ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش پایگاه خبری «عصرخودرو»، این افشاگری به ویژه در زمانی که کل صنعت خودرو به تدریج خودروهای الکتریکی باتری‌دار الکتریکی را به عنوان راه‌ حل اصلی برای ارائه یک سیستم حمل و نقل بدون انتشار گاز های گلخانه‌ای پذیرفته است، بسیار مهم است. تحقیقات و توسعه انجام شده توسط تویوتا نشان می‌دهد که بیشتر فناوری‌ های جدید سوخت جایگزین با مشکلات مشترکی مواجه هستند:

1. هزینه‌های بالا: تولید و نگهداری فناوری‌ های سوخت جایگزین معمولاً هزینه‌بر هستند.

2‌. نبود زیرساخت کافی: کمبود ایستگاه‌ های شارژ و سوخت‌گیری برای خودرو های سوخت جایگزین.

3. محدودیت‌ های عملکردی: برخی از این فناوری‌ ها هنوز به اندازه کافی کارآمد نیستند.

4. چالش‌ های زیست‌ محیطی: استخراج و تولید مواد اولیه برای این فناوری‌ ها می‌تواند به محیط زیست آسیب برساند.

تحقیقات تویوتا نشان می‌دهد که بررسی حمل و نقل اکولوژیکی آینده، عدم قابلیت پیش‌بینی‌ و ریسک‌ بالای کار های تحقیق و توسعه را نشان می‌دهد. صنعت خودرو با پویایی قابل توجهی تغییر کرده است و بنابراین مسیر تویوتا در بحث‌ های مختلف در مورد مؤثرترین روش‌ها برای حمل و نقل پایدار نقش اساسی دارد.

تست‌ های مختلفی که توسط تویوتا انجام شده، ترکیبی از مزایا و معایب قابل توجه موتور های احتراق هیدروژن مایع را نشان داده است. از طرف دیگر هیدروژن مایع دارای چگالی انرژی بیشتری نسبت به حالت گازی است، به این معنی که می‌توان تقریباً دو برابر انرژی را در همان حجم ذخیره کرد. همچنین ذخیره‌ سازی هیدروژن مایع در شرایط عادی آسان‌تر است.

از طرفی برای ذخیره هیدروژن نیازی به مخازن فشار بالا نخواهد بود. اما این مزایا با برخی معایب قابل توجهی همراه شده‌اند، از جمله سخت بودن ذخیره‌ سازی هیدروژن در حالت مایع که نیاز به نگهداری در دمای زیر منفی 253 درجه سانتی‌گراد دارد. این مسئله اجرای عملی پروژه  هیدروژن مایع را به ویژه در حمل و نقل مسافری نقطه به نقطه بسیار پیچیده می‌کند.

موتور های مبتنی بر هیدروژن مایع نیز مشکلات فنی بسیاری ایجاد کردند که حل و فصل کردن آنها در طول توسعه بسیار چالش‌برانگیز بود. یکی از مشکلات عمده، نرخ بالای خرابی پمپ‌ های سوخت است. به این دلیل پمپ‌ های سوخت نمی‌توانند از روغن‌ های معمولی برای روانکاری استفاده کنند زیرا ممکن است سوخت هیدروژن را آلوده کنند. این مشکل باعث شد که تویوتا در طول یک آزمایش 24 ساعته دو بار پمپ سوخت را تعویض کند که هر بار حدود سه و نیم ساعت زمان برد.

مشکل نقطه انجماد CO2 برای ذخیره‌ سازی هیدروژن مایع نیز در طراحی پیچ ها و بست های مهم که در بین اجزای پمپ قرار دارند مشکلاتی ایجاد می‌کند. آنچه که به نظر نگران‌کننده‌تر است، کمبود بهره‌وری سوخت و مسافت کلی است که خودرو می‌تواند طی کند.
نمونه اولیه تویوتا کرولا نیاز به یک مخزن هیدروژن 150 لیتری داشت تا تنها 65 کیلومتر مسافت را قبل از سوخت‌گیری مجدد طی کند. این محدوده بسیار کمی است که سوال مهمی را در مورد کاربرد موتور های احتراق هیدروژنی مطرح می‌کند، به ویژه از دیدگاه محدوده مسافتی که در خودرو های الکتریکی باتری‌دار به طور مداوم افزایش می‌یابد.

مقایسه پیشرانه خودرو های الکتریکی باتری‌دار با موتور های احتراق هیدروژنی نشان می‌دهد که موتور های احتراق هیدروژنی در بسیاری از جنبه‌ ها عقب‌تر هستند. بهره‌وری کلی موتور های احتراقی برای سوخت هیدروژن بسیار کمتر است و می‌تواند به سطح موتور های بنزینی سنتی یعنی 20-40٪ برسد، در حالی که بهره‌وری خودروهای الکتریکی حدود 77٪ است.

بله تکنولوژی پیشرانه های احتراق هیدروژنی مصرف انرژی و هزینه‌ های عملیاتی بالاتری را به همراه دارد که در جوامع مختلف متفاوت است. علاوه بر این، ساختار پشتیبانی ایستگاه‌ های سوخت‌گیری هیدروژن بسیار سخت‌تر است و نسبت به ایستگاه‌ های شارژ الکتریکی هزینه بالاتری دارد.
شرکت Shell اعلام کرده است که قصد دارد بیشتر ایستگاه‌ های سوخت‌ گیری هیدروژن خود را در کالیفرنیا به دلیل شرایط بازار و مشکلات تأمین به طور دائمی تعطیل کند. این موضوع نشان می‌دهد که هیدروژن به عنوان سوخت برای خودرو های مسافری همچنان یک معما است.

چنین اطلاعاتی ممکن است باعث شود که تویوتا و سایر تولیدکنندگان بزرگ خودرو استراتژی‌ های خود را بازنگری کنند و تمرکز بیشتری بر خودروهای الکتریکی باتری‌دار داشته باشند و منابع بیشتری را برای بهبود این فناوری اختصاص دهند که با روند کلی تکامل خودرو های الکتریکی در صنعت همخوانی دارد.

این مسئله که چرا دنیای خودرو با مشکلات و هزینه های بسیار خودرو های برقی که فقط در ظاهر دوست‌دار محیط زیست هستند کنار می‌آید و در توسعه تکنولوژی ها و سوخت های جدید سنگ اندازی میکند برای بسیاری از مردم و دانشمندان جای سوال و بحث دارد.