ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

فرادید: اثری از ردپاهای دایناسورهای کوچک باستانی در ژئوپارک جهانی یونسکو به نام لینشیا (Linxia) در استان گانسو چین کشف شده است. بر اساس گزارش روزنامه ساوث چاینا مورنینگ پُست، دانشمندان این خبر را از کارمندان موزه دریافت کردند که این علائم کوچک را پس از بارش شدید باران شناسایی کرده بودند.

آب و هوای سخت و متغیر هم به نفع دیرین‌شناسی است و هم به ضرر آن. از یک سو، سرعت فرسایش را بالا می‌برد و این اتفاق می‌تواند چیزهایی را که در طول سالیان یا قرن‌ها مدفون شده بودند به سطح زمین بیاورد. و از سوی دیگر بارش شدید باران می‌تواند روند مطالعه چنین یافته‌هایی را بسیار دشوارتر کند.

در مورد این ردپاهای مینیاتوری، باران پنج ردپا را آشکار کرده که گفته می‌شود فقط چند سانتی‌متر طول دارند، به این معنا که آنها قطعاً به دایناسورهای بسیار کوچک تعلق دارند. احتمال می‌رود مینیسوریپوس (Minisauripus) پشت این ردپاها باشد که کمی کوچک‌تر از مرغ بوده است.

لیدا شینگ، دیرین‌شناس و دانشیار دانشگاه علوم زمین چین گفته: «ما تخمین می‌زنیم طول بدن آنها حدود ۲۵ سانتیمتر بوده، اما دست‌کم نیمی از طول باید مختص دم باشد.»

شینگ توضیح می‌دهد وقت از صحبت از دایناسور میشود، ما معمولاً به قدرتمندترین دایناسورها فکر کنیم، اما دایناسورهای کوچک، گام مهمی در گروه حیوانات بسیار موفق پس از آن‌ها بودند: «کوچک شدن دایناسورها یک عامل کلیدی در تکامل یافتن آن‌ها به پرندگان و یک رویداد تکاملی بسیار مهم بود.»

اگر این ردپاهای فسیلی واقعاً متعلق به مینیسوریپوس باشند، به نظر می‌رسد آن‌ها کنار پرندگان آبی می‌زیستند، چون سایر ردپاها و نشانه‌های موج نشان می‌دهد آب در آن نزدیکی وجود داشته است. کوچک بودن این دایناسورها به این معناست که فسیل‌های کمی از آن‌ها برای مطالعه دانشمندان بجا مانده، به همین دلیل ردپاشناسی تا این اندازه مهم است چون ما را قادر می‌سازد ردپاهای فسیلی آن‌ها را در عوض استخوان‌هایشان مطالعه کنیم.

در مورد اینکه آیا شواهد فسیلی یافت‌شده، شکل بالغ یا نوجوان دایناسورهاست، بحث وجود دارد، اما در مقاله‌ای که سال ۲۰۱۶ منتشر شد، شینگ و همکارانش نوشتند برخی از ردپاهای مینیسوریپوس در یانگموزو در استان سیچوان «کوچکترین ردپاهای تروپودا یا ددپایان غیر پرنده ردآرایه هستند.»