ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

خبرآنلاین: نشانه ها حکایت از آن دارد که مجلس دوازدهمی ها قرار است به چند وزیر رأی ندهند و به دیگر وزرا هم «رأی ناپلئونی» بدهند تا شمشیر استیضاح را دائما بر سر وزرای کابینه پزشکیان بالا نگه دارند؛ یک «خوف و رجاء» دائمی.

دولت چهاردهم روزهای سختی در پیش دارد؛ کما اینکه همین روزها هم آنچنان سهل و آسان پیش نمی‌رود. هفته آینده برای پزشکیان یکی از مهمترین هفته‌ها در جریان استقرار دولتش خواهد بود؛ هفته‌ای که بناست کابینه پیشنهادی‌اش برای رای اعتماد به مجلس برود و او هم برای دفاع از آنها راهی بهارستان شود.

اما در این بین از همان ساعات ابتدایی اعلام اسامی وزرای پیشنهادی، مجلس دوازدهمی ها برای دولت چهاردهم شمشیر را از رو بست و نمایندگانی که اکثرا از طیف تندروی اصولگرایان بودند، خط و نشان کشیدند که ۴ تا و ۶ تا و ... وزیر از جمع ۱۹ نفر معرفی شده رأی نخواهند آورد؛ رفتاری ۱۸۰ درجه متفاوت با آنچه مجلس یازدهم با دولت سیزدهم دارد.

هر چه در این مجلس و برای این دولت، نمایندگان قصد دارند سخت‌گیری کنند، در مجلس پیش و دولت قبل، بنا بر مکنونات قلبی و ارادتشان به دولت رأی دادند.

نمایندگان مجلس دوازدهم که شاکله اصلی آن همان مجلس یازدهم است، برای دولت چهاردهم می‌خواهند رفتاری متفاوت از مجلس قبل داشته باشند؛ اما حالا ممکن است از آنسوی بام بیفتند! البته نام رئیس‌جمهوری نیز در این میان بی‌تاثیر نیست و چه بسا نام رئیس جمهوری اگر «سعید جلیلی» بود، رفتاری به مراتب مهربانانه‌تر از آنچه با کابینه پیشنهادی رئیسی صورت گرفت، از خود بروز می‌دادند.

چالش وزرای پیشنهادی با تندروها در کمیسیون های تخصصی

در این چند روز گذشته وقتی وزرای پیشنهادی دولت چهاردهم به کمیسیون‌های اصلی و فرعی مجلس رفته‌اند، اغلب سوالاتی بی‌ربط به حوزه مربوط به وزارت مدنظر یا بی‌ربط به وظیفه آن کمیسیون مطرح می‌شود که نشانگر عزم موجود برای انداختن چند وزیر است.

البته که طبق پیش‌بینی یا به عبارت بهتر، خط و نشان‌های ابتدایی برخی تندروهای مجلس، از بین وزرای پیشنهادی تعدادی کمتر از انگشتان یک دست، در مسیر خط و نشان‌ها قرار دارند؛ آنهم البته همان‌ها که خط و نشان کشیده‌اند، کمر بسته‌اند که نگذارند این چهره‌ها از سد مجلس عبور کنند وگرنه در یک فضای نرمال، آنها نیز برای گرفتن رای اعتماد مشکل خاصی نباید داشته باشند. با این وجود اما هنوز چند روز تا رای‌گیری مانده و احتمال هر احتمالی می‌رود.

سنگ تمام مجلس یازدهم برای کابینه رئیسی

با این حال، نگاهی به رفتار مجلس یازدهم  از ابتدای ارسال اسامی وزرای پیشنهادی برای نمایندگان تا پایان شمارش آرا در مجلس، این مطلب را می‌رساند که روزهای پیش روی دولت، روزهای سختی خواهند بود.

در آن زمان طیف نسبتا وسیعی از نمایندگان به تعریف و تمجید از نام‌های معرفی شده پرداختند؛ اقدامی که با مهمترین وظیفه نمایندگان مجلس که نظارت بر عملکرد دولت است، در تضاد بود و حتی بعدها وقتی دولتی‌ها اصطلاحا نگاهی به مجلسی‌ها هم نکردند، این مجلسی‌ها بودند که شاکی و البته نادم از رفتار خود در جریان رای اعتمادها بودند.

البته مجلس یازدهم از این دست شگفتی‌ها کم نداشت؛ بهار ۱۴۰۰ و پیش ازآغاز نام‌نویسی نامزدهای ریاست جمهوری، بیش از ۲۰۰ نماینده در نامه‌ای به ابراهیم رئیسی رئیس قوه قضاییه وقت، خواستار حضور او در انتخابات ریاست جمهوری شدند؛ این نامه برای بسیاری از ناظران حیرت‌آور بود؛ آنها معتقد بودند وقتی مجلس در چنین سطح و مرتبه‌ای از یک فرد برای ریاست جمهوری حمایت می‌کند، فردا روزی که او رئیس جمهوری شود، چگونه می‌خواهند بر عملکرد او نظارت کنند. به عبارت دیگر، آنها می‌گفتند که این نامه‌نگاری‌ها از جایگاه نمایندگی و مجلس، در چارچوب وظایف نمایندگی نیست و نظارت آنها بر دولت متاثر از این هواخواهی‌شان خواهد بود؛ هرچند بعدها پیش‌بینی آنها درست از آب درآمد اما وقتی نوبت به معرفی وزرای پیشنهادی رئیسی به مجلس رسید، نمایندگان به جای به چالش کشیدن وزرای پیشنهادی، در مدح و منقبت آنها سخن می‌گفتند. همین امر باعث شد تا آرای نمایندگان به وزرای پیشنهادی، آرایی کم‌سابقه باشد؛ از ۱۹ وزیر پیشنهادی، ۱۴ وزیر آرایی بالاتر از ۲۰۰ رای گرفتند که اگر بی‌سابقه نباشد، حتما کم‌سابقه است. اما از ۵ پیشنهاد دیگر، تنها یک نفر نتوانست رای کافی بگیرد و به عبارت دیگر از ۱۹ وزیر ۱۸ وزیر پیشنهادی رای اعتماد گرفتند و در چنین فضایی تنها یک نفر موفق به اخذ رای اعتماد نشد.

با توجه به روابطی که مجلس یازدهم با دولت سیزدهم داشت و به کابینه رای حداکثری داد، پیش‌بینی می‌شود که در این دوره، مجلس دوازدهم بخواهد رفتار مجلس یازدهم را جبران کند؛ با توجه به اینکه برخی وزرای مورد بحث از جمله وزرایی هستند که صرفا خروجی دولت نیست، به نظر می‌رسد مجلس دوازدهم بنا را بر این بگذارد که وزرای زیادی را در مجلس نیندازد.

اما قبولی‌های کابینه، نیز آرایی مانند سلف خود نخواهند داشت و اصطلاحا با رای ناپلئونی از مجلس به ساختمان وزارتخانه‌هایشان بروند و تعداد کمی هم به محل کار سابقشان.

رای گرفتن ناپلئونی یک پیام را برای وزرا دارد؛ استیضاح مانند شمشیر داموکلس بالای سرتان قرار دارد و با اندکی لغزش از آنچه مدنظر ما است، طرح استیضاح همچون شمشیر بر صندلی‌تان فرود خواهد آمد!