انتظار شرکت فروش ۵هزار دستگاهی بود.
«شلبی اومنی GLH-S»؛ سال ۱۹۸۶
نام شلبی مترادف با فورد است و به همین دلیل، بسیتری نمی‌دانند کارول شلبی در دهه ۸۰ با دوج هم همکاری‌هایی داشته است. یکی از خودروهایی که در آن دوران موردتوجه شلبی قرار گرفت، دوج اومنی GLH بود که برای رقابت با گلف GTI از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۶ تولید می‌شد. هرچند این هاچ‌بک داغ کوچک با ۱۱۰اسب‌بخار قدرت برای دوران خود بسیار قابل‌توجه بود اما شلبی اعتقاد داشت می‌تواند پرفورمنس اومنی را افزایش دهد و به همین دلیل ۵۰۰ دستگاه از آن را خرید تا جادوی شلبی را به آنها اضافه کند.
این نمونه‌ها که با برند شلبی عرضه شدند و GLH-S نام گرفتند، ارتقاهایی مثل اصلاح تعلیق و تجهیز به رینگ‌های ۱۵اینچی اختصاصی را تجربه کردند. بااین‌حال، مهم‌ترین ارتقای GLH-S زیر کاپوت صورت گرفته بود یعنی جایی که شلبی به موتور ۲.۲لیتری توربوشارژ استاندارد GLH یک منیفولد هوای بهتر و یک اینترکولر را اضافه کرد. این تغییرات، افزایش قدرت به ۱۷۵اسب‌بخار را به دنبال داشت. به لطف این نیرو، شلبی GLH-S طی تنها ۶.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۸ ثانیه طی می‌کرد.
«فورد اسکورت GT توربو»؛ سال‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۵
هرچند وقتی صحبت از فورد اسکورت پرفورمنس می‌شود همه به یاد RS کاسورث ساخت اروپا می‌افتند اما در دهه ۸۰ یک اسکورت پرفورمنس‌محور در آمریکا هم ساخته شد یعنی زمانی که تحت استراتژی محصولات جهانی فورد، نسل سوم اسکورت اروپایی در ایالات‌متحده نیز به تولید رسید.
در سال ۱۹۸۱ یعنی یک سال پس از شروع تولید اسکورت آمریکایی، یک نسخه پرفورمنس از آن با نام SS معرفی شد اما چون شورولت به این نامگذاری اعتراض کرد، این نسخه در سال ۱۹۸۲ به اسکورت GT تغییر نام داد. این نسخه با پیشرانه چهار سیلندر تنفس طبیعی که زیر ۱۰۰ اسب‌بخار قدرت داشت، چندان چشمگیر نبود و به همین دلیل، فورد در سال ۱۹۸۳ یک نسخه توربوشارژ از آن را به بازار فرستاد. این توربوشارژر، قدرت موتور ۱.۶ لیتری اسکورت GT را به ۱۲۰ اسب‌بخار افزایش داد که برای آن زمان عدد هیجان‌انگیزی بود.
«فورد SVT فوکوس»؛ سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴
درحالی‌که نسل اول فوکوس در سال ۱۹۹۸ به‌عنوان جایگزین اسکورت در اروپا معرفی شد اما بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ با تغییراتی در آمریکا هم تولید شد. اولین نسخه پرفورمنس از نسل نخست فوکوس، نتیجه یک پروژه مشترک بین تیم SVT فورد آمریکا و SVE فورد اروپا بود. این پروژه منجر به خلق نسخه‌های تقریبا مشابهی با نام ST170 برای اروپا و SVT برای آمریکا شد.
این نسخه در ظاهر تغییراتی مثل سپر جدید، رکاب‌های اسپرت و تجهیز اسپویلر عقب را تجربه کرده و در داخل به صندلی‌های اسپرت مجهز شده بود. فوکوس SVT هرچند در ویژگی‌های بیرونی کمی با ST170 اروپایی متفاوت بود اما هردو از پیشرانه یکسانی استفاده می‌کردند. این یک موتور ۲لیتری چهار سیلندر بود که توسط کاسورث با پیستون‌های جدید که نسبت تراکم را افزایش می‌داد، بادامک‌های جدید، سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ، سیستم اگزوز فولادی ضدزنگ و منیفولد هوای دومرحله‌ای ارتقا پیدا کرده بود.