ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرگزاری مهر، انجمن اسلامی دانشگاه صنعتی امیرکبیر در نامه‌ای خطاب به نمایندگان مجلس شورای اسلامی، نسبت به گزینه پیشنهادی وزارت علوم در دولت چهاردهم واکنش نشان داد و نوشت: گزینه پیشنهادی وزارت علوم فاقد کاراکتر علمی و حتی سیاسی لازم برای تصدی چنین مسئولیت خطیری که بیش‌ترین تأثیر را بر روی دانشجویان و نسل آینده کشور دارد.

متن کامل نامه

بسم الله الرحمن الرحیم

نمایندگان محترم دوازدهمین مجلس شورای اسلامی

سلام علیکم

در کمال تعجب و بهت بسیاری از کارشناسان، آقای دکتر سیمایی صراف به‌عنوان گزینه اصلی دولت برای تصدی وزارت علوم به مجلس شورای اسلامی معرفی شدند. شخصی فاقد کاراکتر علمی و حتی سیاسی لازم برای تصدی چنین مسئولیت خطیری که بیش‌ترین تأثیر را بر روی دانشجویان و نسل آینده کشور دارد. دلایلی که این امر را مبرهن می‌کند در ادامه نامه، خدمت نمایندگان ملت ارائه می‌گردد.

اولاً: عدم سابقه اجرایی حداقلی برای صدارت چنین مسئولیتی، هشداری برای ناکارآمدی احتمالی در آینده را متذکر می‌شود. به‌گونه‌ای که وزارت علوم در سال‌های گذشته نیز با وجود اختلاف سلایق در اختیار اشخاصی بوده است که سابقه اجرایی قابل دفاعی در بدنه وزارت علوم داشته‌اند. درحالیکه آقای سیمایی سابقه مدیریت دانشگاه یا حتی دانشکده دورافتاده‌ای را ندارند چه برسد به مدیریت کلان دانشگاه‌های بزرگ کشور. این امر سبب می‌شود برای نافذ بودن تصمیماتشان، از حلقه اجرایی ضعیف‌تر از خود استفاده کنند یا اینکه وضعیت آشوب‌گونه‌ای را در وزارت رقم بزنند.

ثانیاً: در بدو ورود به وزارت علوم، هر وزیری با انبوهی از لوایح و قوانین بر زمین مانده مواجه می‌شود که با اضافه شدن تکالیف برنامه هفتم، سبب سردرگمی هر شخص بدون رویکردی معین، در وزارتخانه می‌شود. بسیاری از تکالیف صنفی، مسائل مربوط به برداشتن بار مالی دانشگاه از شانه دولت، نوع برخورد با تشکل‌ها، وظایف تشکیل ارگان‌های جدید علمی و بسیاری موارد دیگر، باید اولویت بندی و نحوه اجرای آنها با حساسیت بالایی دنبال شود. اگر شخصی فاقد ایده‌ای جامع برای اداره آن باشد، مصائبی از قبیل بی‌نظمی، کاهش رشد علمی و یا شلوغی بی‌مورد در دانشگاه را با خود وارد صحن دانشگاه‌ها می‌کند.

ثالثاً: رتبه و توفیقات علمی و پژوهشی شخصی ایشان، نوید از ابتکار و ابداع ویژه‌ای نمی‌دهد. جایگاه دانشگاه در ایران باید محل جهش در علوم مختلف نظری و چه کاربردی باشد. باید با یک الگوی تفکر منسجم مشکلات صنعتی و عقب ماندگی‌های علمی کشور را در این مسئولیت جبران کرد، حال شخصی که امتیاز ویژه علمی یا پروژه چشم‌گیر موفقی را در کارنامه ندارد، چگونه می‌تواند سبب تحقق این انتظارات شود؟ تقویت رتبه علمی کشور و تبدیل شدن به محل رجوع جهانی، احتیاج به یک چهره علمی_بین‌المللی در حیطه خود دارد.

رابعاً: سوگیری سیاسی و ابعاد گفتمانی هر شخص، چگونگی جهت‌دهی فضای علمی_فرهنگی دانشگاه را پیش‌بینی پذیر می‌کند. این جهت‌دهی‌ها، از واکنش اشخاص نسبت به وقایع ملی و حیاتی کشور قابل استنباط است. ایشان که صاحب مرجعیت سیاسی در طول حیات خویش نبوده‌اند. حداقل با واکنش نسبت به وقایع و گره‌های تاریخی مانند شلوغی‌های سال ۴۰۱، حملات دهشتناک دشمن اسرائیلی و اتفاقات سیاسی گوناگون تکلیف حقوقی خود را نسبت به این امور ادا می‌کردند. مگر می‌شود کسی در جایگاه حقوقی و مسئولیتی نسبت به کشور باشد و در مقابل توطئه‌های داخلی و خارجی سکوت اختیار کند. در خوش‌بینانه‌ترین حالت ممکن این روند، عدم جهان‌بینی و رویکرد انقلابی نسبت به حوادث را بازتاب می‌کند که دانشگاه امروز ما، بیشتر از هر زمانی باید از چنین اشخاصی بپرهیزد.

انجمن اسلامی امیرکبیر مانند گذشته فضای علمی و دانشگاهی کشور را با حساسیت رصد می‌کند و از نمایندگان ملت استدعا دارد با تدقیق درمورد وزیر پیشنهادی مذکور از جایگاه پرورش نخبگان و محل توسعه علم پاسداری کند تا سکان این امر را به استادی انقلابی با شاخصه‌های شمرده، سپرده تا انشاالله شاهد عملکرد بهتری در این وزارتخانه باشیم.

و من الله توفیق