عصرایران: خودروی رنو ۱۴ که در سال ۱۹۷۶ با طراحی پیشرفته و مدرن معرفی شد، با وجود نوآوری‌هایی چون حذف ناودان‌های سقف و بدنه آیرودینامیک، به دلیل مشکلات فنی جدی و مقاومت پایین در برابر زنگ‌زدگی، به یک شکست تجاری تبدیل شد.

با وجود طراحی پیشرفته و مدرن، خودروی رنو ۱۴ که در سال ۱۹۷۶ معرفی شد، به دلیل مشکل اساسی در مقاومت بدنه در برابر زنگ‌زدگی و تبلیغات منفی گسترده، نتوانست در بازار موفقیت پایداری کسب کند و تولید آن در سال ۱۹۸۳ متوقف شد.

طراحی فراتر از زمان، تولید فاجعه‌بار

رنو ۱۴ در زمان معرفی، از نظر طراحی بسیار مترقی و فراتر از زمان خود بود. ویژگی‌هایی مانند حذف ناودان‌های آبگیر سقف، استفاده از سپر پلاستیکی و بدنه گرد و آیرودینامیک، آن را نسبت به رقبایی چون فولکس‌واگن گلف ام‌کا ۱ یا فورد اسکورت ام‌کا ۲، خودرویی مدرن‌تر و جادارتر نشان می‌داد.

اما این خودرو به دلیل تبلیغات بدشانس، به سرعت با لقب «لا پوار» (La Poire) به معنی «گلابی» مشهور شد.

مشکل زنگ‌زدگی، گلابی را گندیده کرد

مشکلات از جایی آغاز شد که آسیب‌پذیری شدید رنو ۱۴ در برابر زنگ‌زدگی، در عرض چند سال آشکار گشت. این موضوع باعث شد که لقب «گلابی» به سرعت به «گلابی گندیده» تغییر یابد.

دلایل فنی: برای سبک‌تر کردن بدنه، از فولاد قراضه در ساختار آن استفاده شده و ورق فلزی نازک بود.

عیوب طراحی: نقص در ساختارها باعث می‌شد آب در نقاط مختلف خودرو باقی بماند و در نهایت منجر به زنگ‌زدگی شدید شود.

این ضعف فنی، کیفیت، تصویر و در نهایت فروش رنو ۱۴ را به شدت تحت تأثیر قرار داد.

پایان پروژه وداع با رنو ۱۴

با وجود تولید نزدیک به یک میلیون دستگاه، این پروژه نتوانست ادامه یابد. حتی برنامه‌هایی برای ساخت نسخه کوپه رنو ۱۴ توسط شرکت لیژیه (Ligier) نیز لغو شد. رنو به این نتیجه رسید که این نسخه کوپه نمی‌تواند کمکی به خط تولید کند، زیرا مدل‌های رنو ۱۵ و رنو ۱۷ همچنان فروش خوبی داشتند و نسخه جاه‌طلبانه‌تری از کوپه برای رنو ۱۸ با نام فوئگو (Fuego) در دست ساخت بود. در نهایت، تولید این خودروی منحصربه‌فرد در سال ۱۹۸۳ برای همیشه متوقف شد.