نسیم عابدین‌منش در گفت‌وگو با ایسنا با هشدار درباره کاهش سن ابتلا به دیابت افزود: دیابت نوع دو دیگر بیماری میانسالی نیست. زندگی ماشینی، بی‌تحرکی و نشستن‌های طولانی، سن ابتلا را به نوجوانی و جوانی کشانده است. آمارها حاکی از آن است که از هر ۱۰ نفر در جهان، یک نفر به دیابت مبتلاست و این یک اپیدمی خاموش با عوارض جبران‌ناپذیر است.

این متخصص تغذیه با تشریح مکانیسم‌های سلولی اثر ورزش اظهار کرد: فعالیت بدنی مستقیماً بر ریشه بیماری دیابت، یعنی «مقاومت به انسولین» و «نقص در سلول‌های بتا» اثر می‌گذارد. ورزش با افزایش تعداد «گیرنده‌های گلوکز» روی سطح سلول‌های عضلانی، حساسیت به انسولین را به طور چشمگیری افزایش می‌دهد. در واقع، تنها زمانی که بدن می‌تواند با کمترین میزان انسولین، قند را به داخل سلول‌ها هدایت کند، حین ورزش و در اثر سازگاری‌های ناشی از آن است.

وی به اثرات ماندگار ورزش اشاره کرد و توضیح داد: تمرینات منظم، تعداد میتوکندری‌ها (نیروگاه‌های سلولی) را افزایش می‌دهد که منجر به بهینه‌سازی مصرف قند و چربی می‌شود. همچنین، ورزش با کاهش چربی‌های مضری که در کبد و پانکراس رسوب می‌کنند، استرس اکسیداتیو و التهاب مزمن را که از عوامل اصلی مقاومت به انسولین هستند، کاهش می‌دهد.

عابدین‌منش گفت: ترکیب دو نوع تمرین «هوازی» و «مقاومتی» است. تمرینات هوازی (مانند پیاده‌روی سریع، دوچرخه‌سواری و شنا) با شدت متوسط، به مدت ۱۵۰ تا ۳۰۰ دقیقه در هفته، ستون فقرات پیشگیری از دیابت است. همچنین، تمرینات مقاومتی (با وزنه، کش یا وزن بدن) حداقل دو روز در هفته برای حفظ و افزایش توده عضلانی ضروری است، چرا که عضلات بزرگ‌ترین مخزن مصرف قند در بدن هستند.

وی تاکید کرد: حتی شکستن بی‌تحرکی نیز حیاتی است. تحقیقات نشان می‌دهند نشستن‌های طولانی مدت اثرات مثبت ورزش را خنثی می‌کند. توصیه می‌کنیم هر ۳۰ دقیقه نشستن، با پنج دقیقه راه رفتن یا حرکات کششی سبک شکسته شود.

این متخصص تغذیه با اشاره به نقش ورزش در کنترل دیابت موجود، اظهار کرد: ورزش منظم، تنها یک توصیه نیست. یک تنظیم‌کننده متابولیک قدرتمند است که مستقیماً بر پاتوفیزیولوژی دیابت غلبه می‌کند. پیشگیری همیشه بر درمان مقدم است و عادت به فعالیت بدنی، سرمایه‌گذاری برای یک عمر سلامت است.

انتهای پیام