ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرنگار مهر، بازی های المپیک ۲۰۲۴ پاریس امروز شنبه بیست و یکم مرداد به پایان خواهد رسید و فرانسه از حدود دو هفته آینده (هفتم شهریور) باید بازی های پارالمپیک را برگزار کند.

پایگاه خبری گاردین در گزارشی به وضعیت سیاسی کشور فرانسه در طی بازی های المپیک و نحوه برخورد امانوئل ماکرون با این بازی ها و قهرمانان ورزشی فرانسه پرداخته است. گاردین مدعی شده است امانوئل ماکرون به شکلی قهرمانان فرانسوی را در آغوش می گیرد که که انگار از به پایان رسیدن بازی های المپیک ترس دارد. موفقیت در کسب مدال ها به رئیس جمهور فرصت داده است از فضای پرتنش سیاسی کشورش فاصله بگیرد. اما وقتی ورزشکاران به خانه بروند چه اتفاقی می افتد؟

در گزاش گاردین آمده است: امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در جریان بازی‌های المپیک پاریس به روش خاص خود در تلاش است تا با استفاده از موفقیت‌های ورزشی، موقعیت سیاسی خود را تقویت کند. ماکرون که به ابراز احساسات شدید نسبت به ورزشکاران کشورش شهرت دارد، در این دوره از المپیک نیز با در آغوش گرفتن و ابراز محبت به قهرمانان ملی، سعی در جلب توجه عمومی داشت.

ماکرون در کنار تشک جودو، «تدی رینر»، قهرمان محبوب فرانسه، را با شور و حرارت در آغوش گرفت و از او تشکر کرد. همچنین، «رومانه دیکو»، برنده مدال برنز جودو، نیز از این ابراز محبت‌های رئیس‌جمهور بی‌نصیب نماند. در دیگر رشته‌ها نیز ماکرون حضور پررنگی داشت از جمله در مسابقات راگبی و شنا که ورزشکاران فرانسوی موفق به کسب مدال‌های طلا شدند.

اما این رویکرد ماکرون از سوی مخالفان سیاسی او با انتقادات جدی مواجه شده است. آن‌ها حضور رئیس‌جمهور در این رویدادها را «ناخوشایند» توصیف کرده و او را متهم به بهره‌برداری از فضای مثبت المپیک برای افزایش محبوبیت خود می‌کنند. نظرسنجی های اخیر نشان می‌دهد که محبوبیت ماکرون تنها اندکی افزایش یافته و به ۲۷ درصد رسیده است.

المپیک پاریس و همبستگی سیاسی
ماکرون سعی کرده است بازی‌های المپیک را به عنوان نمونه‌ای از همکاری میان احزاب مختلف سیاسی معرفی کند. این بازی‌ها با همکاری رهبران محلی چپگرا و همچنین سیاستمداران راستگرا مانند والری پکرس، رئیس منطقه ایل-دو-فرانس، برگزار شد. ماکرون از این فرصت استفاده کرده تا نشان دهد که سیاستمداران فرانسوی می‌توانند با هم همکاری کنند.

اما با این حال شاهد این مساله بودیم که بسیاری از رهبران جناح چپ افراطی حاضر نشدند چندان درگیر بازی های المپیک شوند. چرا که معتقد بودند ماکرون از المپیک به عنوان ابزاری برای افزایش محبوبیت خودش استفاده می کند و در صورتی که به حمایت از المپیک بپردازند به افزایش محبوبیت او کمک کرده اند.

اما چپ گراهای افراطی فرانسه به جای حمایت از ورزشکاران کشور، تلاش کردند به مساله حضور کاروان ورزشی رژیم صهیونیستی در بازی های المپیک بپردازند و کمپین هایی را برای تحریم این رژیم تدارک ببینند و در عین حال، از مردم فلسطین حمایت کنند.

مقایسه با جام جهانی ۱۹۹۸
ماکرون تلاش کرده تا موفقیت بازی‌های المپیک پاریس را با حال و هوای ملی پس از پیروزی فرانسه در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۸ مقایسه کند، زمانی که ژاک شیراک، رئیس‌جمهور وقت، شاهد افزایش محبوبیت خود بود. ماکرون امیدوار است که المپیک پاریس نیز چنین تاثیری داشته باشد.

تاثیر کوتاه‌مدت شادی‌های ورزشی بر سیاست
در این گزارش اشاره شده که شادی‌های ورزشی همیشه تاثیر بلندمدت بر سیاست ندارند. به عنوان مثال، پس از پیروزی فرانسه در جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸، اعتراضات گسترده جلیقه‌زردها در پی افزایش مالیات سوخت به وجود آمد، که نشان‌دهنده ناپایداری تاثیرات موفقیت‌های ورزشی بر رضایت عمومی بود.

برنامه‌های ماکرون پس از المپیک
ماکرون پس از پایان المپیک و پیش از آغاز بازی‌های پارالمپیک، با فشار برای انتخاب نخست‌وزیر جدید مواجه است. این موضوع به دلیل نتایج انتخابات زودهنگام پارلمانی که منجر به اکثریت نسبی برای احزاب چپ و میانه شد، اهمیت ویژه‌ای دارد.

آتش‌بس المپیک
ماکرون در طول بازی‌های المپیک سیاست‌های داخلی را به حالت تعلیق درآورد و آن را «آتش‌بس المپیک» نامید. در این دوره، دولت موقت کشور را اداره می‌کرد که پیش از این استعفا داده بود.

ماکرون پیش از آغاز بازی‌های المپیک، با برگزاری انتخابات زودهنگام پارلمانی، در مواجهه با افزایش نفوذ جناح راست افراطی، دست به قمار سیاسی بزرگی زد. اگرچه در نهایت احزاب چپ و میانه توانستند اکثریت نسبی کرسی‌های پارلمان را به دست آورند اما موفق به کسب اکثریت مطلق نشدند. اکنون ماکرون تحت فشار است تا پیش از افتتاحیه بازی‌های پارالمپیک در ۲۸ اوت، نخست‌وزیر جدیدی را منصوب کند.

با پایان یافتن بازی‌های المپیک و بازگشت ماکرون به سیاست‌های داخلی، چالش‌های بزرگ‌تری در انتظار اوست. او امیدوار است که فضای مثبت ایجاد شده از المپیک، به او در مدیریت بهتر بحران‌های داخلی کمک کند، اما تجربه‌های گذشته نشان می‌دهد که تاثیر این موفقیت‌ها در بلندمدت ممکن است به سرعت از بین برود.