به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ، ۲۶ مردادماه رییس مجلس در نامه‌ای به رییس‌جمهور تشکیل وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی را ابلاغ کرد، آن‌هم در حالی که سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مخالف بود و آمادگی برای تغییر نداشت.
کمتر از یک ماه بعد مجلس رأی اعتماد را به گزینه پیشنهادی رییس‌جمهور برای وزاتخانه تازه تاسیس داد. حالا یک ماه از آن روزها گذشته و بازار گمانه‌زنی‌ها و بحث بر سر زورآزمایی میراث فرهنگی و گردشگری داغ است. هنوز معلوم نشده ساختار درونی وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی آن هم با این عنوان طولانی، چه خواهد شد. با این حال معاون گردشگری در تنها اظهارنظر رسمی از سوی وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی گفته: «مجلس یک سال فرصت داده تا ساختار وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی مشخص شود. »
با این وجود در تغییر نشانی که ۳۴ سال به دیوارهای ساختمان آجری به قاب نشسته، اقدام شده است.

معماری ساختمان کنونی وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی را به «حسین امانت» نسبت داده‌اند*، همان معماری که برج آزادی را طراحی و اجرا کرد. ساختمان آجری با معماری پیش از اسلام و نظمی هندسی، ‌قرار بود کارگاه هنرهای سنتی باشد. پروژه امانت در سال ۱۳۵۷ به نیمه می‌رسد و تا سال ۱۳۶۴ متوقف می‌ماند. سال تکمیل این پروژه را ۱۳۶۶ اعلام کرده‌اند.
در سال ۱۳۶۴ که سازمان میراث فرهنگی تشکیل شد همین ساختمان را در اختیارش قرار می‌دهند. لوگوی آن را که هنوز هم در دل دیوارهای آجری مشرف به خیابان آزادی، خوش نشسته «محمد احصایی» خوش‌نویس، نقاش و گرافیست، طراحی می‌کند؛ دست‌خطی که با هنرسنتی درآمیخته حالا با تبدیل سازمان به وزارتخانه، با یک بنر پوشانده‌ شده و جای آن را که اکنون یک اثر هنری دارای ارزش به شمار می‌آید، یک بنر ساده با تاکید بر نام «وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی» گرفته است.
این نشان (لوگو) بیش از سه دهه، حتی با وجود ادغام گردشگری و الحاق صنایع دستی، بدون تغییر مانده بود، اگرچه برای تغییر آن بارها ایده‌ای مطرح شد اما جدی پیگیری نشد. دی‌ماه سال گذشته محمدحسن طالبیان ـ معاون میراث فرهنگی آن سازمان ـ‌ درحالی‌که ۱۶ سال از ادغام گردشگری و میراث فرهنگی می‌گذشت و عمر الحاق صنایع دستی  به این مجموعه به ۱۳ سال رسیده بود، درست در روزهایی که مجلس درباره طرح تبدیل این سازمان به وزارتخانه درحال نتیجه‌گیری بود، ناگهان اعلام کرد: «غلامحسین امیرخانی پذیرفته است که لوگوی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری را بازنویسی کند و اصل این اثر نیز در موزه قرار گیرد. »

از لوگویی که پیر خوشنویسی معاصر ایران قرار بود بازنویسی کند نه تنها تا به حال خبری نشده که وزارتخانه جوان اینک به حذف دست‌خط استاد دیگر و اثری که می‌رود قدمتی تاریخی پیدا کند، برآمده است. شاید لازم باشد وزاتخانه میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری که عمارت آن شناسنامه‌ای تاریخی دارد، لااقل کُدهای خود را برای حفظ هنرهای سنتی و تاریخی رعایت و جایگاهی دیگر را برای لوگوی جدید برگزیند.