ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

ورزش مدیا: در روزهایی که امیر قلعه‌نویی دردمندانه می‌گوید: «در مشهد جایی برای تیم ملی نیست» و درخواست پرسپولیس و استقلال برای میزبانی در ورزشگاه امام رضا وتو می‌شود، تصاویری از تمرینات تیم باشگاهی اتک افغانستان در همین استادیوم، فضای مجازی را تسخیر کرده است. البته تصاویر مربوط به چیزی حدود دو هفته پیش است؛ زمانی که این تیم برای حضور در مسابقه پلی‌آف چلنج کاپ آسیا، اردوی ده روزه‌ای را در مشهد برپا و از تمامی امکانات ورزشگاه استفاده کرد. اتک –که پلی‌آف را با دو گل به نماینده قرقیزستان باخت- تنها تیم افغانستانی نیست که تمریناتش را در کمال آسایش و رفاه در مشهد پشت سر می‌گذارد؛ چه این که تیم ملی فوتسال این کشور هم در مسیر صعود نوبرانه‌اش به جام‌جهانی، اردو و تمرینات مفصلی در مشهد داشت.

این، قصه غم‌انگیز غربت ایرانی در ایران است؛ جایی که زنان بلیت خریده‌اش پشت درهای ورزشگاه گاز اشک‌آور می‌خورند و مسوولان فدراسیون جرات ندارند تیم ملی مملکت را یک بار دیگر آنجا ببرند، اما درهای استادیومش چهار طاق به روی تیم‌های اعزامی از افغانستان باز است. این شهر مشهد که حالا به سکوی پرتاب و پرواز تیم‌های همسایه تبدیل شده، مدت‌هاست که خودش هیچ تیمی در سطح اول فوتبال باشگاهی مملکت ندارد و کک کسی هم نمی‌گزد. ابومسلم ریشه‌دار و دوست‌داشتنی که آن همه ستاره ممتاز تحویل فوتبال ایران داد، سال‌هاست ریشه‌کن شده و حتی از بدلش، سیاه‌جامگان هم دیگر اثری باقی نیست. افسوس از خاطراتی که سوخت، هویتی که تباه شد...

دردناک‌ترین نوع غربت، شاید غربت در وطن خودی باشد. سال‌ها در این کشور، سر ضرب‌المثل «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است» مجادله شد، حالا اما روزهایی را به چشم می‌بینیم که حتی چراغ خانه هم برای غریبه‌ها می‌سوزد و سهم ما خاموشی است.