به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران،دکتر فریدون عزیزی ضمن انتقاد از وضعیت بودجه‌های پژوهشی کشور، اظهار کرد: در سال ۱۳۹۸ حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد بودجه‌های پژوهشی پرداخت نشد، بنابراین در سال ۱۳۹۹ اگر بودجه‌های مصوب ۱۰۰ درصد هم پرداخت شود، با افزایش هزینه‌های پرسنلی و به ویژه چند برابر شدن هزینه تجهیزات و مواد مصرفی، بودجه‌های پژوهشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی فقط تکافوی حقوق و مزایای کارمندان و محققین را خواهد کرد و  انجام طرح‌های قدیمی یا جدید نیازمند به مواد و تجهیزات، امکان‌پذیر نخواهد بود.

این استاد پیشکسوت دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تاکید کرد: با این شرایط، بودجه سال ۱۴۰۰ فقط افزایشی برای جبران افزایش حقوق و مزایاست و امکان انجام پژوهش‌ها را بسیار دشوار می‌کند.

وی با اشاره به سرانجام پژوهشکده‌ها، پژوهشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی حوزه سلامت با توجه به وضعیت فعلی بودجه های پژوهشی، اظهار کرد: پژوهشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی به تدریج تبدیل به یک موسسه اداری می‌شوند که می‌تواند حقوق و مزایای کارمندان و محققین خود را تا حدودی برآورده کند ولی توانایی انجام پژوهش‌های خلاق و نوآور را از دست می‌دهد. این امر همچنین با کاهش ظرفیت‌سازی و تربیت نیروهای خلاق پژوهشی و افول کیفیت پژوهش‌ها همراه خواهد بود.

وی تصریح کرد:‌ اگر فرموده حضرت علی (ع) محور سیاستگذاری‌ها، تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها شود که "العلم سلطان، یعنی علم و دانش مایه اقتدار است"، و باور این فرموده که "اگر کسی نتواند قدرت علمی را به دست آورد، زیردست باقی می‌ماند و دیگران بر اودست برتر را خواهند داشت"؛ هر نوع توقف و یا عقب‌گرد، رکورد و تنزل در منحنی افزایش تحقیقات کشور مطلوب نخواهد بود.

رییس پژوهشکده علوم غدد درون ریز و متابولیسم در پایان با بیان اینکه متاسفانه توصیه‌های مکرر مقام معظم رهبری برای تخصیص ۲-۴ درصد از تولید ناخالص ملی به تحقیقات، بازتابی در برنامه‌های پنج ساله و نیز بودجه‌های سالیانه کشور نداشته است، عنوان کرد: سهم تحقیقات از تولید ناخالص ملی سالهاست که در حدود همان نیم‌ درصد باقیمانده است، علاوه بر آن حدود نیمی از بودجه‌های تحقیقاتی کشور به طور متمرکز در اختیار مسئولین است و فقط نیم دیگر آن به دانشگاه‌ها، پژوهشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی تعلق می‌گیرد. همچنین ردیف‌هایی از بودجه‌های متمرکز در وزارتخانه‌ها نیز برای مصارفی به جز تحقیقات و پژوهش‌های بنیادی یا کاربردی هزینه می‌شود؛ لذا توزیع متمرکز منابع می‌تواند با اعمال سلیقه و سوگیری همراه شود و سبب رشد برخی سازمان‌ها و افول بقیه واحدهای تحقیقاتی شود.