به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ،کشور پاکستان همواره اتکاء زیادی به وام ها و کمک های بین الملی شامل کشورهای خارجی، بانک جهانی و صندوق بین المللی پول داشته است. صادرات نساجی، محصولات کشاورزی و دامی وهمچنین اعزام نیروی کار مهم ترین منابع درآمدی این کشور است.

پاکستان در سال 1947 یک کشور بسیار فقیر بود و به تدریج درطول چهار دهه به اقتصاد درحال رشد رسید. این کشور در سال های بعد نیز بر پیشرفت های خود ادامه داد و در بخش ساخت و تولید و بخش های خدمات اقتصادی بر سرعت خود افزود.

اسلام آباد هرچند برای این رشد با بدهی خارجی در سال 2005 در حدود 40 میلیارد دلار روبرو شد اما این بدهی با کمک صندوق بین المللی پول و بخشودگی ازطرف امریکا کاهش یافت.

تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۰۵ حدود 404،6 میلیارد دلار برآورد شد و تولید سرانه ناخالص ملی آن ۲۴۰۰ دلار آمریکا بود. نرخ های رشد تولید ناخالص ملی پاکستان در پنج سال اخیر همواره با افزایش روبرو بوده است.

در سال ۲۰۰۱ نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این کشور 1،8 درصد بود اما در سال  ۲۰۰۵ نرخ رشد تولید ناخالص داخلی اسمی به حدود 8،4 رسید. این نرخ رشد پاکستان را پس از چین دارنده دومین نرخ رشد اقتصادی در میان پر جمعیت‌ترین کشورهای جهان قرار داد.
رشد بخش های غیرکشاورزی ساختار اقتصادی این کشور را تغییر داد و اقتصاد 20درصد تولید ناخالص داخلی این کشور را تشکیل می‌دهد.
اما پاکستان در صنایع دیگر نیز تولید کننده و صادر کننده اقلام مختلف است. برای مثال این کشور یکی از بزرگترین صادرکنندگان توپ فوتبال در جهان محسوب می‌شود. ۶۰ درصد از مجموع توپ فوتبال در جهان در شهر سیالکوت پاکستان تولید می شود.

با اینحال تولیدات پاکستان به اینجا ختم نمی شود بلکه از مهمترین صنایع دیگر شهر سیالکوت می‌توان به لوله‌سازی، چرم، پوشاک چرمی، تجهیزات موسیقی، جراحی و دندان‌سازی، تجهیزات ورزشی شامل پوشاک هنرهای رزمی، دستکش، مدال، صندلی، عصا، کارد و چنگال، چاقوهای شکار، تفنگهای بادی و تفنگهای ساچمه‌ای اشاره کرد. صادرات محصولات این صنایع سالانه میلیاردها دلار درآمد ارزی نصیب سیالکوت می‌کند.

 پنبه، گندم ،برنج، نیشکر، میوه ها، سبزیجات، شیر ،گوشت گاو ، گوشت گوسفند و تخم مرغ از محصولات عمده کشاورزی پاکستان است.

محصولات صنعتی این کشور را نیز پارچه و پوشاک، پردازش مواد غذایی، محصولات دارویی، مصالح ساختمانی، محصولات کاغذی،کود و میگو تشکیل می دهد.

این کشور دارای محصولات معدنی از جمله ذغال،سنگ گچ، سنگ آهک، سنگ آهن، کرومیت، دولومیت، سنگ مرمر، سنگ های تزئینی ،سولفور،سیلیکا، گاز طبیعی، نفت و مس است.

پاکستان برخی از محصولات مورد نیاز خود را از کشورهای دیگر وارد می کند که ال ان جی- نفت و مشتقات آن - ماشین آلات و تجهیزات حمل و نقل- مواد غذایی–فرآورده های پتروشیمی - سنگ های معدنی - روغن خوراکی - انواع فلزات –لوازم ساختمانی- کاغذ و مقوا-آهن و فولاد-چای  این محصولات را تشکیل می دهد.

با اینحال این کشور صادر کننده برخی از کالاها مانند کتان- منسوجات(لباس، ملحفه، پارچه پنبه، نخ)  - فرش و قالیچه - چرم-گوشت - برنج - میوه و سبزیجات - تجهیزات پزشکی و ورزشی-کالاهای چرمی نیز است.

پاکستان در زمان حاضر موافقت نامه تجاری با اتحادیه اروپا (GSP Plus)- موافقت نامه های تجارت آزاد با چین، سریلانکا، مالزی و منطقه جنوب آسیا و موافقت نامه ترجیحی با ایران، موریس و اندونزی دارد.

 اسلام آباد با این نرخ رشد اقتصادی، کشور قابل اتکایی می تواند برای اکو و اهداف آن باشد. اکو چنانچه بر تحقق اهدافش بیشتر متمرکز شود پاکستان می تواند از این فرصت برای رشد و توسعه خود بیشتر استفاده کند.

پاکستان همراه 9 کشور دیگر شامل ایران، ترکیه، ازبکستان، جمهوری آذربایجان، قزاقستان، ترکمنستان، قرقیزستان و تاجکستان سازمان همکاری اقتصادی (اکو) را تشکیل می دهند.

اسلام آباد به همراه ایران و ترکیه از بنیانگذاران سازمان اکو محسوب می شوند و دفتر علمی این سازمان در  پاکستان مستقر است.

این سازمان هم‌اکنون حدود ۳۳۰ میلیون تن جمعیت و ۸،۶۲۰،۶۹۷ کیلومتر مربع وسعت کشورها، امکانات نفت، گاز و صنعت در اختیار دارد.

اکو بر اساس معاهده ازمیر و با هدف اعتلای سطح زندگی اقتصادی مردم منطقه در سال 1363 تاسیس شده است.

گزارش از: علی حبیبی