به گزارش سلامت نیوز به نقل از اطلاعات، این روزها که آلودگی هوا در تهران و بسیاری از شهرهای دیگر کشورمان به حد خطرناک برای تمامی گروه‌ها رسیده و به‌طور مداوم در خبرها می‌خوانیم که مراجعه مردم به اورژانس بیمارستان‌ها بر اثر عوارض ناشی از تنفس هوای آلوده ۳۰ درصد بیشتر شده یا آمارهای فزاینده مرگ و میر ناشی از آن ما را به وحشت می‌اندازد، شاید در نگاه اول به نظرمان منطقی باشد که مدارس تعطیل شوند و بچه‌ها در خانه بمانند تا کمتر در معرض هوای آلوده قرار بگیرند و سلامتشان حفظ شود. اما وقتی مختل کردن آموزش تبدیل به یک روال دائمی شود که کیفیت یادگیری را تحت تأثیر قرار می‌دهد، نگرانی از پیامدهای این تعطیلی‌ها هم آغاز می‌شود.

آموزش کودکان کشور امری تعطیلی‌بردار نیست، به همین علت کلاس‌ها در فضای مجازی برقرار هستند تا بچه‌ها از آموزشی نصفه‌نیمه‌ برخوردار باشند، اما پرورش تعطیل است.

همه ما می‌دانیم که آموزش مجازی به هیچ عنوان نمی‌تواند جایگزین آموزش حضوری شود. یک معلم چطور می‌تواند بدون آنکه ارتباط چشمی با بچه‌ها برقرار کند، فقط از طریق صفحه گوشی یا لپ‌تاپ، به آنها مفاهیم ادبی، ریاضی و علوم را بیاموزد و همزمان تشخیص دهد که کدام بچه مطلب را به‌خوبی متوجه شده یا کجای مطلب نیاز به توضیح بیشتر دارد؟ بچه‌ها هم از این فرصت برای شیطنت و تنبلی استفاده می‌کنند.

خیلی از آنها فقط ابتدای کلاس اعلام حضور می‌کنند و دیگر به حرف‌های معلم گوش نمی‌دهند و می‌روند دنبال کار خودشان. معلم روی رفتار بچه‌ها کنترلی ندارد و تنها کاری که می‌تواند انجام دهد، توضیح درس و تعیین تکلیف روزانه برای دانش‌آموز است.

در این وضعیت، بخش زیادی از مسئولیت‌های معلمی به گردن والدین می‌افتد و اگر پدر و مادر نتوانند به‌اندازه کافی برای فرزندشان وقت بگذارند (بسیاری از مادران هم شاغل هستند و نمی‌توانند نیمی از روز را همراه با کودکشان در کلاس مجازی حاضر باشند)، عملاً دانش‌آموز چیزی یاد نمی‌گیرد و با پایه درسی بسیار ضعیف، سال تحصیلی را به پایان می‌برد. با تکرار و ادامه این روند،  تنها تصویر دهشتناکی که جلوی چشممان ظاهر می‌شود این است که کشور ما در آینده نه‌چندان دور قرار است به دست همین دانش‌آموزانی اداره شود که از خواندن درست یک بیت شعر هم عاجزند.

توجه به این نکته ضروری است که یادگیری در فضای مدرسه، حلقه‌ای از تجربه‌های ریز و درشت است که کنار هم انگیزه و کنجکاوی را زنده نگه می‌دارند. وقتی کلاس برگزار می‌شود، کودک علاوه بر یادگیری ریاضی و املاء، گفتگو، همکاری، پرسشگری و توان ایستادن در برابر مسأله را تمرین می‌کند. این مهارت‌ها در خلأ شکل نمی‌گیرند. مدرسه به‌نوعی آزمایشگاه اجتماعی است که هر روز در آن واکنشی تازه رخ می‌دهد.

آلودگی هوا یا مشکلات مشابه، چالشی واقعی است؛ اما تبدیل آن به بهانه‌ای برای تعطیلی‌های پی‌درپی، جریان یادگیری را فرسوده می‌کند.

کودک به ریتم نیاز دارد؛ همان نظمی که ذهنش را آماده جذب دانش نگه می‌دارد. تعطیلی‌های مکرر، این ریتم را به‌هم می‌زند و احساس گسست ایجاد می‌کند. در بسیاری از کشورها، به‌جای بستن درِ مدرسه، راه‌حل‌های محافظتی مثل بهبود تهویه، محدودیت فعالیت‌های بیرونی یا برنامه‌های آموزشی انعطاف‌پذیر را پیش می‌گیرند تا هم سلامت دانش‌آموز حفظ شود و هم مدرسه از حرکت نایستد  .

دکتر علی فرهادی، سخنگوی وزارت آموزش‌وپرورش  تأکید کرد که تلاش این وزارتخانه همواره بر این بوده که در روزهای آلوده، مدارس تعطیل نشوند و آموزش بچه‌ها بر اساس برنامه درسی ملی انجام شود ولی زمانی که پای تصمیم‌گیری درباره وضعیت آلودگی هوا در میان است، وزارت آموزش‌وپرورش باید تابع نظرات استاندار باشد. مقامات آموزش‌وپرورش همواره در جلسات تلاش کرده‌اند که سایر کنشگران را قانع کنند که برای کنترل آلودگی هوا مدرسه را تعطیل نکنند ولی از آنجا که بخش کوچکی از نظام تصمیم‌گیری به‌شمار می‌آیند، نمی‌توانند در مقابل نظرات جمع بایستند.

حال پرسش اساسی اینجاست که آیا با تعطیل کردن مدارس، مسأله آلودگی هوا برطرف می‌شود؟ جای اجرای یک مطالعه میدانی در اینجا خالی است. بهتر است با توجه به تجربیات سال‌های اخیر، بررسی کنیم تعطیل شدن آموزش تا چه اندازه بر کنترل آلودگی و بهبود کیفیت هوا تأثیر داشته‌است. اگر تأثیر نداشته، عملاً تعطیل کردن مدرسه، نه‌تنها کمکی به حل بحران نمی‌کند، بلکه بحران دیگری را در درازمدت می‌آفریند.

در عین حال، اگر همچنان بر تعطیلی مدرسه اصرار هست، باید بسیاری از مراکز دیگر هم همزمان تعطل شوند تا هم حجم ترافیک شهری کم شود و هم بچه‌ها در خانه بمانند. مثلاً چرا باید مدرسه تعطیل باشد ولی شهربازی باز باشد و بچه به‌‎جای حضور در کلاس درس، به شهربازی یا سایر مراکز تفریحی برود؟ اگر منظور از تعطیل کردن مدرسه، نگه داشتن بچه‌ها در خانه است، باید مراکز تفریحی، بازار، سینما و ... هم تعطیل شوند. بهتر است تصمیم‌گیرندگان به‌جای استفاده از مسکن‌های مقطعی، به دنبال یافتن ریشه‌های آلودگی و برطرف کردن آن‌ها بروند و تعلیق آموزش، آخرین راه‌حلی باشد که اجرا می‌کنند .