ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل، سرویس انگلیسی: از آغاز جنگ غزه در روز هفتم اکتبر ۲۰۲۳ ارتش رژیم صهیونیستی علاوه بر کارنامه مملو از جنایتش که شامل همه انواع جنایات جنگی می شود، قریب به ۱۷۰ خبرنگار فلسطینی را به شهادت رسانده و شمار زیادی از آنها را نیز مجروح کرده تا در روند بازتاب اخبار جنگ وحشیانه علیه این باریکه، اختلال ایجاد کند.

«مارک گلن» نویسنده و روزنامه‌نگار مشهور آمریکایی در همین رابطه و همچنین درباره استانداردهای دوگانه کشورهای غربی در مساله فلسطین، پاسخگوی پرسش‌های خبرنگار مهر بود. مشروح این گفت و گو را در اینجا می خوانید:

ده‌ها خبرنگار در جریان جنگ غزه هدف قرار گرفته و کشته شدند. آیا می‌توان این تعداد قابل توجه از کشتار خبرنگاران به دست نظامیان صهیونیست را تصادفی تلقی کرد یا اینکه آنها عامدانه هدف قرار گرفته‌اند؟

برای افراد منطقی به ویژه افرادی که سازوکار این رژیم را می‌دانند، پرواضح است که خبرنگاران عمداً و به طور سیستماتیک توسط ارتش اسرائیل به قتل می‌رسند. اسرائیل بر پایه دروغ، کذب و فریب بنا شده و همواره وقتی که جنایتی شنیع از جمله بمباران یک مدرسه مملو از دانش‌آموز یا کشتن خبرنگاران را مرتکب می‌شوند، مدعی «خطا و اشتباه» می‌شوند. اما این تنها بخشی از جنایات آنهاست. آنها نه تنها عامدانه خبرنگاران را می‌کشند، بلکه از این کار لذت هم می‌برند.

چرا رژیم صهیونیستی خبرنگاران را هدف قرار می‌دهد به ویژه با توجه به اینکه خبرنگار و رسانه برای توسعه دموکراسی در سراسر دنیا ضروری است؟

یهودیان در دوره های مختلف در یونان، رم، پارس اروپا، خاورمیانه یا شرق دور آموخته‌اند که غیریهودیان چگونه فکر می‌کنند و در نتیجه با توجه به این الگوهای فکری خاص خود، رفتار می‌کنند. به همین دلیل، اندکی پس از برگزاری نخستین کنگره ننگین صهیونیسم در سال ۱۸۹۷ توسط تئودور هرتزل، قصد و نیت ربودن فلسطین و مابقی خاورمیانهدر ذهن آنها شکل گرفت و به سرعت تمام نمونه‌های رسانه‌های جمعی موجود در آن برهه به ویژه در آمریکا و غرب را قبضه کردند.

آنها دریافتند که آنچه در سردارند، نیازمند تملک بر ذهن مردم آن کشورها است و این به معنای تسلط بر آنچه مردم می‌دیدند، می‌شنیدند، می‌خواندند و تصور می‌کردند، بود.

حال سوال این است که چرا اسرائیل با وجود ضرورت حضور خبرنگاران و رسانه ها در عرصه اطلاع رسانی، آنها را هدف قرار می‌دهد؟ واقعیت این است که اسرائیل علاقه‌ای به دموکراسی ندارد و هرگز هم نداشته است و نخواهد داشت. همانند افراد فاسد و کریه المنظر که برای مخفی کردن بوی تعفن بدن و روح فاسدش، به خروار خروار عطر متوسل می‌شود، اسرائیل نیز برای همین به واژه هایی نظیر دموکراسی برای توصیف ماهیت جنایتکارانه خود توسل می جوید، در حالی که در واقع هویت حقیقی آن بیشتر به داعش شباهت دارد و داعشی که به‌دنبال ایجاد آن است، ساختار سیاسی تروریستی و متحجری است که طاقت بحث یا پذیرش صدای مخالف را ندارد.

