به گزارش خبرگزاری اقتصادایران به نقل از هلث دی نیوز، محققان در مطالعه جدید خود گزارش می‌دهند، در میان نزدیک به ۶۰۰ بیمار، احتمال ناتوانی و پیشرفت کمتر بیماری در بین افرادی وجود دارد که در عرض شش ماه پس از شروع بیماری، علائم تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گرفته اند.

دکتر «آلوارو کوبو کالوو»، نویسنده این مطالعه از دانشگاه بارسلون اسپانیا، گفت: «وقتی نوبت به درمان ام‌اس می‌رسد، هر چه زودتر شروع شود بهتر است.»

در بیماری ام اس، سیستم ایمنی بدن به میلین، ماده سفید چرب که اعصاب را عایق و محافظت می‌کند، حمله می‌کند. علائم شامل خستگی، بی حسی، گزگز یا مشکل در راه رفتن است.

محققان تأثیر درمان زودهنگام را در مطالعه‌ای روی ۵۸۰ نفر پس از اولین دوره علائم و دریافت حداقل یک داروی اصلاح کننده بیماری بررسی کردند.

بیماران به سه گروه تقسیم شدند. اولین مورد ۱۹۴ نفر بود که اولین درمان خود را با داروی ام اس طی شش ماه پس از بروز اولین علائم انجام دادند. گروه دوم ۱۹۲ نفر بودند که اولین درمان را بین شش ماه تا ۱۶ ماه پس از ظهور علائم انجام دادند. گروه سوم، ۱۹۴ نفر، اولین درمان خود را پس از گذشت بیش از ۱۶ ماه انجام دادند.

به طور متوسط به مدت ۱۱ سال، محققان سطح ناتوانی افراد و اسکن‌های مغزی مربوط به آسیب به مغز و نخاع در اثر این بیماری را تحت نظر داشتند. به شرکت کنندگان نمرات ناتوانی بین صفر تا ۱۰ داده شد که نمرات بالاتر نشان دهنده ناتوانی بیشتر بود.

کسانی که زودتر تحت درمان قرار گرفتند، در مقایسه با کسانی که در مراحل دیرتر درمان شده بودند، ۴۵ درصد کمتر در معرض خطر رسیدن به نمره ۳ در پایان مطالعه بودند. افراد دارای نمره ۳، می‌توانند بدون کمک راه بروند اما در یکی از ۸ زمینه، مانند عملکرد حرکتی، بینایی یا مهارت‌های تفکر، یا ناتوانی خفیف در سه یا چهار ناحیه، ناتوانی متوسط دارند.

در میان افرادی که در اولین گروه درمان بودند، ۲۳ درصد امتیاز ۳ داشتند، در حالی که در آخرین گروه درمانی ۴۳ درصد این نمره را داشتند.

این مطالعه نشان داد افرادی که درمان در مراحل اولیه دریافت کرده اند نیز ۶۰ درصد کمتر در معرض خطر انتقال به مرحله بعدی بیماری هستند.

در این مرحله که MS پیشرونده ثانویه نامیده می‌شود، ناتوانی به طور پیوسته بدتر می‌شود. حدود ۷ درصد از افراد گروه اول مبتلا به ام اس پیشرونده ثانویه تشخیص داده شدند در حالی که در آخرین گروه درمان، این رقم ۲۳ درصد بود.

افراد از اولین گروه درمان نیز نرخ پیشرفت کمتر ناتوانی و ناتوانی شدید کمتر را گزارش کردند.