همان طور که می‌دانید، خبرنگاران ناظران واقعیت ها برای انعکاس آن هستند اما کشورهای اروپایی در مواجهه با کشتار خبرنگاران به دست رژیم صهیونیستی، سکوت کرده‌اند. چرا؟ این استاندارد دوگانه چطور قابل توجیه است؟ اگر نیروهای روسیه در جنگ اوکراین قریب به 170 خبرنگار را می‌کشتند، رسانه‌های غربی چه می‌کردند؟

همان طور که پیش‌تر گفتیم، صهیونیسم سازمان‌یافته ظرف یک قرن گذشته شروع به قبضه کردن تمام انواع ارتباطات جمعی و رسانه‌ها کرد و به این هدف نیز دست یافت. آنها رفته‌رفته محتوایی که آن روزنامه‌ها یا سازمان‌های خبری مجاز به بحث درباره‌اش بودند را قانونمند کرده و روند قانونی کردن آن شروع شد و هر خبرنگاری که از این دایره خارج می‌شد، نه تنها از کار بیکار می‌شد بلکه به طور کلی از جامعه رسانه طرد می‌شد. یهودیان طاقت پذیرش صدای مخالف یا اعتراض علیه مواضع‌شان را ندارند و سرقت و ربایش خاورمیانه در راس این فهرست قرار دارد.

اساساً نیاز به تمجید و تحسین یک میل طبیعی انسان است. علاوه بر این، از لحاظ ذاتی انسان نسبت به کارهای آسان بیشتر از کارهای اخلاقی تمایل نشان می‌دهد و خبرنگاران هم مستثنی نیستند. به شخصه می‌توانم شهادت بدهم که وقتی خبرنگاران حقیقت را می‌گویند و سیستم را تهدید می‌کند، چه اتفاقاتی برای‌شان رخ می‌دهد. حقیقت این است که تعداد رسانه‌های مستقلی که نسبت به ارائه تصویری کامل و دقیق از آنچه در حال رخ دادن است، تمایل دارند، بسیار بسیار اندک است. اکثر رسانه های بین المللی مدعی هستند که از گفتن حقیقت «هراسی» ندارند اما وقتی پای تصویرسازی دقیق می‌رسد، آنها به طور اجتناب‌ناپذیر جزئیات «بزرگ و اصلی» را انعکاس نمی دهند؛ جزئیاتی که اگر ارائه کنند، داستان را به طور کامل تغییر می‌دهد. قانون کلی من برای تصمیم گرفتن درباره اینکه یک خبرنگار یا رسانه خاص قابل اعتماد است یا نه، این است که ببینم صهیونیست ها درباره‌اش چه می‌گویند و اگر آنچه آنها می‌گویند منفی باشد، آنگاه آن خبرنگار یا رسانه برای جلب اعتماد من، نخستین آزمون را با موفقیت پشت سر گذاشته است!

خبرنگاران و فعالان سراسر جهان برای محافظت از جان اصحاب رسانه در غزه چه اقداماتی می‌توانند اتخاذ کنند؟

متاسفانه در شرایطی مشابه نبرد فیل و مورچه هستیم. البته هرچند شکست اسرائیل، آمریکا و غرب به لحاظ قدرت نظامی دشوار است اما شرایط از این حیث روندی متفاوت را در پیش گرفته است. در نتیجه نسل‌کشی که پس از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) آغاز شد، عطر و خوشبوکننده‌هایی که اسرائیل، آمریکا و غرب همیشه برای مخفی کردن بوی تعفن و مردارگونه که همواره با آنهاست، از آن استفاده می‌کنند، از بین رفته و ملت‌های باوجدان با تبعیت از جمهوری اسلامی ایران، روند خروج از کمای جمعی را پیش گرفته و انرژی‌، تلاش و نفوذشان را در نبرد با این هیولا تجمیع کرده‌اند. مشخص نیست که نقطه اوج چه زمانی از راه می‌رسد اما این واقعیت که اسرائیل این حد از انرژی خود را صرف ضربه زدن به ایران می‌کند، نشان می‌دهد که تا چه حد مضطرب است و گرچه این مساله قطعاً با توجه به تشنگی اسرائیل برای خون‌ریزی مایه نگرانی است اما در عین حال، دلیلی برای دلگرمی است زیرا یک روز و احتمالاً خیلی زود، جهان کار اسرائیل را تمام می‌کند و آن را به جهنمی که به آن تعلق دارد، بازخواهد گرداند.